Η Προστασία Της Δημόσιας Περιουσίας

Γράφει ο Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης. Μια φορά κι έναν καιρό, μπορεί και σαράντα χρόνια πριν, ζούσε στο Πλωμάρι μια μοναχική γυναίκα, που αγαπούσε τον τόπο της, αλλά δεν γνώριζε φαίνεται καλά τους συνανθρώπους της και δεν είχε καμιά συνείδηση των πολιτικών συνθηκών. Μη έχοντας προφανώς ασχοληθεί ποτέ με την πολιτική.

Είχε ένα σπίτι πάνω στη θάλασσα, εκεί προς το Βατάχτι, λίγο πιο πέρα από την Αγία Βαρβάρα, αντιπροσωπευτικό της νησιώτικης αρχιτεκτονικής, με όλα τα απαραίτητα παρακολουθήματα γύρω του.

Φούρνο, κοτέτσι, στάβλο για τα μεγαλύτερα ζώα, κληματαριά, πηγάδι για νερό κι ότι άλλο χρειαζόταν για να εξυπηρετείται μια αγροικία της εποχής της. Το σπίτι της το περιστοίχιζαν εκατόν τέσσερα στρέμματα ελιές, που εκτείνονταν σε μια έκταση, που κατέληγε σε δυο τουλάχιστον όρμους, απ’ αυτούς που όλοι μας ονειρευόμαστε να απολαύσουμε είτε κολυμπώντας στα νερά τους, είτε ονειροπολώντας με τις ανατολές και τις δύσεις του ήλιου και του φεγγαριού, ξαπλωμένοι στην μαλακιά αμμουδιά τους.
Αυτή την μικρή περιουσία της, όλο το έχει της δηλαδή, η Ειρήνη Γιασέλλη, μια και δεν είχε παιδιά, το άφησε με διαθήκη της στο Δήμο Πλωμαρίου. Όλο και κάπου θα του χρησιμεύσει, σκέφτηκε η αγαθή δέσποινα, πριν φύγει από τη ζωή.

