Οι “Αγανακτισμένοι” της Πλατείας Συντάγματος χαιρετούν το Πλωμάρι και τη Λέσβο

26-27 Ιουνίου 2011. H πλατεία είναι γεμάτη αγανάκτηση. Εδώ και πολύ καιρό. Όπως και η Ελλάδα ολόκληρη. Η πλατεία είναι γεμάτη διαφορετικούς ανθρώπους που βρίσκονται εκεί για τους ίδιους λόγους: Δυσαρέσκεια: για τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα, για τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης, για την αδυναμία επιβολής δίκαιων φόρων, για το επερχόμενο αδιέξοδο.

Τέλος για την αδυναμία, την έλλειψη τόλμης, έστω και, ρίσκου από τη πλευρά της κυβέρνησης έτσι ώστε η χώρα να υψώσει ανάστημα, στο ύψος που πραγματικά της αρμόζει να βρίσκεται.

Στη πλατεία έχουν θέση όλοι. Έξω από κόμματα και πολιτικές απόψεις.

Ούτως ή άλλως: “Το σύνθημα δεν μας το έδωσε κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης και κανένα συνδικάτο” λέει ο ομιλητής κάτω από το σιντριβάνι στην αυτοσχέδια βραδινή ανοιχτή συνέλευση-συζήτηση. Το όνομά του είναι Κώστας και είναι γιατρός. Έτσι συστήθηκε στον κόσμο αφού πήρε το μικρόφωνο για να πει τις απόψεις του.

Μπλέκομαι στον κόσμο. Περπατώ ανάμεσα σε σκηνές. Η μια, ευλαβικά, δίπλα στην άλλη για να χωρέσουν το δυνατόν περισσότερες. Αυτοσχέδιες καταστάσεις. Πλαστικά τραπέζια και καρέκλες που έχει φέρει ο καθένας από το σπίτι του, είδη κάμπινγκ, πίνακες ανακοινώσεων, σταθμός Α’ βοηθειών, ομάδες σίτισης και επικοινωνίας, πανό όλων των διαστάσεων με συνθήματα και ευφάνταστα εικαστικά έργα από ομάδες καλλιτεχνών. Τη προσοχή μου τραβά μία βρύση σε ένα δέντρο. Μεταλλική σαν αυτές που χρησιμοποιούσαμε στα χωριά όταν δεν υπήρχε κοντά νερό. Κυκλική από μπροστά με το βρυσάκι κάτω, στη μέση!

“Την έφερα από το χωριό – χρειάζεται εδώ πέρα”

μου λέει ο Γιώργος όταν με βλέπει να τη κοιτάζω έκπληκτος.

“Από που είσαι” με ρωτάει όταν με βλέπει να τραβάω φωτογραφίες.

“Από το Πλωμάρι της Λέσβου” του απαντώ.

“Έχουμε ένα μπλογκ και θέλω να φτιάξω ένα θέμα”.

Η λέξη “μπλογκ” είναι ιερή εδώ. Από το ίντερνετ άρχισαν όλα. Από το facebook και τα forums. Eκεί ανταλλάχτηκαν οι πρώτες απόψεις – εκεί δόθηκε το σύνθημα. Γι αυτό και βλέπεις πολλά netbook και laptop. Τα χρησιμοποιούν ακόμα και πάνω στο γκαζόν. Και με ανακοινώσεις προτρέπουν τον κόσμο να δημοσιεύει και να ανεβάζει φωτογραφίες και κείμενα. Οπότε μπαίνω στο παιχνίδι εύκολα: Σε λίγο έρχεται δίπλα μας και η Κατερίνα και ένα άλλο αγόρι.

“Το παιδί είναι από το Πλωμάρι” λέει στους άλλους για μένα “και έχουν μπλογκ”.

Τους ρωτάω λίγα πράγματα. Προσπαθώ να θυμηθώ αυτά που μου λένε. Δεν σημειώνω σε μπλοκάκι. Και φυσικά τραβάω φωτογραφίες με το κινητό και όχι με φωτογραφική μηχανή. Πάντα χωρίς φλας. Όλα χάριν διακριτικότητας.

“Προσπάθησαν να μας υποβαθμίσουν”.

“Δεν είμαστε κίνημα” είπαν.

“Μας χαρακτήρισαν συγκέντρωση”.

Προσπαθώ να σκεφτώ τι είναι κίνημα. Άνθρωποι με κοινό στόχο και διάθεση για παρέμβαση, ίσως. Τι τους λείπει; Ίσως η ηγεσία; Ο αρχηγός για να τους οργανώσει; Αλλά το διαδίκτυο μάλλον προς στιγμήν, παίζει καλύτερα αυτόν το ρόλο.

Προχωρώ λίγο παρακάτω. Η ευκαιρία της ζωής μου! Σε ένα πλαστικό τραπέζι 2 laptop, μπύρες (από τους πλανόδιους πωλητές) αλλά και ένα μπουκάλι Πλωμαρίτικο ούζο!

Πλησιάζω: “Ουζάκι βλέπω; ”

“Θες; – κερνάμε” μου έρχεται η απάντηση.

«Eυχαριστώ». Απαντώ. “Τραβάω μερικές φωτογραφίες για ένα μπλογκ” της Μυτιλήνης.

Πάλι η διάδοση της κατάστασης μέσω του ίντερνετ αποδεικνύεται ιερή. Από ονόματα συγκρατώ το “Μαριάννα” (30 χρονών περίπου) και τον “Ευάγγελο”.

