Της Χριστίνας Βογιάννη. -Μια ξεχωριστή συλλογή διηγημάτων από τον Λέσβιο λόγιο και Πρόεδρο της Λέσχης Πλωμαρίου “Βενιαμίν ο Λέσβιος”. “Ψάρι με κεφάλι και ουρά”. Έτσι επιγράφεται η νέα συλλογή διηγημάτων του Ξεν. Μαυραγάνη, Προέδρου της Λέσχης Πλωμαρίου Βενιαμίν ο Λέσβιος που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό απ’ τον εκδοτικό οίκο “Νησίδες”.
Από τα 25 διηγήματα τα περισσότερα αφορούον πρόσωπα του παλιού Πλωμαριού, ενώ τα υπόλοιπα εστιάζουνσε ιστορίες που έχουν να κάνουν με τη σύγχρονη μετανάστευση.
Το βιβλίο διαβάζεται -”ρουφιέται” καλύτερα- απνευστί. Και λόγω της αφηγηματικής δεινότητας του συγγραφέα, αλλά και λόγω της γλώσσας, που ρέει αβίαστη και φυσική, αλλά ταυτόχρονα και υπέροχα ποικιλμένη με λογής-λογής γλωσσικούς τύπους της καθαρεύουσας και της Πλωμαρίτικης “διαλέκτου”.
Ο Ξ. Μαυραγάνης περιγράφει ιστορίες ανθρώπων, για την ακρίβεια περιπέτειες ζωής. Επειδή όμως κάθε ατομικός βίος είναι ταυτόχρονα και μία πτυχή του συλλογικού γίγνεσθαι, μας παραδίδει τελικά μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα “τοιχογραφία” του παλιού Πλωμαριού. Οι ιστορίες της ζωής των ηρώων του, γίνονται ο καμβάς πάνω στον οποίο “κεντά” με καταπληκτική δεινότητα χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας και λεπτομέρειες μιας ζωής που ήταν στοιχημένη σε πολύ διαφορετικούς αξιακούς κώδικες απ’ τους σημερινούς. Πίσω απ’ τις περιγραφές του Ξ. Μαυραγάνη θα διακρίνει κανείς χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, τον καημό του μετανάστη, τον ψυχισμό του θαλασσινού,τις αυστηρές αρχές του παλιού οικογενειάρχη, τη σύγκρουση των νοοτροπιών ανάμεσα σε διαφορετικές γενιές, τα γνωστά πάθη των ανθρώπων, πριν η ομογενοποίηση των τελευταίων δεκαετιών τους ισοπεδώσει.
Κάθε διήγημα μοιάζει με μια μεστή φιλμική αφήγηση. Ο συγγραφέας εστιάζει στο καίριο και το ουσιώδες, παραλείποντας το αυτονόητο και το τετριμμένο. Έτσι καταφέρνει κάνοντας άλματα στο χρόνο να φτιάχνει ιστορίες που δεν κουράζουν, αλλά παρασέρνουν τον αναγνώστη σε ένα μαγευτικό ταξίδι με απανωτά flash-back. Αυτές οι συνεχείς “βουτιές” στο χθες δίνουν στο συγγραφέα την ευκαιρία να φωτίσει στοιχεία, κοινωνικές δομές, διαστρωματώσεις, εθιμικές πρακτικές, οικονομικές δοσοληψίες, επαγγελματικές συνήθειες του χθες. Όλα τα παραπάνω αποτελούν το φόντο των ιστοριών του και αποκαλύπτουν μια ζώσα και παλλόμενη ιστορική “πραγματικότητα”, εντυπωσιακά ελκυστικότερη από τις “κατεψυγμένες” εικόνες που αποκομίζει κανείς διαβάζοντας ιστορικές αναφορές, άγευστες, εγκλωβισμένες σε ημερομηνίες και γεγονότα.
Φυσικά δεν λείπουν και οι επώνυμοι πρωταγωνιστές. Ο συγγραφέας εντάσσει στα διηγήματά του και σημαντικά ιστορικά γεγονότα- άγνωστα στους πολλούς- με χαρακτηριστικότερο τη συνάντηση του Πλωμαρίτη καπετάνιου Πούλια (που προστάτευε τα νότια παράλια του νησιού απ’ τις επιδρομές των Ψαριανών πειρατών) υπό τις διαταγές του Τούρκου κυβερνήτη της Λέσβου Κουλαξίζ Αγά, και του Κ. Κανάρη, που μαζί με τον Παπανικολή ήταν τα πρωτοπαλίκαρα των επιθέσεων των Ελλήνων κατά του Τουρκικού στόλου στην επανάσταση του 1821.
