Άρθρο: Ζητείται Τόλμη

Γράφει ο Ξενοφών Ε.Μαυραγάνης. Παρακολούθησα με τη μεγαλύτερη δυνατή προσοχή, την προ εβδομάδος ομιλία του πρωθυπουργού στο υπουργικό συμβούλιο, απλώς γιατί ήθελα να πληροφορηθώ έγκυρα και έγκαιρα, ποιοι θα είναι οι όροι διαβίωσής μου από δω και πέρα. Και πράγματι ήταν πολλές οι πληροφορίες που συνέλεξα.

Έμαθα μεταξύ άλλων ότι στις γειτονιές κυκλοφορούν δίπλα μου χιλιάδες νέοι αστυνομικοί, που με προστατεύουν, ότι δεκάδες προκλητικές περιπτώσεις φοροδιαφυγής κυνηγήθηκαν, χωρίς δεύτερη σκέψη, ότι μπορώ να ιδρύσω επιχείρηση σε μορφή εταιρίας ή ό, τι άλλο με μια κίνηση, αν διαθέτω φυσικά το κεφάλαιο, ότι στην Ελλάδα λειτουργούν τα ψηφιακά σχολεία ( δεν προσδιορίσθηκε που ακριβώς ) κι ακόμα πληροφορήθηκα ότι ο ελληνικός λαός με πολύ θετικό βλέμμα υποδέχεται όλες αυτές τις καινοτόμες αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις, χωρίς να βαρυγκομά, πιστεύοντας ακράδαντα ότι οδηγείται προς την λύτρωση. Προφανώς διέφυγε του πρωθυπουργού η μεγαλειώδης σύλληψη του προέδρου της Βουλής για το άνοιγμα εκείνου του λογαριασμού για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, του οποίου αφίσες ακόμα διασώζονται στις Τράπεζες.
Είχα σχεδόν πεισθεί ότι όλα όσα άκουσα, κι ας μην κατάλαβα τα περισσότερα, θα συνέβαιναν για το καλό μου και του συνόλου βεβαίως του ελληνικού λαού, αλλά πιστός στις ολέθριες συνήθειες του παρελθόντος, προμηθεύτηκα και μελέτησα τις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου και παρακολούθησα όλες σχεδόν τις εκπομπές πολιτικού λόγου της καθ’ ημάς τηλοψίας.
Διαδικασία που μου προκάλεσε σχεδόν παράκρουση. Ή εγώ δεν είχα αντιληφθεί τι ακριβώς είπε και διαμήνυσε ο πρωθυπουργός, ή όλοι αυτοί και κυρίως οι φίλα προσκείμενοι προς την κυβέρνηση, δε ξέρουν τι λένε.
Διότι δεν είναι δυνατόν όλοι μαζί να βγαίνουν και να υποστηρίζουν ότι ο λογαριασμός γιατί η συνταγή είναι λάθος. Δεν είναι νοητό οι σημαντικότεροι οικονομολόγοι της χώρας να αμφισβητούν τον υπουργό των οικονομικών, που βλέπει από τώρα φως στο τούνελ και η περίφημη διεθνής ομάδα οικονομικών συμβούλων, που τόσο διαφημίστηκε η συγκρότησή της, να έχει εξαφανισθεί.
Ακόμα και η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου της δημόσιας (;) τηλεόρασης τάχωσε κατά το δη λεγόμενο στον υπουργό περιφερειακής ανάπτυξης, τον περισπούδαστο κ. Χρυσοχοϊδη.
Τι συμβαίνει λοιπόν εδώ; Πόσο θα συνεχίζεται η γνωστή τακτική του αποκαλούμενου πολιτικού κόσμου, που συνεχώς θα υπεκφεύγει μη έχοντας την τόλμη να πει την αλήθεια στον κόσμο. Να εξηγήσει δηλαδή τι πρόκειται να του συμβεί.
Θα πάρουν σβάρνα τις εκκλησιές με την ευκαιρία του Πάσχα, οι υπουργοί και βουλευτές-πλην εκείνων της Αριστεράς- και θα φιλούν Εσταυρωμένους και Επιτάφιους, σκορπώντας αφειδώς ευχές, ίσως και υποσχέσεις. Θα χτυπούν φιλικά πλάτες, θα μιλούν για τον καιρό, αλλά μια κουβέντα απ’ αυτές που λένε μεταξύ τους στις κοινωνικές τους συναναστροφές, απ’ αυτές δηλαδή που φανερώνουν την πραγματική κατάσταση δε θα εκστομίσουν.
Γιατί ό, τι και να συμβεί αυτοί δε θα έχουν απολυμένους και άνεργους στο σπίτι τους, γιατί δε θα σκεφτούν να μειώσουν τις ποσότητες των προμηθειών τους, γιατί δεν τους νοιάζει τελικά, πόσο θα κοστίζει μετά από δυο εβδομάδες το λίτρο η βενζίνη.
Και όλα θα βαίνουν καλώς, μέχρι τη στιγμή που θα δούμε το κηδειόχαρτο αναρτημένο κανονικά ακόμα στο open gov.
Γιατί μέχρι τότε θα ζούμε στο σκοτάδι, στο οποίο μας έχουν καταδικάσει.
Και καλά το ΠΑΣΟΚ, που καταπώς λένε έχει διχασθεί και το μισό είναι εναντίον του άλλου μισού. Στα λόγια δηλαδή, γιατί δεν είδα ακόμα κανένα από τα ιερά τέρατα του Κινήματος, όπως π.χ. το άλλοτε «θείον βρέφος» Κώστα Λαλιώτη, να έχει εκφράσει άποψη για τα όσα συμβαίνουν, ενώ μέχρι το 2004, αν θυμάμαι καλά, αποτελούσε βασικό πυλώνα της εφαρμοζόμενης πολιτικής.
Αλλά η Νέα Δημοκρατία; Περιμένει μήπως να κερδίσει τις όποιες εκλογές και να κυβερνήσει ένα κράτος, που τότε θα βιώνει ακόμα χειρότερες από τις σημερινές καταστάσεις. Τι θα απομένει να διορθώσει και να ανορθώσει, αν υποθέσουμε ότι μπορεί να το κάνει (πράγμα εντελώς αμφίβολο).
Δεν έχει απομείνει λίγη τόλμη σε κάποια στελέχη των μεγάλων (ως πότε;) κομμάτων, να ομολογήσουν ότι χωρίς εθνική συνεννόηση επί του πρακτέου δεν γλιτώνουμε ποτέ. Διαρρηγνύοντας βέβαια τη σχέση τους με τα κομματικά κατεστημένα.
Γιατί αλλιώς η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Είναι αυτή που προβλέπει το ΚΚΕ και η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη πτώχευση- όπως κι αν την εννοεί ο καθένας- απ’ την οποία η ανάκαμψη θα είναι και επώδυνη και εξαιρετικά μακροχρόνια.