Απών ο Καλλικράτης Απών και το Κράτος

Γράφει ο Ξενοφών Ε.Μαυραγάνης. Δήμοι, δημοτικές ενότητες, δημοτικές κοινότητες, δημοτικά συμβούλια, τοπικά συμβούλια, σώματα διαβούλευσης, όλοι οι νεολογισμοί και η ευρηματική σοσιαλιστική λεξιλαγνεία, επιστρατεύτηκαν για να στήσουν τον «Καλλικράτη». Την σπουδαιότερη μεταρρύθμιση των τελευταίων δεκαετιών, σύμφωνα με τον πατέρα της υπουργό Γιάννη Ραγκούση.

Τον αποκαλούμενο και δήμαρχο, στα εσωτερικά της κυβέρνησης, αρκετά μέλη της οποίας δεν θέλουν να ξεχάσουν την αφετηρία του συναδέλφου τους. Όλα προβλέφθηκαν και νομοθετήθηκαν, εκτός από μια λεπτομέρεια. Το πώς θα λειτουργήσει αυτό το κατασκεύασμα. «Όλα σου τα ’μαθα, μα ξέχασα μια λέξη» που λέει και το μυθιστόρημα του Δημήτρη Μπουραντά.

Βρέθηκα τυχαία στο γραφείο του δημάρχου Λέσβου, κατά την ορκωμοσία δυο τοπικών συμβούλων, που κάποιες γραφειοκρατικές εκκρεμότητες, τους είχαν αφήσει έξω από τις γενικές διαδικασίες. Κι από το επακολουθήσαν λογίδριο κατάλαβα, όπως κατάλαβαν κι αυτοί, πως δεν έχουν τίποτα να κάνουν, εκτός του να μεταφέρουν τα αιτήματα ή και τα παράπονα των δημοτών τους, εν είδη γνωμοδοτικών εισηγήσεων. Αφού τα πάντα εξαρτώνται από τις αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου. Που πώς να τα προλάβει όλα, ακόμα κι αν συνεδριάζει δυο και τρεις φορές την εβδομάδα.
Στο Πλωμάρι φαίνεται πως το πενταμελές τοπικό συμβούλιο, έχει όρεξη για δράση, ίσως γιατί είναι αρχή ακόμα και δεν έχει επέλθει η κούραση και απογοήτευση. Που ελπίζουμε να μη κατακυριεύσει τα μέλη του.
Μια από τις φροντίδες του είναι να απελευθερώσει τους δημόσιους χώρους, που καταλαμβάνονται αυθαίρετα από μερικούς ρέκτες επιχειρηματίες και δεν επιτρέπουν στην πόλη να λειτουργήσει. Ή αν θέλετε συμβάλουν τα μέγιστα στην αλλοίωση της φυσιογνωμίας της. Θέτοντας ακόμα και εμπόδια στην κίνηση των πολιτών, των επισκεπτών και των αλλοδαπών που επέλεξαν να κάνουν το Πλωμάρι δεύτερη πατρίδα τους, ζώντας σ’ αυτό τουλάχιστον έξι μήνες το χρόνο.
Δεν είναι πολλοί. Μετρημένοι είναι. Ένας που έχει καταλάβει αυθαίρετα και με το έτσι θέλω τμήμα του παραλιακού πεζόδρομου τοποθετώντας τραπεζοκαθίσματα, βρέξει χιονίσει, ένας διπλανός που, λιγότερο προκλητικά, τον μιμείται κι η επιχείρηση που εκθέτει τα εμπορεύματά της στη μισή εσωτερική κεντρική πλατεία, μη επιτρέποντας να αναδειχθεί ή, έστω και ταλαιπωρημένη, ομορφιά των νεοκλασικών κτιρίων, που την περικλείουν. Κοντά σ’ αυτά και τα δυο περιπολικά της αστυνομίας, παρκαρισμένα μόνιμα σ’ αυτήν, λες και δε βρίσκουν άλλο μέρος .
Είπε λοιπόν το τοπικό συμβούλιο το αυτονόητο. Να εφαρμοσθεί ο νόμος που απαγορεύει την κατάληψη δημόσιων χώρων. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να διασώσει κάποια ψήγματα τουριστικού ενδιαφέροντος, που στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, είναι απολύτως απαραίτητα.
Η υπόμνηση αυτή των υποχρεώσεων των πολιτών έθιξε φαίνεται, κάποιους. Έτσι στην τελευταία συνεδρίαση του συμβουλίου στις 7 Μαϊου, εκπρόσωπος του τοπικού εμπορικού συλλόγου απαίτησε να «ανακληθεί η απόφαση», δηλαδή να αποφασισθεί ότι ο νόμος, τον οποίο απλώς υπέμνησε το συμβούλιο, καταργείται και να επιτραπεί η άνευ όρων κατάληψη πεζοδρομίων και δρόμων προς έκθεση εμπορευμάτων. Φυσικά δεν ανακλήθηκε καμιά απόφαση γιατί αυτό θα σήμαινε ευθεία προσβολή ισχύοντος νόμου.
Σε προγενέστερο δε χρόνο, ο επιχειρηματίας που καταλαμβάνει τον πεζόδρομο, κατέστησε σαφές στην αντιπρόεδρο του τοπικού συμβουλίου, ότι δεν πρόκειται να αποσύρει τα τραπεζοκαθίσματά του, ό, τι και να γίνει. Με προσβλητικό τρόπο, όπως λέει η αντιπρόεδρος.
Στην ίδια λογική της απόλυτης και ανέλεγκτης ελευθερίας, λειτουργεί και το κυκλοφοριακό, με αιχμή του δόρατος τα μηχανάκια. Και πρόσφατο τραγικό αποτέλεσμα, τον σοβαρότατο τραυματισμό ενός γηραιού τουρίστα.
Και έρχεται η ώρα των αποριών ενός αφελούς καταγραφέα των γεγονότων. Καλά ο πολυδιαφημισμένος «Καλλικράτης», δεν άφησε καμιά εξουσία, στα συμβούλια των πρώην δήμων. Μήπως όμως κατάργησε και τις αρχές που υπάγονται στο κατ’ ευφημισμόν πια υπουργείο «προστασίας του πολίτη»; Υπάρχει δηλαδή ακόμα το λιμεναρχείο, που υποτίθεται ότι εποπτεύει την παραλιακή ζώνη και υπάρχει η αστυνομία για όλο τον άλλο χώρο; Δεν διαπιστώνεται καμιά παράβαση, δεν ενοχλείται κανείς από όσα βλέπει να συμβαίνουν; Μήπως εν τέλει πρέπει να σκεφθεί κανείς, ότι δίχτυ προστασίας περιβάλει τον παρανομούντα πολίτη; Γιατί τι άλλο μπορεί να φαντασθεί ο πολίτης που καταγγέλλει παράνομη συμπεριφορά και ζητά ακολούθως να μάθει τι αποτέλεσμα είχε η καταγγελία του και πληροφορείται αρμοδίως ότι αυτό είναι μυστικό της υπηρεσίας. Αναγκαζόμενος πλέον να προσφεύγει στα ανώτερα κλιμάκια διεκδικώντας τα δικαιώματά του.
Προ ετών είχα κατακριθεί σφοδρότατα και δικαίως, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όταν απευθυνόμενος στους αστυνομικούς είπε «το κράτος είστε εσείς». Μήπως, μέσα από όλα αυτά που δεν συμβαίνουν, πρέπει να πεισθούμε ότι το κράτος πλέον έχει εξατμισθεί αμετάκλητα;