Η συνάντηση γίνεται μυστικά με στόχο ο Πούλιας να φύγει απ’ τον Κουλαξίζ Αγά και να ενώσει τις ναυτικές του δυνάμεις με εκείνες των Ελλήνων που έχουν επαναστατήσει. Το περιστατικό που περιγράφεται είναι απ’ τα πιο ενδιαφέροντα του βιβλίου και δείχνει πόσο δύσκολο είναι να χωρέσει η ιστορία σε απλουστευτικά δίπολα και πόςο σύνθετη παρουσιάζεται πολλές φορές η πραγματικότητα.
Για όλα τα παραπάνω και για πολλά άλλα που δεν επαρκεί ο χώρος να αναφέρουμε, “Το ψάρι με κεφάλι και ουρά” είναι ένα βιβλίο που τιμά τα Λεσβιακά γράμματα, ξεχωρίζει μέσα στον καταιγισμό των εκδόσεων και αξίζει να διαβαστεί και να ξαναδιαβαστεί αφού πέρα απ’ τη λογοτεχνική του αξία αποτελεί και πολύτιμη λαογραφική και ιστορική παρακαταθήκη.
Η συνάντηση Καπετάν Πούλια-Κωνσταντή Κανάρη
Παρακάτω σταχυολογούμε ενδεικτικά αποσπάσματα του βιβλίου από το διήγημα “Πατρίδα”:
“ Ο Κουλαξίζ, πανέξυπνος και διορατικός, σκέφτηκε πως αν σταματούσε τις πειρατείες θα’ παιρνε με το μέρος του τους Πλωμαρίτες. Γι ‘αυτό και οργάνωσε μικρή, αλλά καλά εξοπλισμένη και δυνατή ναυτική μονάδα, με πλήρωμα μισούς χριστιανούς και μισούς μουσουλμάνους. Θέτοντας επί κεφαλής της, τον γνωστό ήδη για τις ναυτικές του επιδόσεις καπετάν Δημήτρη Πούλια, τον δαιμόνιο, όπως τον αναφέρουν συγγραφείς της εποχής” (…)
“ Ο πόλεμος όμως, δεν γίνεται να έχει περιθώρια και εξαιρέσεις. Κι ο ναζίρης Κουλαξίζ δεν περιοριζόταν στην αντιμετώπιση των Ψαριανών πειρατών. Επεκτεινόταν και στη σύγκρουση με τον ελληνικό επαναστατικό στόλο, που στην περιοχή απαρτιζόταν κυρίως από Ψαριανούς. Με πιο γνωστούς καπετάνιους τον Παπανικολή και τον Κανάρη”. (…)
“Πατριώτες είπε την πρώτη κουβέντα ο αφέντης. Μηδέ γνωρίζετε πως το Έθνος έχει ξεσηκωθεί και γυρεύει τη λευτεριά του. Αυτό μας λένε οι γραμματιζούμενοι, αυτό μας είπεν ο Βενιαμίν,που πέθανε στο Ανάπλι, πριν ένα μήνα, αν δεν το ξέρετε, αυτό μας λέει η καρδιά μας. Ήρθε ο καιρός να διαφεντέψουμε τη μοίρα μας, ήρθε η μέρα να κάνουμε δικό μας γκουβέρνο. Κι είναι κρίμα σάματις, Ρωμιοί και Χριστιανοί, να σφαζόμαστε αναμεταξύ μας, κάνοντας το θέλημα του Τούρκου.
Και συνέχισε, ζητώντας από τους δυο Έλληνες θαλασσόλυκους, που βρίσκονταν σε αντίπαλα στρατόπεδα, να ενώσουν τις δυνάμεις τους για την πατρίδα. Ο ένας θα άφηνε τον εργοδότη κι αφέντη του και τα μπερεκέτια που του έφερεν αυτή η θέση, κι ο άλλος θα παραχωρούσε μέρος της εξουσίας του.
Οι κουβέντες και τα παζάρια κράτησαν όλη τη νύχτα. Ο καπετάν Πούλιας απαιτούσε τη διοίκηση ενός από τα τρία νησία: της Λέσβου, της Σάμου, ή της Χίου.Ο καπετάν Κωνσταντής Κανάρης παραχωρούσε τη διοίκηση της ναυτικής μοίρας αντίστοιχες μ’ εκείνη που είχε τώρα στο τουρκικό ναυτικό,.
