*Γράφει ο Κώστας Βελούτσος. Όλοι εμείς, εκεί γύρω στα 50 συχνά πυκνά αναπολούμε. Αναπολούμε ένα αθώο παρελθόν των χρυσών δεκαετιών του ’80 και του ’90 που κάποιοι …φροντίζοντας πάντα για εμάς, το γέμισαν με ενοχές. Το, τότε εμείς…. ακούγεται πια όλο και περισσότερο σήμερα, μα ακόμα πιο πολύ εκείνο το…. περάσαμε και όμορφα χρόνια.
Σαφώς και περάσαμε όμορφα χρόνια. Κάποιοι όμως ακόμα καλύτερα.
Ανέμελα, γεμάτα ζωντάνια, χωρίς ίχνος οικονομικών προβληματισμών, αφού όλα ήταν υπέροχα, και προπαντός μας έφταναν και μας περίσσευαν, βάζοντας και κάτι στην άκρη για μετά… για το αύριο.
Ίσως το μοναδικό μας τότε πρόβλημα, τα καλοκαίρια ειδικότερα, ήταν σε ποια κατάσταση θα μας βρουν οι κάτασπρες σκανδιναβές καλλονές, που έφταναν μιλιούνια στο νησί με απευθείας πτήσεις τσάρτερ παρακαλώ από τις χώρες τους, για τον υπέροχο ήλιο μας και την πανέμορφη θάλασσα. A! και για το ούζο μας.
Δεν αφήσαμε την ευκαιρία να πάει χαμένη και η λέξη kamaki ακούγονταν ολοένα και περισσότερο παντού. Οι προορισμοί τους αναμφίβολα ο Μόλυβος για το κάστρο, η Ερεσός για τα περιβόητα Αυγουστιάτικα πάρτυ στην άμμο, και το Πλωμάρι που τα χρόνια αυτά, μεσουρανούσε.
Όπως μεγαλουργούσαν τότε οι ξενοδόχοι οι εστιάτορες, και κάθε είδους παραπήγματος, μετατρέπονταν μέσα σε μια νύχτα σε rooms to let με όλες τις ανέσεις του όπως έλεγαν, με κοινό όμως W.C. με τους ιδιοκτήτες του, που συνήθως ήταν άτομα της τρίτης ηλικίας. Τα Εγγλέζικα –και όχι τ’ αγγλικά- όλοι λίγο πολύ τα μιλούσαν αφού σύμφωνα με τις τότε μελέτες, έτεινε να γίνει η κύρια γλώσσα των κατοίκων νησιώτικων περιοχών ανά την επικράτεια.
Έτσι ο όρος νεοπλουτισμός μπήκε αιφνιδιαστικά στο καθημερινό λεξιλόγιό μας, και όλοι μιλούσαν για την αλλαγή που-επιτέλους- ήρθε στην ζωή μας αλλά και στην εμφάνισή μας, μέσω των τεραστίων κονδυλίων για την ξακουστή ανάπτυξη, χωρών μελών της ευρωπαϊκής ένωσης που ήταν και η αφεντιά μας. Απορροφήθηκαν μέχρι και την τελευταία -τότε δραχμή- και η χώρα αξιοποιήθηκε σε βάθος.
Ανεγέρσεις ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων, δωμάτια με …θέα το Αιγαίο, πλήθος από καταλύματα , bars και restaurants, ξεφύτρωναν από παντού και στις πιο δύσβατες περιοχές της Ελλάδας κάνοντας λόγο για επιχειρηματικά μυαλά που …έβλεπαν μπροστά, και δεν ενοχλούνταν κανείς, που δεν είχαν καν την πινακίδα του επαγγελματία. Απλά και μόνο μετρούσε η εμπειρία μερικών ημερών και που αποκτήθηκε ….με τα μάτια.
