Σύνταγμα 2 – Η Επόμενη Μέρα

Κείμενα, φωτογραφίες: Γιάννης Μαλλής. Tο άρθρο αυτό βασίζεται σε επισκέψεις που έγιναν στη πλατεία Συντάγματος μετά τα σοβαρά επεισόδια της 28ης Ιουνίου. Aφορμή, εκτός από το προσωπικό ενδιαφέρον, είναι και το ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε από αρκετούς επισκέπτες και φίλους της ιστοσελίδας. 

Επιτρέψτε μου όμως με αφορμή το Σύνταγμα και τους Αγανακτισμένους να πω δυο λόγια γενικότερα για τη θεματολογία και συμμετοχή μου στο blog που ήδη βρίσκεστε.

Το plomarinews.gr είναι μια εξέλιξη της προσπάθειας που ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια  από 3-4 νέους Πλωμαρίτες με τον τουριστικό οδηγό Plomaricity.gr . Στην αρχή οι ειδησεογραφικές ιστοσελίδες ήταν περισσότερες αλλά αυτή τη στιγμή είναι ενεργή μόνο αυτή εδώ. Βλέποντας ένα Πλωμάρι χωρίς τοπική εφημερίδα (Η Γέρα π.χ. έχει), χωρίς τηλεόραση (καν τα βασικά κανάλια – κουβέντα για τοπικό) και χωρίς κανένα άλλο μέσο ενημέρωσης και καταγραφής των γεγονότων, θέλησα να συμμετάσχω και να βοηθήσω στην προσπάθεια.
Σημαντική σημείωση, αν και είναι γνωστό: Κανείς εδώ μέσα και σε ανάλογους δικτυακούς τόπους δεν κερδίζει «δραχμή τσακιστή», λεπτό του ευρώ, γράφοντας μία λέξη, ένα σχόλιο, ένα κείμενο, ένα άρθρο, μία σκέψη. Αντιθέτως χάνει χρόνο και ώρες ύπνου.
Γιατί γράφει κάποιος κάτι; Γιατί κάτι έχει να πει. Γιατί θέλει κάτι να πει. Γιατί κάτι θέλει να πληροφορήσει αυτούς που διαβάζουν. Γιατί θέλει να αναφερθεί στο Πλωμάρι. Γιατί έχει όρεξη ή λόγο να γράψει κάτι. Τα γραφόμενα «καταλαμβάνουν» μερικά εκατοστά πάνω στον παγκόσμιο τοίχο των χιλιάδων χιλιομέτρων του ίντερνετ. Δεν κλέβουν χώρο δεν ενοχλούν κανέναν. Χώρος σε αυτόν τον τοίχο υπάρχει για όλους για να γράψουν τις «λέξεις» τους. Όποιος θεωρεί ότι κάτι δεν τον αφορά ή τον συγχύζει… απλά μπορεί να το προσπεράσει.
Τα θέματα πολλά, μα ο άξονας ένας: Μία λέξη με 7 γράμματα: ΠΛΩΜΑΡΙ.
Βέβαια επειδή το Πλωμάρι είναι και Ελλάδα (και πολύ περισσότερο -Ελλάδα- ως ακριτική περιοχή), μπορούμε κάποιες φορές να ασχοληθούμε και με ευρύτερα θέματα, όπως τώρα, το Σύνταγμα και οι Αγανακτισμένοι. Την επόμενη μέρα μπορούμε όμως να γράψουμε μια τοπική συνταγή. Και την επόμενη μέρα να γράψουμε ένα Πλωμαρίτικο ανέκδοτο. Ή για μια εκδήλωση. Ή για το ούζο. Ή για το λάδι.
Όλα είναι σημαντικά. Όλα είναι σχετικά. Όλα έχουν το σκοπό τους. Κανένα «βαρύ» θέμα δεν θα ήταν καλό αν πριν από αυτό δεν είχε προηγηθεί ένα «ελαφρύ» θέμα. Η προσπάθεια δεν είναι συντονισμένη, δεν είναι επαγγελματική. Βασίζεται στην «όρεξη» της εκάστοτε στιγμής, στον ελεύθερο χρόνο και στην έμφυτη (ελπίζω) επιθυμία του Πλωμαρίτη να πει κάτι για τον τόπο του. Οπότε σαν ύστατη παράκληση ζητώ η οποιαδήποτε κριτική να είναι ΚΑΛΟπροέραιτη.
Είναι άραγε σημαντικό αυτό που κάνουμε εδώ; Μια βόλτα στη Πλατεία Συντάγματος μαζί μου θα σας έπειθε. Όλο αυτό «το πράγμα» που βλέπατε στη τηλεόραση, τα leizer πάνω στη Βουλή, τους εκατοντάδες και χιλιάδες κόσμο να δίνει το παρόν, ξεκίνησε μια ωραία μέρα από… το ίντερνετ. Από κάτι blog και forum σαν αυτό εδώ πέρα. Στην αρχή ήταν 10 άνθρωποι που γρήγορα έγιναν 100. Και με τη δύναμη του διαδικτύου η προσπάθεια γιγαντώθηκε. Φτάσαμε στο σημείο να υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο οι «Αγανακτισμένοι» να οργανωθούν σε «κόμμα» από τον Σεπτέμβρη.