Η συμφωνία δεν ερχόταν. Ήταν κι εκείνη η δυσπιστία που είχε έτσι κι αλλιώς ο Πούλιας για τον Κανάρη. Όσες υποσχέσεις και εγγυήσεις κι αν δόθηκαν, ο Πούλιας ήταν αμετάπειστος. Ήθελε δοίκηση στεριάς, να μπορεί να πατά σίγουρα για να κάνει το χρέος του και να βαστά τους όρκους του.Ήταν πια πρωινές ώρες , όταν τα πράγματα δεν μπορούσαν να ταιριάξουν. Κι ο Κωνσταντής Κανάρης, άγρια θυμωμένος από την άρνηση του Πούλια, σηκώθηκε να φύγει, λέγοντας τη βαριά κουβέντα:
“Θα σε κυνηγήσω κι άμα σε πιάσω, θα σε κρεμάσω στο μεσιανό κατάρτι”.
Χριστίνα Βογιάννη από την Εφημερίδα “Τα Νέα Της Λέσβου”.
ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ
“Τα μαθήματα από τη βαρύτατη λαϊκή ήττα”
Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Το άνετο πέρασμα των πιο καταστροφικών μέτρων στην Ιστορία αυτού του τόπου, τα οποία οδηγούν και στο μαζικό ξεπούλημα του ίδιου του κοινωνικού μας πλούτου, σημαίνει ότι τα λαϊκά στρώματα υπέστησαν την πιο βαριά ήττα τους στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, στα χέρια της κοινοβουλευτικής «χούντας του Γιωργάκη».
Μια ήττα, που δεν συγκρίνεται καν με την ήττα που σήμανε η επικράτηση μιας άλλης χούντας το 1967. Και δεν συγκρίνεται γιατί, αν δεν ανατραπεί, θα σηματοδοτήσει την επ’ αόριστον καταδίκη των λαϊκών στρωμάτων σε οικονομική καταστροφή, όπου οι μόνες επιλογές που βασικά θα έχουν θα είναι: είτε να δουλεύουν με μισθούς και συνθήκες (σημερινής) Βουλγαρίας -αν όχι Κίνας- σε όσες δουλειές θα «προσφέρουν» οι Βορειοευρωπαίοι «εταίροι» μας είτε να μεταναστεύουν.
Για να διαπιστώσει κανείς το μέγεθος της ήττας δεν έχει παρά να δει την ευφορία των ξένων και ντόπιων οικονομικών ελίτ όταν, με την ανακοίνωση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας των επαγγελματιών πολιτικάντηδων (και δωσίλογων!), τα χρηματιστήρια εδώ και στο εξωτερικό ξανάνθησαν. Και είναι, βέβαια, δωσίλογοι οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες (οι οποίοι πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό, και όχι μόνο πολιτικό, εξοστρακισμό από τον ελληνικό λαό) γιατί στήριξαν μια χούντα που δεν είχε την παραμικρή λαϊκή εντολή να πάρει τα καταστροφικά για το λαό δομικά μέτρα που πήρε. Αντίθετα, στηρίχθηκε μόνο στην τρομοκρατία των ΜΑΤ, που οι «αντιστασιακοί» του ΠΑΣΟΚ διέταξαν να φερθούν σαν εσωτερικός στρατός κατοχής, χειρότερος και από τη χουντική αστυνομία της 7ετίας, κατά του αντιστεκόμενου λαού!