Παρέλαβε αυτή την κληρονομιά ο Δήμος Πλωμαρίου, την έγραψε στα χαρτιά του, έκανε και κανά δυο μνημόσυνα για την ανάπαυση της ψυχής της, που έτσι κι αλλιώς αναπαυμένη ήτανε, κάνοντας αυτό που λαχταρούσε.
Τα χρόνια περνούσαν και κανένας δεν νοιαζόταν τι μπορούσε να χρησιμεύσει «τσ’ Γιασέλινας του πυργέλ», ώσπου περίπου είκοσι χρόνια πριν, επί δημαρχίας Μυρσίνης Ψώμου το 1994, τότε που η Ευρώπη, μας έστερνε χρήμα με το τσουβάλι, αποφασίσθηκε να προταθεί, μέσω κάποιου προγράμματος η αξιοποίηση του διαμαντιού αυτού, που παρέμενε ανεπεξέργαστο. Το σχέδιο προέβλεπε την δημιουργία μιας πρότυπης γεωργοκτηνοτροφικής μονάδας, για τουριστική εκμετάλλευση.
Η μελέτη εκπονήθηκε, η απόφαση λήφθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο, τα κονδύλια είχαν βρεθεί, όταν κάποιος, στέλεχος αργότερα οικολογικής περιβαλλοντικής κίνησης, που πολύ νοιάζεται για όσα συμβαίνουν στο Πλωμάρι, προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με το αιτιολογικό ότι η απόφαση του Δ.Σ. Πλωμαρίου, δεν είχε την σύμφωνη γνώμη της τότε Κοινότητας Πλαγιάς, στοιχείο τυπικά απαραίτητο κατά την νομοθεσία.
Οπότε, όπως μπορεί να αντιληφθεί «ο πάσα εις», η προσπάθεια προσέκρουσε σε ύφαλο και έγινε συντρίμμια. ΄
Έκτοτε το πάλαι ποτέ αγρόκτημα της Ειρήνης Γιασέλλη, βυθίζεται στην εγκατάλειψη και ενδεχομένως στην καταπάτηση. Το παραθαλάσσιο οίκημα καταρρέει, έχοντας μείνει σχεδόν χωρίς στέγη, με τα παντζούρια του να τα δέρνουν οι νοτιάδες και τα υποστατικά του να έχουν περίπου εξαφανισθεί.
Το φθινόπωρο του 2009, ο πρώην πρόεδρος του Δ.Σ. Πλωμαρίου και κάτοικος της περιοχής Γιάννης Μαρσώνης, κατάγγειλε συγκεκριμένο άτομο, ότι έχει καταπατήσει περιφράζοντάς το, ένα τμήμα της δημοτικής ιδιοκτησίας, εντελώς συμπτωματικά λίγα μέτρα από την ακτή ενός από τους πανέμορφους κόρφους της. Του οποίου η αγοραία αξία συνεχώς ανεβαίνει.
Η αντιπολίτευση έφερε το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο οπότε λήφθηκε μια από τις συνήθεις αποφάσεις ρουτίνας. «Να ερευνήσει η αρμόδια επιτροπή την καταγγελία και να αναφέρει σχετικώς».
Ένα χρόνο μετά από αυτήν την απόφαση, που περιέργως δεν ανιχνεύεται στα πρακτικά του Δ.Σ., δεν έχει υπάρξει η παραμικρή εξέλιξη. Με ευθύνη τόσο της συμπολίτευσης του δημάρχου Δημ. Βαρβαγιάννη, όσο και της αντιπολίτευσης, που κίνησε το θέμα. Η περίφραξη όμως υπάρχει. Που εκτός από τα όποια μέτρα της δημοτικής περιουσίας, έχει περιλάβει και το παρακείμενο ρέμα, προς δόξαν των εποπτευουσών δημοτικών υπηρεσιών.
Τέσσερα χρόνια πριν, κάποιοι αφελείς, που ήθελαν να δουν κάτι να αλλάζει στον Δήμο, είχαν προτείνει να εφαρμοσθεί στον χώρο το υπάρχον τοπογραφικό σχέδιο. Για να διαπιστωθεί αν το κληροδότημα της αφελούς πλην φιλοπάτριδος Ειρήνης Γιασέλλη, είναι ακόμα όσα στρέμματα χαρτογραφήθηκαν κάποτε ή του λείπουν κάποια κομμάτια. Ούτε η δημοτική αρχή συγκινήθηκε τότε, ούτε η τεχνική υπηρεσία βρήκε τον χρόνο, μέσα στον φόρτο εργασίας, που την έπνιγε (!), να κάνει αυτό το απλό πράγμα.
Ενδεχομένως στα προγράμματα -αν υπάρξουν- των υποψηφίων δημοτικών αρχόντων να υπάρχει και το κεφάλαιο, προστασία της δημόσιας περιουσίας. Εξ άλλου προεκλογικά είναι ένα κεφάλαιο ανέξοδο. Μετά είναι που πονάει, όταν μάλιστα οι δημόσιες γαίες, μπορεί να αξίζουν και εκατομμύρια, τα οποία λιγουρεύονται κάποιοι φιλοπρόοδοι πολίτες .

Μπορεί οι επίδοξοι δήμαρχοι της Λέσβου, που όπως μας διαβεβαίωσε πρόσφατα ο αρχιτέκτονας του Καλλικράτη, αγγελικής πραότητας υπουργός εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης, έγινε ένας δήμος, για να μην κυριαρχούν τα κομματικά κριτήρια, να ξεχάσουν αυτά που υπόσχονται τώρα, οι πολίτες όμως θα επανέρχονται και θα επανέρχονται.
rahidi@in.gr

Οι φωτογραφίες που συναποστέλλονται απεικονίζουν το καταπατημένο τμήμα και το περιφραγμένο ρέμα.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Τα Νέα Της Λέσβου”