Στις βόλτες στο Σύνταγμα όταν έβγαζα τη φωτογραφική μηχανή και γινόμουν πιο περίεργος από έναν απλό περαστικό υπήρχε αντίδραση. «Ποιος είσαι και τι θες;». Η διαβεβαίωση όμως ότι οι φωτογραφίες θα προβληθούν μόνο από το ιντερνέτ και μόνο από blog ή forum καθησύχαζε τους πάντες. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν την προβολή και όταν τους παρέχεις ένα δικό τους φιλικό τρόπο μέσα από το διαδίκτυο που γέννησε αυτό το κίνημα… δεν είσαι εχθρός τους. Ήταν και ένα προσωπικό στοίχημα: Να μπω ανάμεσά τους και να κουβεντιάσω φιλικά και μόνο. Σε απόσταση αναπνοής. Εκεί που ο φοβισμένος από το σπίτι του και τον αφράτο καναπέ του, νομίζει ότι αν πάει θα τον δείρουν ή θα του σπάσουν την φωτογραφική μηχανή και το κεφάλι. Εντυπωσιάζεσαι όταν κάποιος παίρνει το λόγο στην καθημερινή βραδινή λαϊκή συνέλευση δίπλα στο Σιντριβάνι της πλατείας. Στην ανταλλαγή ιδεών και απόψεων. Νομίζεις ότι όλοι εκεί είναι αγράμματοι και αλήτες; Νέοι και άμυαλοι; Κάνεις λάθος. Πριν ο καθένας πάρει το λόγο συστήνεται στον κόσμο που ακούει. Λέει ότι θέλει από το επάγγελμα ή την ιδιότητά του. Και σε αυτό το σημείο διαπιστώνεις ότι από την πλατεία περνάνε φοβεροί άνθρωποι και φοβερά «μυαλά». Άνθρωποι κάθε ηλικίας που έχουν λύσεις και μπορούν να προσφέρουν τα μέγιστα αν ασχοληθούν με τα κοινά. Μπροστά τους κάτι αυτόκλητοι σωτήρες που θέλουν να σώσουν το Πλωμάρι και τη Λέσβο, ξαφνικά, εν έτη 2011, μοιάζουν με ανθρωπάκια για γέλια (πρώτα) και για κλάματα (μετά).
Πάμε πάλι στο θέμα μας. Οι Αγανακτισμένοι αυτή τη στιγμή είναι κουρασμένοι αλλά περισσότερο «θυμωμένοι» και περισσότερο αποφασισμένοι. Το ποτήρι ξεχείλισε την 28η και 29η Ιουνίου όταν στη πλατεία δεν ήξερες τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει. Ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται. Εδώ τα πράγματα ήταν πολύπλοκα και απαιτούσαν λεπτό χειρισμό από την Αστυνομία, που φυσικά αυτός δεν υπήρξε. Ήταν δεδομένο ότι εκείνη τη μέρα θα μαζευτούν χιλιάδες κόσμου διαφόρων ηλικιών και ιδεολογιών. Αν υπήρχαν ανάμεσα 100-200 που ήθελαν την πραγματική αναταραχή θα είχαν αυτοί οι ίδιοι το πρόβλημα πως θα κινηθούν ανάμεσα σε τόσες χιλιάδες κόσμο. Αυτοί, μόνο απομονωμένοι θα μπορούσαν να δράσουν και χωρίς κόσμο δίπλα τους. Και όμως ως δια μαγείας απομονώθηκαν, οργανώθηκαν και «έδρασαν» καταστροφικά. Αυτό ήταν το λάθος. Και αυτό που ακολούθησε δεν «συμφέρει» και δεν τιμά κανέναν. Ή μάλλον συμφέρει αυτούς που θέλουν να στιγματίσουν τους αγανακτισμένους ως ταραξίες. Πέρασαν πολλές μέρες από τότε και ο κόσμος από το Σύνταγμα δεν έφυγε. Υπάρχει ακόμα η ομάδα σίτισης, η ομάδα των γιατρών, η ομάδα media και ενημέρωσης. Το κίνημα «Δεν πληρώνω», και παντού και πάντα οι Κρητικοί. Βεβαίως και στο Σύνταγμα υπάρχουν Αγανακτισμένοι Κρητικοί και μπράβο τους. Υπάρχει και η Ομάδα Καλλιτεχνών. Είναι αυτοί που κάθε βράδυ σε κάνουν να περιφέρεσαι και να χαζεύεις τα έξυπνα δημιουργήματά τους τα οποία κάνουν την επίσκεψη στο Σύνταγμα πραγματικά ευχάριστη. Ακόμα στη πλατεία βλέπεις οικολόγους, ακτιβιστές και πολύ κόσμο που πηγαινοέρχεται με ποδήλατα.
Ο καθένας στη συνέλευση μπορεί να πάρει το λόγο. Να πει ότι θέλει. Ο καθένας μπορεί να αναφέρει μια εξέλιξη (πχ. τι έγινε με τραυματισμένους από τα επεισόδια και πως βοηθήθηκαν αυτοί – πολλές φορές από ανθρώπους που θέλουν να κρατήσουν την ανωνυμία τους). Έγραψα ανωνυμία και θυμήθηκα την απειλή των ANONYMOUS. Eίναι πραγματικά ενεργά, δυναμικοί, ανώνυμοι χάκερς που αυτή τη στιγμή με δήλωσή τους που υπάρχει στο U Tube και έχει δημοσιευτεί σε αρκετά MME στέκονται στο πλευρό των Ελλήνων Αγανακτισμένων. Την πρώτη μέρα που πήγα στο Σύνταγμα μετά τα επεισόδια ήταν σε πολλές παρέες το κύριο θέμα συζήτησης. Δες τα βίντεο προκήρυξη εδώ:

www.youtube.com/watch?v=AOopSBE5lVk και εδώ www.youtube.com/watch?v=AgWqLFoxtH0

Και μια που έγραψα λινκ, μη ξεχάσω: τo blog των αγανακτισμένων είναι εδώ:
http://aganaktisi-gr.blogspot.com/
(Κατά τη γνώμη μου το απόλυτο ενδιαφέρον βρίσκεται, έκτος από τα κεντρικά άρθρα, δεξιά στο blog εκεί που γράφει: ΣΕΛΙΔΕΣ ΣΤΟ FACEBOOK ΤΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ). Σέρφαρε λίγο και δώσε τους δύναμη.
Συνεχίζω με δυο τρία πράγματα ακόμα και σας παραδίδω το slide show στο τέλος. Συχνά στο χώρο γίνονται αξιόλογες συναυλίες. Αν και υπάρχει στο Σύνταγμα η σκέψη για προσωρινή παύση της συγκεκριμένης καθημερινής παρουσίας και διαμαρτυρίας, κανείς δεν θέλει να συμβεί αυτό αν δεν το αποφασίσουν οι Αγανακτισμένοι και μόνο αυτοί. Δεν νιώθουν ότι απειλούνται από κανέναν και θα φύγουν επειδή το είπε η όποια Μπακογιάννη ή ο Καμίνης. Η 3η Σεπτεμβρίου (Σάββατο) έχει από πολλούς οριστεί σαν η ημέρα αφετηρίας του δεύτερου γύρου των κινητοποιήσεων και της οργανωμένης μαζικότερης διαμαρτυρίας. Ξέχασα να πω ότι ανάμεσα στον κόσμο κυκλοφορούν και αρκετοί επώνυμοι που άλλοτε τους αναγνωρίζεις με την πρώτη ματιά και άλλοτε αναρωτιέσαι «αυτός σίγουρα κάποιος είναι, αλλά ποιος να είναι;». ΟΙ Αγανακτισμένοι δεν θέλουν καμία σχέση με Δήμους και υπάρχουσες εξουσίες τοπικού επιπέδου (όπως επίσης και με συλλόγους και συνδικάτα). Προσέχουν πολύ από ποιόν προσεγγίζονται και τι κρύβεται πίσω από τη κάθε προσέγγιση.
Η γνώμη μου είναι ότι το μόνο σοβαρό πρόβλημα που έχουν είναι να καταφέρουν να ενσωματώσουν σε μια φωνή και σε ένα ρεύμα τον «καθένα» και «μεμονωμένο» Αγανακτισμένο. Εκεί μέσα υπάρχει ο δυσαρεστημένος Αριστερός που συμμετέχει. Υπάρχει ο δυσαρεστημένος Πατριώτης και Φιλέλληνας που συμμετέχει. Υπάρχει ο δυσαρεστημένος πρώην Πασοκτζής, πρώην Νεοδημοκράτης. Επίσης υπάρχει ο δυσαρεστημένος και προβληματισμένος Αναρχικός που άφησε την πλατεία για μια άλλη πλατεία… Αν καταφέρουν όλοι αυτοί να συνυπάρξουν τότε θα δούμε σύντομα μια καινούρια ιδεολογία να αποκτά υπόσταση και ανάστημα και να παρεμβαίνει δυναμικά και προπάντων καταλυτικά.
Ευχαριστώ το Ξενοδοχείο Astor στο Σύνταγμα που μου έδωσε την δυνατότητα να τραβήξω την όμορφη πανοραμική φωτογραφία της Πλατείας και της Βουλής.

Ευχαριστώ προσωπικά τους …«Αγανακτισμένους» που με ανέχτηκαν. Εγώ προσωπικά μέσω του Plomarinews και το ίδιο το blog, είμαστε στο πλευρό σας και υπέρ όποιας νέας και «φρέσκιας» ιδέας, από όπου και αν προέρχεται αυτή για το καλό της Ελλάδας και την απεμπλοκή της από το τέλμα που βρίσκεται αυτή τη στιγμή.

Slide show με φωτογραφίες από την πλατεία Συντάγματος: