Γράφει ο Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης. Εδώ και μήνες, από τότε δηλαδή που ανέλαβε το Λιμενικό Ταμείο Λέσβου, η νέα του διοίκηση, φαίνεται ότι πολλά πράγματα, που παρέμεναν βαλτωμένα χρόνια τώρα, παρουσιάζουν μια κινητικότητα, δείχνουν μια νέα αντίληψη, προκαλούν ένα ενδιαφέρον τέλος πάντων. Προφανής αιτία αυτής της νέας θεώρησης των πραγμάτων είναι ο νέος πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου Λέσβου Κώστας Κορδώνης,
δικηγόρος, που δείχνει να μην φοβάται την ενδεχόμενη δυσφορία μερίδας επιχειρηματιών, που θεωρούν ότι βλάπτονται από την δραστηριότητά του και μπορεί να πλήξουν την επαγγελματική-βιοποριστική του δραστηριότητα.
Επέβαλε την αστυνόμευση της τροχαίας κίνησης, δηλαδή της παράνομης στάθμευσης, στην παραλιακή λεωφόρο της Μυτιλήνης, παίρνει μέτρα για τον περιορισμό της ελεύθερης ανάπτυξης των τραπεζοκαθισμάτων, που κάνουν αβίωτο τον βίο των πεζών, βάλει κατά της άθλιας πρακτικής των καταστηματαρχών να επεκτείνουν τους στεγασμένους χώρους τους με νάϋλον, λαμαρίνες και υαλόφρακτα, καταλαμβάνοντας δημόσιους χώρους, νοιάζεται και τρέχει για τα προβλήματα του λιμανιού του Σιγρίου.
Μπράβο του και ελπίζω να πετύχει.
Ξαναδιαβάζοντας όμως την επωνυμία του οργανισμού που προεδρεύει, αντιλαμβάνομαι ότι περιλαμβάνει όλα τα λιμάνια του νησιού και βεβαίως του Πλωμαρίου, που αν δεν απατώμαι, είναι το δεύτερο σε μέγεθος και χωρητικότητα και μάλιστα απόλυτα τεχνητό. Το οποίο παρουσιάζει τεράστια προβλήματα, για τα οποία ουδείς ενδιαφέρεται. Αν και πάλι δεν με απατά η μνήμη μου, το μόνο θέμα που ετίθετο μέχρι πρόσφατα, ήταν αν το ενοίκιο για την χρήση πεζοδρομίων θα το εισέπραττε ο Δήμος ή το Λ.Τ.Λ.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αποτελεί η επονομαζόμενη μαρίνα, που επισήμως αποκαλείται Καταφύγιο τουριστικών σκαφών, παγκόσμια πρωτοτυπία του Πλωμαρίου, να εγκατασταθεί μέσα σε υφιστάμενο λιμάνι, που εκ των πραγμάτων παίζει τον ρόλο αυτό. Δαπάνη κατασκευής του το 2000, δρχ. 280.000.000.
Σήμερα αποτελεί ένα ερείπιο, επικίνδυνο μάλιστα για την ασφάλεια των πλεούμενων που ελλιμενίζονται είτε σ΄ αυτό, είτε στο άλλο τμήμα του λιμανιού.
Οι αλυσίδες που κρατούν τις πλωτές εξέδρες είναι φθαρμένες, σε σημείο πλήρους διάλυσης, κατεστραμμένα όλα τα δίκτυα παροχής νερού και ρεύματος, αχρηστευμένο το δίκτυο ηλεκτροφωτισμού, με τους στύλους κομμένους και ξεριζωμένους. Ένα έργο δηλαδή που πληρώθηκε αδρά και που σήμερα χάσκει άχρηστο, αλλά και επικίνδυνο. Μια μικρή εξήγηση στην αναπάντητη ερώτηση «πού πήγαν τα λεφτά».
Γι αυτό το ερείπιο, λοιπόν, δείγμα ζωντανό και αδιάψευστο πως ξοδεύονταν εκατομμύρια, χωρίς να σχεδιάζεται και να προγραμματίζεται το μέλλον των έργων, ουδείς ενδιαφέρεται. Οι τοπικοί φορείς περί άλλα τυρβάζουν, αδιαφορώντας για τους επαπειλούμενους κινδύνους.
Δεν είναι όμως το μόνο πρόβλημα αρμοδιότητας Λιμενικού Ταμείου Λέσβου, στο Πλωμάρι, που όπως είπε προσφυώς κάποιος «από ναυτικό κατορθώσαμε να το κάνουμε «μλαράδκου». Είναι τα πεζοδρόμια, η πλατεία του λιμανιού που μεταβάλλεται σε χώρο στάθμευσης, σε σημείο που να μη μπορεί ούτε το λεωφορείο της γραμμής να αποβιβάσει τους επιβάτες του, ο πεζόδρομος που μεταβλήθηκε σε χώρο ανάπτυξης τραπεζοκαθισμάτων με τις ευλογίες του διεκδικούντος και πάλι την λαϊκή ψήφο δημάρχου, τα αντιαισθητικά σκέπαστρα, που συνεχώς πληθύνονται.
Με όλη την εκτίμησή μου για το έργο που επιτελεί ο νέος πρόεδρος του Λ.Τ.Λ., θα τολμούσα να του υπενθυμίσω, πως και το λιμάνι του Πλωμαρίου, στην δικαιοδοσία του ανήκει.
