Γράφει ο Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης. Πολλές συζητήσεις προκάλεσε το άρθρο της προηγούμενης Πέμπτης «Να περνάω καλά». Κυρίως από το διαδίκτυο με άφθονα σχόλια στο blog Plomaricity. Λίγα αρνητικά και πολλά θετικά. Σχόλια από τα οποία βγήκαν μερικές άλλες αλήθειες, όπως π.χ. ότι παρά τις μεγάλες προσπάθειες για περιβαλλοντική συνειδητοποίηση,
κάποιοι επιμένουν εν έτει 2011, να ρίχνουν τις σακούλες με τα απορρίμματά τους στην κοίτη του ποταμού Σεδούντα, κάποιοι άλλοι επιλέγουν να αυξήσουν τον ωφέλιμο χώρο των σπιτιών τους ή των όποιων άλλων ιδιοκτησιών τους, ενσωματώνοντας σ’ αυτές τμήματα, έστω και πολύ μικρά, δημόσιας γης, κυρίως δρόμων, αλλά και κάποιες διαπιστώσεις, όπως λόγου χάριν ότι το Πλωμάρι, δεν μπόρεσε στα τόσα χρόνια να αποκτήσει την τουριστική κίνηση που του άξιζε. Με την έκφραση του φόβου μάλιστα, ότι η κατάσταση επιδεινώνεται, ώστε το στοίχημα να μπορεί να χαθεί. Να διαγραφεί δηλαδή από τις συνειδήσεις των βορείων φίλων μας, Δανών-Σουηδών- Νορβηγών κατά κύριο λόγο, το Πλωμάρι ως αξιόλογος τουριστικός προορισμός.
Τα αρνητικά σχόλια περιορίζονται να υποστηρίξουν την άποψη ότι τα μαγαζιά που προσφέρουν διασκέδαση, όπως κι αν αυτά στήνονται και λειτουργούν, προάγουν την ανάπτυξη. Κι επομένως, ας τα αφήσουμε εκτός κριτικής, προκειμένου να μην παρακωλύουμε την πλουτοπαραγωγική τους δραστηριότητα.
Δεν θα επανέλθω σ’ αυτά που υποστήριξα. Το γεγονός ότι το άρθρο προκάλεσε συζήτηση, πιστεύω ότι είναι εποικοδομητικό. Μακάρι η συζήτηση, η ανταλλαγή απόψεων, η αντιπαράθεση γνωμών να συνεχισθεί και να επεκταθεί. Μπορεί να ξυπνήσει συνειδήσεις.
Σε σχέση κυρίως μ’ αυτούς που στάθηκαν επικριτικοί απέναντι στα όσα περιέγραφε το άρθρο, θα ήθελα να σημειώσω πως ο Δήμαρχος του νέου και ανοικονόμητου Δήμου Λέσβου Δημήτρης Βουνάτσος, κατά τις τελευταίες επισκέψεις του στο Πλωμάρι πληροφορήθηκε, μεταξύ άλλων, δυο πράγματα. Πως ένας πρόεδρος σωματείου που τυχαίνει να διαθέτει κυλικείο υποχρεώθηκε να εφοδιασθεί με βιβλιάριο υγείας για να λάβει την άδεια λειτουργίας κι ας μην έχει σχέση με την διαχείριση τροφίμων και ποτών, που απαιτεί ο νόμος, κι ας διαθέτει το κυλικείο αρμόδιο για τη λειτουργία του, εφοδιασμένο με όλα τα απαραίτητα έγγραφα. Και πως ένας δημοτικός υπάλληλος αρνείται, ναι αρνείται, να παραλάβει αίτηση πολίτη, που του υποβάλλεται νομοτύπως, υπεισερχόμενος στην ουσία της. Και ως νομικός που είναι υπομειδίασε με σημασία.
Τα δυο αυτά παραδείγματα δεν είναι τυχαία και άνευ σημασίας. Δηλώνουν την συνείδηση και τη νοοτροπία που έχει σχηματισθεί στους πολίτες, διοικούντες και διοικούμενους. Δηλαδή την αδιάσειστη πεποίθηση ότι πολίτης σημαίνει υπήκοος, που πρέπει- αν μπορεί ας κάνει αλλιώς- να εκτελεί τις εντολές των εχόντων στη διάθεσή τους σφραγίδα και υπογραφή.
Φαινόμενα που αυτόνομα λαμβανόμενα υπ’ όψη δεν μπορούν να οδηγήσουν σε συμπεράσματα, αλλά συντιθέμενα και συνυπολογιζόμενα, με όλες τις άλλες ατομικές συμπεριφορές, δείχνουν μια κοινωνία που δεν λειτουργεί ως σύνολο, δεν έχει αλληλεγγύη και το κυριότερο δεν έχει συνοχή.
Που ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του, για το ατομικό του συμφέρον, χωρίς να λειτουργεί ως μέλος μιας κοινωνίας, που πρέπει να την διέπουν ελάχιστες κοινές αξίες.
Το Πλωμάρι μέχρι στιγμής εξακολουθεί να είναι ο δεύτερος πληθυσμιακά οικισμός της Λέσβου, μετά τη Μυτιλήνη. Που όμως χωρίς ανάπτυξη και προώθηση των παραγωγικών και οικονομικών του δυνατοτήτων, σε συνδυασμό με την υποχρεωτική μετοίκηση σημαντικού αριθμού δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων, προς την πρωτεύουσα του νησιού, θα υποστεί μια αφαίμαξη. Μικρή ή μεγάλη, ο χρόνος θα δείξει.
Αν λοιπόν ο πληθυσμός που ενδημεί σ’ αυτό, και κυρίως ο νέος πληθυσμός, δεν προσπαθήσει να βρει διεξόδους απασχόλησης και εντεύθεν οικονομικής ευρωστίας, δεν πρόκειται ποτέ να έρθει η, στα λόγια, επιδιωκόμενη ανάκαμψη.
Μια σημαντική διέξοδος είναι η ανάπτυξη του τουρισμού. Ενός όμως τουρισμού, που χωρίς να διώχνει τους επισκέπτες των μικρών ή μεσαίων δυνατοτήτων, θα επιδιώξει την προσέλκυση τουριστών με μεγαλύτερη οικονομική ευχέρεια. Αυτοί όμως απαιτούν, αφού πληρώνουν, υπηρεσίες υψηλού επιπέδου. Παρέχει αυτή τη στιγμή, η υπάρχουσα υποδομή, αυτή την δυνατότητα. Η κυριαρχούσα άποψη είναι όχι.
Ανοίγει όμως μια δυνατότητα, μέσα από τη συζήτηση που γίνεται στα blogs, να αρχίσει μια συζήτηση γύρω από την ανάπτυξη του ποιοτικού τουρισμού, που θα οδηγήσει και σε ανάπτυξη παράλληλων δραστηριοτήτων.
Προσφορά εδεσμάτων τοπικής παραγωγής, όπως λάδι, ελιές, φέτα, τουλομοτύρι, γιαούρτι, άλλα και άλλων ειδών όπως το σαπούνι ή τα αρωματικά βότανα, που υπερπαράγονται στα βουνά μας. Σε συνδυασμό πάντα, με την αναβάθμιση και των άλλων υπηρεσιών. Στις οποίες εντάσσονται οι ελεύθεροι και καθαροί δρόμοι, οι ευπρεπείς κατασκευές, η εξάλειψη της ηχορύπανσης.
Αυτά όμως προϋποθέτουν πρώτον καλόπιστη συζήτηση και προσφορά εργασίας.
rahidi@in.gr
