ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ Άρθρο

Γράφει ο Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων έτυχε να επισκεφθούν το Πλωμάρι, μιλά με τα καλλίτερα λόγια για την φυσική ομορφιά του, τις παραλίες του, το πράσινό του. Δεν έχει όμως να πει τα ίδια καλά λόγια για τις προσφερόμενες υπηρεσίες- εκτός εξαιρέσεων βέβαια- και για την όλη λειτουργία του τόπου.

Χρησιμοποίησα την λέξη έτυχε, γιατί πράγματι, ο μη προγραμματισμένος επισκέπτης της Λέσβου, που δεν ανήκει σε γκρούπ που προέρχονται κυρίως από τη Σκανδιναβία, και που έρχεται να γνωρίσει το νησί, δύσκολα θα επισκεφθεί την περιοχή Πλωμαρίου, πράγμα που οφείλεται και στο δυσπρόσιτό της, αλλά και στο ότι δεν υπάρχει επαρκής κατατόπιση περί της ύπαρξής του. Αν δεν ήταν και η διαφήμιση των ούζων του, τότε θα περνούσε να απαρατήρητο.
Στα προγράμματα των επιβατών των κρουαζιερόπλοιων, δεν βλέπω να περιλαμβάνεται και στις οργανωμένες εκδρομές των Τούρκων που προγραμματίζονται, το τοπωνύμιο Πλωμάρι, δεν αναφέρεται.
Πολλοί είναι οι λόγοι αυτής της παράλειψης, ένας από τους οποίους- πέρα από το δυσπρόσιτό του- είναι ότι το Πλωμάρι, δεν έχει φυσιογνωμία κι αυτή που είχε συγκροτήσει πριν χρόνια την έχασε και προσπαθεί να καταστρέψει και τα υπολείμματά της.
Δεν είναι ούτε πόλη, μη διαθέτοντας δρόμους και πλατείες που να λειτουργούν σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες στάθμευσης και κυκλοφορίας και δεν είναι ούτε παραδοσιακό χωριό με τα δρομάκια και τις πλατειούλες του, με μοναδική εξαίρεση τον «Πλάτανο», που είναι και ο πιο δημοφιλής τόπος, το καλοκαίρι.
Το επάνω μέρος του Πλωμαριού, κυρίως ο ορεινός όγκος του Προφήτη Ηλία, ή του Πραστιού, εκεί όπου προτιμούν να αποκτούν κατοικίες οι αλλοδαποί εραστές του, παραμένει αναξιοποίητο και ανεκμετάλλευτο, σε αντίθεση με άλλους τουριστικούς προορισμούς της χώρας, με την ίδια μορφολογία, που έχουν δημιουργήσει μπαλκόνια στο Αιγαίο, με ταβέρνες, εστιατόρια, παραδοσιακά καφενεία ή καφετέριες.
Η τουριστική εξ άλλου κίνηση, δεν έχει συνδεθεί με την ενδοχώρα, όπως λ.χ. με το Μεγαλοχώρι που θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο έλξης των τουριστών και παραθεριστών και λόγω του ιδιαίτερου κλίματός του, αλλά και λόγω της εύκολης πρόσβασης, που εξασφαλίζει ο καλός, ακόμα, δρόμος προς αυτό.
Δεκάδες χρόνια γίνονται συζητήσεις, για τους δρόμους Μελίντας-Βατερών και Μεγαλοχωρίου – Αγιάσου, που με τις συνθήκες της οικονομικής κρίσης, θα εξακολουθήσουν να παραμένουν συζητήσεις. Ο δρόμος της Λαγκάδας, κάπου διαφαίνεται, αλλά χωρίς σαφή χρονικό ορίζοντα.
Το Πλωμάρι έχει περιθώριο ανάπτυξης, αρκεί οι Πλωμαρίτες να το σεβασθούν, να το αγαπήσουν, να τονίσουν τη φυσιογνωμία του και να μην το βλέπουν- όσοι το βλέπουν έτσι- ως ευκαιριακό αντικείμενο πλουτισμού. Και κάτι ακόμα: Να θελήσουν να συζητήσουν για τους τρόπους και μεθόδους προαγωγής του τουριστικού προϊόντος, σε συνδυασμό με την παραγωγική δραστηριότητα περί το ούζο, που είναι γνωστό σ’ όλη τη χώρα και εκτός αυτής και την αναπτυσσόμενη τυποποιητική βιοτεχνία ελαιολάδου. Σ’ όλη την περιοχή υπάρχουν μόνο δύο, δεν ξέρω αν υπάρχει τρίτος, παραγωγοί κηπευτικών, απαραίτητων για την διατροφή τόσο των μονίμων κατοίκων, όσο και των παρεπιδημούντων. Η προβολή, αλλά και πρωτίστως η ανάπτυξη παραγωγής, τοπικών προϊόντων, μέσα από τις ξενοδοχειακές μονάδες και πάντα σε συνδυασμό με τα ξένα τουριστικά γραφεία που λειτουργούν στον τόπο, μπορούν να δώσουν σπουδαία αποτελέσματα. Είναι γεγονός και αποδεικνύεται από πολλές έρευνες και μελέτες των τελευταίων χρόνων, ότι όπου προβλήθηκε έντονα και οργανωμένα η τοπική κουζίνα- της οποίας έχει το Πλωμάρι να επιδείξει υπέροχα δείγματα- απέκτησε φανατικούς φίλους.
Όλα αυτά όμως απαιτούν συστηματική και οργανωμένη δουλειά- σκληρή δουλειά- με μεράκι και βεβαίως με συνεργασία. Που προϋποθέτει απόρριψη του ατομικισμού και της άκρας περιφρόνησης του δημόσιου συμφέροντος που τελικά αποβαίνει εις βάρος του ατομικού. Άσχετο αν ορισμένοι, αδυνατούν να το κατανοήσουν.
Αστυνομικός, που υπηρέτησε για αρκετόν καιρό στο Πλωμάρι και τώρα βρίσκεται πολύ μακριά του, μου έλεγε: «Δυο τρεις άνθρωποι καταστρέφουν τον τόπο». Δεν ξέρω, ίσως να είναι και αλήθεια.
Δεν είναι οι πολλοί. Δε θα μπορούσαν όμως αυτοί που νοιάζονται ειλικρινά για την επιβίωση και την έξοδο απ’ τη μιζέρια αυτού του τόπου να συνασπισθούν, να συνεργασθούν, να βρουν και να ανοίξουν τους δρόμους που θα οδηγήσουν προς τα εμπρός.
Περισσότερο από δέκα χρόνια, από διάφορα δημοσιογραφικά μετερίζια επαναλαμβάνω περίπου τις ίδιες σκέψεις. Και θα εξακολουθήσω να τις αναπτύσσω, έστω κι αν από κάποιους θεωρούμαι γραφικός ή και εχθρός.
Μόνο που η εμφανής κούραση και η ανάγκη να ασχοληθώ περισσότερο με άλλα –πάντα τοπικού ενδιαφέροντος ζητήματα- δεν μου επιτρέπουν, προσωρινά ίσως, την συνέχιση της αρθρογραφίας.
Ευχαριστώ όσους μου έδωσαν βήμα κι όσους βρήκαν τον καιρό να με διαβάσουν, έστω κι αν δε συμφωνούσαν μαζί μου.