Γράφει ο Ξενοφών Ε.Μαυραγάνης. Σχεδιασμένο με ασβέστη εκείνο το τεράστιο «ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 1950», καταλάμβανε όλο το εύρος των πλακόστρωτων του Πλωμαριού, μένοντας ανεξίτηλο σ’ όλο σου το υπόλοιπο είναι. Τότε που αναζητούνταν επιτακτικά η ευτυχία, μετά από μια βάρβαρη γερμανική κατοχή κι έναν πολυαίμακτο αδελφοκτόνο πόλεμο.
Πώς να νοιώσεις αυτή την ανάγκη, πιτσιρίκι των εννιά ή δέκα χρονών, που άλλο δεν ήξερες παρά να περιμένεις τα φτωχά, σε σχέση με τα σημερινά, δώρα του ΄Αη Βασίλη.
Είχες βέβαια τις ευαισθησίες που οι άλλοι, οι μεγαλύτεροι σου καλλιεργούσαν για «τα φτωχά παιδάκια, που δεν είχαν να φάνε ή στρώμα να κοιμηθούνε», αλλά όλα κινούνταν περίπου στην σφαίρα του παραμυθιού, αφού τη στέρηση και την πείνα δεν τη γνώριζες από πρώτο χέρι.
Κι ύστερα μέσες άκρες μάθαινες για τους καλούς ανθρώπους, που οργάνωναν συσσίτια, για κείνους που μοίραζαν δεύτερης και τρίτης χρήσης ρούχα, για όλα όσα σου έστερνε ο μακρινός θείος Σαμ, από το Αμέρικα επειδή, ψυχόπονος αυτός, σκιζότανε η καρδιά του που σ’ έβλεπε να πεινάς και να κρυώνεις.
Ποτέ κανείς δε σου είπε, ποιοι ήταν αυτοί που διαχειρίζονταν την φιλανθρωπία, που μοίραζαν χαμόγελα και φτηνές θωπείες συμπόνιας και κατανόησης. Αργότερα έμαθες για κάποιους που γέμισαν τα πορτοφόλια τους, πουλώντας καλοσύνη , κι απόκτησαν σπιτάρες, αυτοκινητάρες και χοντρούς λογαριασμούς στις τράπεζες. Ύστερα πληροφορήθηκες, χωρίς λεπτομέρειες, για τις παγωμένες πιστώσεις, για τους χαφιέδες και τους προδότες που έγιναν η άρχουσα τάξη, για τους «αντιστασιακούς», που κράτησαν για τον εαυτό τους τις οικονομικές ενισχύσεις, σε χρυσές λίρες Αγγλίας, του αγώνα, για τους ρακένδυτους ιδεολόγους, που πέρασαν τη μισή και πλέον ζωή τους στις φυλακές και τα ξερονήσια. Για τους δασκάλους που απολύθηκαν γιατί ξεστόμισαν τη λέξη Δημοκρατία, για τους χωροφύλακες που έγιναν οι ρυθμιστές της ζωής σου.
Πολύ αργότερα έζησες το όνειρο του πλούσιου, που ποτέ δεν ανησυχεί για το σημείο που βρίσκεται ο πυθμένας, δηλαδή ο πάτος, του πιθαριού, και σχεδόν ταυτόχρονα αντιλήφθηκες πως έχεις κατακτήσει τον σοσιαλισμό, όχι τον υπαρκτό, τον άλλο τον αληθινό που σου λέγανε. Έζησες την σύληση και την μετάλλαξη των συνθημάτων, γνώρισες τη Μαρία που σου υπόσχονταν «στις 18 σοσιαλισμός», για να αποτελέσει κι αυτή πολύ γρήγορα μικρό, ελάχιστο τμήμα της νομενκλατούρας.
Απόλαυσες τους ηγέτες του σοσιαλισμού να χορεύουν βαριές ζεϊμπεκιές, αντάμα με τους λαϊκούς, απλούς ανθρώπους και να δανείζονται για να φτιάξουν την ερωτική φωλιά τους, έβγαινες τις Παρασκευές με τη γκόμενα, που την αναβάθμισες σε αίσθημα και τα Σάββατα με τη μητέρα των παιδιών σου, φόρεσες γραβάτες «Αρμάνι» και σακάκια «Χιούγκο Μπος», δεν σε κάλυπτε ούτε το ένα Ι.Χ. ούτε τα 1400 κυβικά. Αποζητούσες μετά μανίας το ακριβότερο και δε σε χόρταιναν πια τα ζυμαρικά «Κορώνα» , γιατί σου είπανε πως τα ορίτζιναλ ιταλικά στέκουνε στο δόντι. Ξέχασες τον τραχανό και δοκίμαζες φασόλια μόνο στην ταβέρνα, γιατί έμαθες πως αυτές οι γεύσεις δεν ταιριάζουν στο επίπεδό σου. Τρομάρα σου. Ακόμα και «σούσι», εισαγόμενο απ’ την Ιαπωνία καταβρόχθιζες με μανία, εσύ που αηδίαζες και σαρδέλα Καλλονής να φας γιατί, λέει, ήταν ωμό το ψάρι.
Τα είδες όλα και τα ήπιες όλα, ανάγοντας το ουίσκι και τη βότκα σε εθνικά ποτά, γιατί ποτέ δεν έμαθες ή δεν ήθελες να μάθεις τι σημαίνει εμπορικό ισοζύγιο.
Και ξαφνικά σου είπαν όλα αυτά, που δεν ήθελες να ούτε να ακούσεις, ούτε να μάθεις, ούτε να καταλάβεις.
«Τώρα κλαις γιατί κλαις, συ δεν ήσουνα που γέλαγες χθες;»
Δεν πιστεύεις βέβαια στους εμπόρους φρούδων ελπίδων, ούτε στους δημιουργούς του ψευδοκράτους, που υπόσχονται να το ξαναφτιάξουν, στα μέτρα τους πάλι, ούτε στους πρόθυμους χειροκροτητές, τα γνωστά «παπαγαλάκια», με τα εξασφαλισμένα «extra bonus», ούτε σ’ αυτούς που σε βγάζουν στους δρόμους, χωρίς να σου λένε πως θα σε σώσουν απ’ τη σίγουρη καταστροφή των επόμενων ημερών.
Απλώς προσπαθείς να καταλάβεις τι σημαίνει αυτή η καινούργια λέξη «συναξιοποίηση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου», που μετ’ επιτάσεως λανσάρεται απ’ τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Ίσως σου μένει μια ελάχιστη διέξοδος για να ελπίσεις σε «ευτυχισμένο το πέραν του 2011 διάστημα».
Να ξαναφτιάξεις κουραμπιέδες, φοινίκια και βασιλόπιτα στην κουζίνα σου, να απορρίψεις τις γκουρμεδιές, να ξαναθυμηθείς τις σεμνές μέρες των χρόνων της νιότης σου, να μιλήσεις με τις ρίζες σου και τις καταβολές σου, να μετρηθείς και να ζυγιστείς επιστρέφοντας στις πραγματικές σου διαστάσεις, να παλέψεις για τη δική σου δημιουργία κι όχι γι αυτή που σου επιβάλουν τα κάθε είδους αφεντικά.
Ίσως μπορέσεις να ξαναδείς σχεδιασμένο με αμόλυντο ασβέστη «ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ».
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, όπως μπορείς.
rahidi@in.gr