Πάντως όλοι οι υπόλοιποι-οι νεώτεροι- δεν είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα, με τις λαμογιές κάποιων κυρίων και κυριών, μεγάλων και τρανών. Το έγραφε άλλωστε και το T-shirt που φορούσαμε επιδεικνύοντας και την πολύχρωμη στάμπα του, No Problem, κάνοντας εν μέρει την επανάστασή μας, βάζοντας τα, με το κατά τόπους κοινωνικό σύστημα που ταράχτηκε με τα ατίθασα- ντόπια- νιάτα που αίφνης, μεγάλωσαν.
Από την Dream ήρθαμε για μια σαββατιάτικη απόδραση, καλοκαιριάτικα στον Έσπερο και την Take five στην πρωτεύουσα του νησιού, πραγματοποιώντας ένα μεγάλο βήμα στην μετέπειτα εξέλιξή μας. Απ’ εκεί στην χειμωνιάτικη Ουτοπία και την dance Amadeus κάνοντας άλματα προόδου, είχαμε σοβαρούς πια λόγους να μιλάμε για την ενηλικίωση μας.
Πιο ώριμοι πια από κάθε άλλη φορά και με πολιτική άποψη, βάλαμε υπό μάλης την Κυριακάτικη εφημερίδα και οι πύλες του Δημόσιου παράδεισου άνοιξαν διάπλατα για όλους, αφού έτσι κι αλλιώς είχαμε τα προσόντα και μπάρμπα στην Κορώνη. Αποκτήσαμε δύο αυτοκίνητα, δύο τηλεοράσεις κι έχοντας δύο-τότε- χιλιάρικα στην τσέπη αγγίζαμε πια με βεβαιότητα τα δυτικά πρότυπα, σπάζοντας τα δεσμά των banal ανατολίτικων στερεοτύπων.
Σηκώσαμε ψηλά σημαίες διάφορων αποχρώσεων και εναποθέσαμε κατά καιρούς όλες τις ελπίδες μας σε ώμους πολιτικά στιβαρούς που θα μας οδηγούσαν με το ζόρι …..στη γη της επαγγελίας, αλλά εις μάτην.
Με ταχείς ρυθμούς περάσαμε σε άλλες εποχές πιο δύσκολες ομολογουμένως από τις δικές μας,και οικονομικά δυσκολότερες για όλους.
Οι πολιτικοί, σωτήρες του τόπου δεν ανταποκρίθηκαν ποτέ στο ρόλο τους και τα Marlboro σήμα κατατεθέν του μέσου Έλληνα-καπνιστή- για πολλά χρόνια, αντικαταστάθηκαν με τα φθηνά στριφτά τσιγάρα. Τα βράδια της τρίτης, απέκτησαν νόημα βλέποντας στις οθόνες μας το Λάκη να τα χώνει χοντρά σε πολιτικούς και μη, συμφωνώντας απόλυτα μαζί του. «Είναι ένας από εμάς» είπαμε δυνατά.
Έτσι η επανάστασή μας συνεχίστηκε τηλεοπτικά από τους καναπέδες του σαλονιού μας, χτυπώντας 40ρια τηλεθέασης στα τούρκικα σήριαλ, που κανείς από εμάς δεν είδε ποτέ, αλλά μας άρεσαν οι ηθοποιοί και οι στολές του μεγαλοπρεπή και ψιλοκολλήσαμε.
Κάτι ακούμε για απολύσεις , μετακινήσεις προσωπικού, περαιτέρω μειώσεις μισθών, νιώθοντας την ανάσα τους να καίει στο σβέρκο, συνεχίζουμε να κολυμπάμε σε ανοιχτά πελάγη …. ευτυχισμένοι που και φέτος τα ελληνικά νησιά είναι ο πρώτος ταξιδιωτικός προορισμός του μέσου Γερμανού πολίτη, απολαμβάνοντας παράλληλα, δροσιστικά κοκτέιλς στα beach bar, γιατί ο καύσωνας είναι εδώ….
* Ο Κώστας Ν. Βελούτσος γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται στη Μυτιλήνη. Υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα από το 1987. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών.
Έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του : «Σεργιάνι στη ζωή» και “Τελευταία Φορά”
Αναδημοσίευση από το www.lesvosnews.net