Πού οφείλεται όμως η βαρύτατη αυτή ήττα και πώς μπορεί να ανατραπεί; Εδώ θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ των συνήθων μέσων πάλης και των νεοπαγών του «κινήματος των αγανακτισμένων». Τα συνήθη μέσα πάλης, δηλαδή οι σπασμωδικές απεργίες και οι συνήθεις πορείες-λιτανείες, που οργανώνονταν κατά κανόνα από τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων (οι οποίες κατ’ αρχήν ανήκουν σε κόμματα εξαρτώμενα από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ), ήταν αναπόφευκτο να αποτύχουν, εφ’ όσον ουσιαστικά στόχευαν στην ελεγχόμενη εκτόνωση της λαϊκής οργής. Αλλά και οι ανάλογες απεργίες και λιτανείες της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είχαν επίσης την ίδια τύχη, όχι μόνο γιατί τις υιοθετούσε μόνο μια μειοψηφία των εργαζομένων και των πολιτών γενικότερα, αλλά και γιατί και η Αριστερά αυτή δεν είχε να προσφέρει συγκεκριμένους στόχους στο λαϊκό κίνημα για να αγωνιστεί κατά των πραγματικών αιτίων της κρίσης -απαιτώντας, κυρίως, την άμεση έξοδο από την ίδια την Ε.Ε. Ομως, μόνο έτσι θα μπορούσαν τα λαϊκά στρώματα να επανακτήσουν δυνητικά κάποια οικονομική κυριαρχία, η οποία αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να παλέψουν κατά των ξένων και ντόπιων ελίτ. Αντίθετα, τμήμα μεν της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μιλούσε μόνο για έξοδο από το ευρώ, και «συνολική ρήξη με την Ε.Ε.» (που ανάγεται στα τρία τέρμινα), ενώ το μεγαλύτερο τμήμα της συνέδεε την έξοδο από την Ε.Ε. με τη «λαϊκή εξουσία» που -όπως έδειξε και το άνετο πέρασμα των καταστροφικών μέτρων- είναι αδύνατη στο προβλέψιμο μέλλον.
Το ίδιο όμως το πέρασμα των μέτρων έδειξε και την κενότητα της ρητορικής της ρεφορμιστικής Αριστεράς που στήριξε το «κίνημα των αγανακτισμένων», το οποίο διακήρυσσε ότι θα παρεμπόδιζε τους χουντικούς να περάσουν τα μέτρα τους. Σήμερα, όλοι μέμφονται τους «κουκουλοφόρους» (που πολλοί από αυτούς απλώς φορούσαν κουκούλα για να προστατευθούν από τα δολοφονικά χημικά των χουντικών πραιτοριανών), διότι δήθεν εμπόδισαν το ειρηνικό κίνημα στο Σύνταγμα να επιβάλει τα γενικόλογα αιτήματά του («έξω η τρόικα, έξω τα Μνημόνια» κ.λπ.), που δεν ήταν όμως παρά ευχολόγια εφ’ όσον δεν προέβλεπαν συγκεκριμένα αποτελεσματικά μέσα για την επίτευξή τους. Καμία άλλωστε χούντα δεν έπεσε στην Ιστορία με χορούς και τραγούδια στην πλατεία ή με ειρηνικές περικυκλώσεις των κέντρων εξουσίας (οι Μουμπάρακ και Μπεν Αλι έπεσαν, γιατί την έξωσή τους ενέκρινε και η υπερεθνική ελίτ, ενώ ο Γιωργάκης είναι «ο άνθρωπός τους στην Αθήνα»!).
Ούτε βέβαια καμία περιφερειακή χώρα ξεπέρασε την καπιταλιστική κρίση της εφαρμόζοντας τις «ασπιρίνες» των «ειδικών» της ρεφορμιστικής Αριστεράς, τους οποίους καλούσε δήθεν η Λαϊκή Συνέλευση στην παρωδία Αμεσης Δημοκρατίας που στήθηκε στο Σύνταγμα (αλλά στην πραγματικότητα καλούσαν οι «ανοικτές» επιτροπές που επάνδρωναν στελέχη της Αριστεράς αυτής).
Δηλαδή, τα γιατροσόφια που αποπροσανατόλιζαν τα λαϊκά στρώματα με ανώδυνες (για τις ελίτ) ανοητολογίες ότι η κρίση οφείλεται στο xρέος (δηλαδή στο σύμπτωμά της) και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να παλέψουμε για το λογιστικό έλεγχό του, ώστε να μάθουμε ποιο τμήμα του είναι παράνομο -λες και για το υπόλοιπο χρέος, που θα το έβρισκε «νόμιμο», ρώτησε κανένας τα λαϊκά στρώματα!
Οσον αφορά το πώς θα μπορούσαμε να ανατρέψουμε τα καταστροφικά μέτρα και την ίδια τη χούντα που τα υιοθέτησε, που κατά τη γνώμη μου περνά μέσα από γενική απεργία διαρκείας η οποία θα οργανωθεί «από κάτω», θα επανέλθω στο επόμενο.
