Το πρωί της περασμένης Δευτέρας κυκλοφόρησε η αθηναϊκή «Ελευθεροτυπία», με την είδηση-καταγγελία ότι ο πασίγνωστος τραγουδιστής Τόλης Βοσκόπουλος χρωστά στην Εφορία 5.500.000 ευρώ, τα οποία για διάφορους δικούς του λόγους, παρ’ ότι ως φαίνεται βεβαιωμένα, δεν αποδίδει στο δημόσιο ταμείο, όπως θα όφειλε. Μέχρι να κλείσει 12ωρο, η σύζυγος του τραγουδιστή, υφυπουργός Τουρισμού, Άντζελα Γκερέκου, προφανώς παύθηκε, ή αν θέλετε παραιτήθηκε, για λόγους ευθιξίας, όπως η ίδια δήλωσε, που δε θα αναδύονταν αν δεν υπήρχε το δημοσίευμα.
Ενέργεια ακαριαία, που σίγουρα απαλύνει το τραύμα, που προξενήθηκε, χωρίς σε καμμιά περίπτωση να το θεραπεύει.
Στην ανά χείρας εφημερίδα, που απ’ όσο γνωρίζω έχει σημαντική κυκλοφορία και αναγνωσιμότητα τόσο στους καθημερινούς, όσο και στους ανθρώπους της εξουσίας, δημοσιεύθηκε την Τρίτη 11 Μαΐου, ως επιστολή και όχι ως άρθρο, μια καταγγελία του υπογράφοντα, σύμφωνα με την οποία στο Πλωμάρι κάποιοι πολίτες, τιμώντας την Πρωτομαγιά, μετέτρεψαν τη σημαία της πόλης σε τέντα, υπό τη σκιά της οποίας συνέχιζαν ανενόχλητοι τη διασκέδασή τους. Και λέω ανενόχλητοι, διότι, όπως εγκυρότατες πληροφορίες αναφέρουν, πολλοί ήταν εκείνοι που, τουλάχιστον τις ώρες της κοινής ησυχίας, δυσφόρησαν μη μπορώντας να υποφέρουν τη θηριωδώς δυνατή μουσική που εξέπεμπαν τα μεγάφωνα ενός αυτοκινήτου.
Όπως αρκετοί ήταν εκείνοι που δυσαρεστήθηκαν από τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε η σημαία. Χωρίς οπωσδήποτε να ανήκουν σε εθνικιστικές ή άλλες ακραίες ιδεολογίες, ή να κατατρύχονται από εθνικοπατριωτικές ιδεοληψίες.
Όλα αυτά τα θέματα ετίθεντο στην «επιστολή», μαζί βεβαίως με τα ζητήματα τήρησης της τάξης από το αρμόδιο αστυνομικό τμήμα, που προκειμένου περί της σημαίας, του εθνικού δηλαδή συμβόλου, θα έπρεπε να είναι, τουλάχιστον αυτό, περισσότερο ευαίσθητο.
Παρά το γεγονός όμως ότι, μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πέρασαν οκτώ ημέρες, δεν είδα καμμιά αντίδραση στο δημοσίευμα, καμμιά ανησυχία, κανένα σχόλιο, για το γεγονός και μόνο ότι εμφανίζεται μια υπηρεσία, τεταγμένη να τηρεί την τάξη, να αδιαφορεί γι’ αυτήν και να μη γνωρίζει τι συμβαίνει μερικά μέτρα μακριά από το κατάστημά της.
Πραγματικά θα ήμουν ικανοποιημένος ως πολίτης αν έβγαινε κάποιος και έλεγε ότι δεν αληθεύουν τα στοιχεία της «επιστολής» ή ότι, εν πάση περιπτώσει, ελήφθησαν υπ’ όψιν και ερευνώνται.
Η απόλυτη σιωπή, όμως, που δείχνει απόλυτη αδιαφορία για μια καταγγελία, όχι και τόσο ήσσονος σημασίας, αφού δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε τις σημαίες να χρησιμοποιούνται ως τέντες, ούτε καν αυτές των ποδοσφαιρικών ομάδων, που θα τολμούσα να πω τυγχάνουν μεγαλυτέρας τιμής και σεβασμού, είναι πράγματι ανησυχητική. Αφού αντικατοπτρίζει την απόλυτη αδράνεια που βασιλεύει στο δημόσιο τομέα. Γιατί κι η Αστυνομία δημόσιος τομέας είναι.
Και μη μου πει κανείς πως οι προϊστάμενες αρχές, οι αστυνομικές διευθύνσεις ας πούμε, όπου τα χρυσά αστέρια περισσεύουν, δεν έχουν τις σχετικές υπηρεσίες Τύπου, που και παρακολουθούν τα γραφόμενα και τροφοδοτούν τα μέσα ενημέρωσης με ειδήσεις. Γιατί πώς αλλιώς θα μαθαίναμε πότε συνελήφθη κάποιος εγκληματίας με τρία γραμμάρια ινδικής κάνναβης π.χ. ή πως θα πληροφορούμασταν την εξιχνίαση κάποιου ομολογημένου εγκλήματος;
Υπάρχουν λοιπόν, είμαι σίγουρος γι’ αυτό, εντεταλμένοι αστυνομικοί, που ξεκοκκαλίζουν τις εφημερίδες και ενημερώνουν τους προϊσταμένους τους για το περιεχόμενό τους. Πώς δεν έτυχε να πέσουν πάνω σ’ αυτό το κείμενο, που έστω και ως «επιστολή» είχε αρκετή έκταση και δεν ήταν από τα μονόστηλα που μπορεί και να μας ξεφύγουν; Θεωρήθηκε ασήμαντο γεγονός αυτή η χρήση της σημαίας, καταγράφηκε ως συνήθης πρακτική μια ομάδα πολιτών, όποιων πολιτών, να αναστατώνει για εφτά ώρες το κέντρο ενός χωριού, χωρίς αυτό να επισύρει έστω μια παρατήρηση ή μια υπόδειξη; Τι μπορεί να υποθέσει κανείς;
Εκτός κι αν άλλες προτεραιότητες ή σκοπιμότητες, που εμείς δεν τις γνωρίζουμε, απορροφούν τη δραστηριότητα της τοπικής αλλά και της προϊστάμενης αστυνομικής αρχής, που δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με τα μικρά και τα ασήμαντα.
Αν όμως στα πρότυπα αυτά και με τους ρυθμούς αυτούς εξακολουθούν να λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες, και μετά τη διαπίστωση της κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά κυρίως κοινωνική, να είστε σίγουροι πως και μετά 100 χρόνια σε σημείο εκκίνησης θα βρισκόμαστε.
Γιατί η διπλή προσβολή της σημαίας, του εθνικού δηλαδή συμβόλου μας, δεν είναι από τα γεγονότα που μπορούν να διαφεύγουν την προσοχή μας.
18.5.2010
rahidi@in.gr
