Του Ξενοφώντα Ε. Μαυραγάνη. Κάποτε ένας φιλόλογος και γυμνασιάρχης πολλά χρόνια σε χωριό της Λέσβου, χαιρότανε, αναγάλλιαζε η ψυχή του, καλλίτερα, όταν άκουγε τους απλούς ανθρώπους της γης και της θάλασσας, να τον φωνάζουν «δάσκαλε».
Αυτή η προσφώνηση τον ικανοποιούσε πέρα από κάθε τι άλλο. Και βέβαια η αγάπη των μαθητών του, που ακόμα και σήμερα, γέροι ή υπέργηροι, τονίζουν ότι αυτός τους έμαθε γράμματα.
Αφού άλλες ικανοποιήσεις δεν είχε.
Ψωμί από τον άθλιο μισθό που έπαιρνε δεν χόρτασε, κι αν ο ίδιος δεν έκανε τον γεωργό, δε θα μπορούσε να χορτάσει τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά του.
Καλλιεργούσε λοιπόν και μάζευε ελιές, όργωνε, φύτευε, πότιζε και φρόντιζε τον κήπο του, για να εξασφαλίζει τα προς το ζειν. Κι εκτός από τις κότες και τις κατσίκες είχε κι έναν γάϊδαρο, ως μεταφορικό και μεταγωγικό μέσον.
Αυτές οι ασχολίες του θεωρήθηκαν αμάρτημα και άξιο τιμωρίας από τον ειρηνοδίκη και τον αστυνόμο, που πληρωνόντουσαν πολύ καλλίτερα απ’ αυτόν, τον έφορο και τον ταμία, που όλοι μαζί συνεπικουρούμενοι από τα γνωστά καθάρματα της ούγιας της εξουσίας, τον κατάγγειλαν στον γενικό επιθεωρητή.
Η κατηγορία ήταν, πως «μετερχόμενος το επάγγελμα του γεωργού, προσέβαλε την ιδιότητα του εκπαιδευτικού λειτουργού, ταυτοχρόνως δε ημέλει τα διδακτικά του καθήκοντα».
Διατάχθηκαν ΕΔΕ ή όποιες διαδικασίες ίσχυαν τότε- βρισκόμαστε στην εποχή του εμφυλίου- εξετάσθηκαν μάρτυρες, πραγματοποιήθηκαν πλείστα όσα πηγαινέλα στην πρωτεύουσα του νησιού, για να απαλλαγεί κάποια στιγμή ο παραβάτης των κανόνων, αφού βέβαια χρειάσθηκε να προσκομισθούν στον επιθεωρητή και πάνω από 500 υπογραφές συμπολιτών του, που βεβαίωναν το αντίθετο από το περιεχόμενο της καταγγελίας.
Η μόνη παρατήρηση, που εν είδει αστερίσκου, καταχωρήθηκε στο απαλλακτικό κείμενο ήταν ότι «η χρήσις του όνου δια τας μετακινήσεις του ανωτέρω γυμνασιάρχου, προσδίδει απαξίαν εις το αξίωμά του και δέον να αποφεύγεται».
Ποιο μέσον ακριβώς θα έπρεπε να χρησιμοποιεί ο ατυχής, που μέχρι το θάνατό του δεν βρήκε την ευκαιρία να αποκτήσει Ι.Χ. , δεν το έλεγε η απόφαση.
Βέβαια η καταγγελία δεν σχετιζόταν με την «απαξιωτική»συμπεριφορά του γυμνασιάρχη, όσο με το γεγονός ότι πριν λίγο καιρό πρωτοστάτησε στην απεργία που κήρυξε ο κλάδος, διαμαρτυρόμενος για τις γλίσχρες αποδοχές του. Δηλαδή στην κυριολεξία μισθούς πείνας, που δεν έφθαναν να καλύψουν ούτε ένα δεκαπενθήμερο.
Και επειδή τότε, σύμφωνα και με το Σύνταγμα(!), η απεργία απαγορεύονταν αποφασίσθηκε, οι επιθυμούντες να απεργήσουν να υποβάλουν τις παραιτήσεις τους στο υπουργείο παιδείας.
Από το γυμνάσιο στο οποίο υπηρετούσε ο «Δάσκαλος», δεν υπήρξε ούτε μία λιποταξία. Παραιτήθηκαν όλοι, μ’ ένα έγγραφο στο οποίο καταχωρήθηκαν τα ονοματεπώνυμα και οι υπογραφές τους. Ο τρόπος αυτός ακριβώς, θεωρήθηκε ως εκβιασμός του γυμνασιάρχη – δεν θα υπήρχε και κάποιος χαφιές στο σύλλογο;- που εξασφάλισε έτσι την συμμετοχή όλων των καθηγητών στην απεργία.
Συνωδά και με προηγούμενες συμπεριφορές του, που δεν επέτρεπαν στους μαθητές-οπλίτες των ΜΑΥ – Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου, για όσους δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται-, να προσέρχονται στο σχολείο οπλισμένοι. Με τα περίστροφα κρεμασμένα στη μέση τους.
Αυτό κι αν ήταν παράβαση των κανόνων εθνικής συμπεριφοράς.
Και φθάσαμε στις μέρες μας, να δούμε την κυβέρνηση του νόμου και της τάξης, με μια τζούρα υποτιθέμενης αριστεράς, να στέρνει τους καθηγητές στα σχολειά τους, ντυμένους στο χακί. Χωρίς όπλο όμως.