“Έχεις το ίδιο όνομα με το γιο μου” του λέω.

“Δεν τον έφερες” μου απαντά.

“Εδώ είναι” τον αποστομώνω.

Και σε μερικά λεπτά βρίσκω το γιο μου με τη μαμά του, να χαζεύουν πιο δίπλα και τον παίρνω μαζί μου για λίγο.

“Ορίστε” τους λέω. “Ο Ευάγγελος”.

Αφού συνειδητοποίησαν ότι πρόκειται για ένα πεντάχρονο παιδί τον χαιρέτησαν και αστειεύτηκαν μαζί του. Ιδιαίτερα οι κοπέλες της παρέας.

“Θα βγει τίποτα παιδιά, από όλο αυτό;” ρωτάω.

“Σε αυτή τη πλατεία κάποιοι πριν χρόνια απαιτούσαν Σύνταγμα από τον Όθωνα. Τώρα είμαστε εμείς. Και είμαστε αποφασισμένοι να εμποδίσουμε την κυβέρνηση να εξοντώσει εμάς και τα όνειρά μας”.

Ανατρίχιασα…

“Πάντα ήθελα να πάω στο Πλωμάρι” λέει η Μαριάννα.

“Να πιω ένα ούζο εκεί”.

“Ποιος όμως θα κάνει διακοπές φέτος”. “Μας τα παίρνουν όλα”.

“Προβλήματα έχετε εκεί; – Αγωνίζεται ο κόσμος;” Ρωτάει ο διπλανός της.

“Πολλά” απαντώ. “Και τώρα με τον Καλλικράτη περισσότερα”.

Παίρνει το λόγο ένας άλλος νεαρός: “Δε θέλουμε να πλουτίσουμε”, “Ζητάμε εργασία και αξιοπρέπεια, τίποτα άλλο”.“Σα λαός συνολικά και σαν άνθρωποι μεμονωμένα”.

“Να πεις ότι χαιρετάμε το Πλωμάρι και τη Λέσβο”.

Τους το υπόσχομαι: Ότι και να γράψω “θα βάλω τίτλο τον χαιρετισμό σας”.

Τους αποχαιρετώ.

Παίρνω τον υιό Ευάγγελο και του λέω “πάμε από πάνω να… μουντζώσουμε λίγο”. Έτσι για το… καλό και για το έθιμο των ημερών!

“Όπως βλέπεις τον κόσμο στη τηλεόραση” του λέω.

Μπροστά από τη βουλή κόσμος στραμμένος προς τα εκεί.

Μπροστά τους ένας με ντουντούκα. Ανάποδα. Κοιτάει τον κόσμο.

“Πάμε όλοι μαζί παιδιά”… “Χέριααααα”! “…Και συ μικρούλη”! Φωνάζει ένας στον γιό μου.

Και όλοι σηκώνουν τα χέρια. Και αρχίζουν τα συνθήματα και οι χειρονομίες προς τη βουλή των τριακοσίων… Συμβολικά πιστεύω. Και ειρηνικά βλέπω.

Μετά φύγαμε προς τα πίσω. Μιλήσαμε και με τον Πατέρα Νεκτάριο. Καθημερινό θαμώνα και υποστηρικτή. Βγήκαμε και φωτογραφία με τη σημαία λάβαρο «“Ή ταν ή επί τας» που φέρνει μαζί του. Μπροστά εντοπίζω άλλον έναν καλόγερο. Και παρατηρώ αρκετούς ανθρώπους με Ελληνικές σημαίες στους ώμους. Όλες οι ηλικίες, όλοι οι άνθρωποι.

“Είναι βαριά αυτή η σημαία ρεεεεεεεεεεε”. φωνάζει ένας… απευθυνόμενος στο κτήριο των τριακοσίων.

Η ομιλία, συνέλευση-συζήτηση, κάτω στο σιντριβάνι συνεχιζόταν. Από πάνω στον κεντρικό δρόμο, ένας καλλιτέχνης έδινε αυτοσχέδια συναυλία με τη κιθάρα του. Τίτλοι τραγουδιών: “Το μνημόνιο” κλπ. Στίχοι σατυρικοί και σκωπτικοί. Δίπλα μάζευαν υπογραφές. Κόσμος έκανε βόλτα. Άλλοι με ποδήλατα. Μαζί και τα γνωστά σκυλιά των διαδηλώσεων. Και ανάμεσα σε όλους μικροπωλητές μπύρας και κρύου νερού στο πάγο.

Το νερό που μαζί με το ούζο με έκανε να γνωρίσω τη Μαριάννα και τη παρέα της.

ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΧΑΙΡΕΤΟΥΝ ΤΟ ΠΛΩΜΑΡΙ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΣΒΟ, ε Μαριάννα!!!

Το έγραψα με κεφαλαία.

Α ναι! Και ‘σεις εκεί πάνω: “σταματήστε να εξοντώνετε εμάς και τα όνειρά μας”.

Ο λαός ξαναβρήκε τη φωνή του. Οι αλλαγές είναι πιο κοντά οπό ποτέ. Αλίμονο σε αυτόν που θα σταθεί εμπόδιο σε αυτόν τον κόσμο. Kαι στα όνειρά του…

Κείμενα, φωτογραφίες, ρεπορτάζ: Γιάννης Μαλλής.

Slide show φωτογραφιών