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos
http://www.youtube.com/watch?v=jEQuLzTzq5k
Δεν καταλαβαινω τι σχεση εχουν τα σχολια με το θεμα;
Κομπλεξ απεναντι στον Ξ. Μ. ;
Με συγχωρείς πορτιέρη κανένα κόμπλεξ με τον κ.Ξενοφών,αλλά κατά πως τρέχουν τα πράματα,είναι πιο σοβαρά από το συγγραφικό του έργο και επειδή πολύ καλλιτεχνικό και κουλτούρα τελευταία στο blog,είπα να κάνω την τρολλιά(έτσι δεν το λένε?).Το βιβλίο άμα το βγάλει στην αγορά,θα το διαβάσουμε.
Τσίμπα άλλο ένα κειμενάκι by: sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/
Ανατριχιαστικές μαρτυρίες από τις 29 Ιούνη. Ντοκουμέντα της κήρυξης του ολοκληρωτικού πολέμου στην κοινωνία
by blackpanther
H καταγραφή των εγκλημάτων της αστυνομίας στον άμαχο πληθυσμό δεν έχει ολοκληρωθεί.
Στις 28 και ειδικότερα στις 29 Ιούνη έγιναν τόσα αίσχη από την μεριά των κατασταλτικών δυνάμεων ΜΑΤ-ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ σε βάρων άοπλων ειρηνικών ανθρώπων και ακόμη μόλις ένα μικρό μέρος τους έχει καταγραφεί στο ίντερνετ.
Υπάρχει τεράστια ανάγκη να αποκαλυφθούν όσο γίνεται περισσότερα ώστε να έχουμε πληρέστερη εικόνα του τρομερού εγκλήματος.
Το κείμενο αυτο είναι καρπός συλλογικής προσπάθειας και συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση. Συνέλεξε μαρτυρίες και αφηγήσεις που ως τώρα δεν έχουν εμφανιστεί στο διαδίκτυο.
Όπως είπε ένας απόστρατος αξιωματικός που ήταν παρόν για κάποιες ώρες στα γεγονότα της 29 Ιούνη: “αυτό που είδα ήταν μια καλά οργανωμένη στρατιωτικού τύπου επιχείρηση που αντιμετώπιζε σαν εχθρό όλο τον πληθυσμό“
Εχθρός για τα ΜΑΤ ήταν λοιπόν όλοι. Ο κυνισμός τους ήταν αντάξιος των παλιών ΕΣ ΕΣ. Αυτό το αντιλήφθηκε πολύ καλά μια 60χρονη γυναίκα που έφαγε κατακέφαλα το γκλομπ τους σε ένα από τα αναρίθμητα περιστατικά αστυνομικής βαρβαρότητας. Όταν ο κόσμος τους φώναξε:” μα ποιον βαράτε; Αυτή θα μπορούσε να είναι η μάνα σας!” ένας ΜΑΤατζής απάντησε:” Είμαστε ρομπότ και θα βαρέσουμε και την μάνα μας ακόμη αν αυτή βρεθεί τώρα μπροστά μας”(!!)
Η σχέση της ναζιστικής χρυσής αυγής με τα ΜΑΤ είναι εξακριβωμένη και ομολογημένη ακόμη και από τον πρώην υπουργό Χροσοχοϊδη. Ποιος όμως όμως περίμενε ότι θα εκφραζόταν τόσο απροκάλυπτα στις 29 Ιούνη. Διμοιρία που είχε πέσει πάνω σε μετανάστες και τους έδερνε ανελέητα ακούστηκε να φωνάζει αίμα τιμή χρυσή αυγή. Διαφορετική διμοιρία ξέσκισε τα αντιρατσιστικά πανό όταν εισέβαλε στην πλατεία Συντάγματος. Το ερώτημα παραμένει: είναι οι χρυσαυγίτες ΜΑΤατζήδες με πολιτικά ή είναι οι ΜΑΤατζήδες χρυσαυγίτες με κρατικές στολές;
Ένα άλλο περιστατικό είναι αποκαλυπτικό για την πρόθεση της αστυνομίας να εισβάλει σε κάθε περίπτωση στην πλατεία.
Κατά τις 7 με 8 το απόγευμα, μια διμοιρία των ΜΑΤ κατέβηκε ανενόχλητη από το πάνω μέρος της όθωνος. Δεν δεχόταν καμιά παρενόχληση ούτε κάποια πρόκληση και παρ’όλ’αυτα κατευθύνθηκε στην μεσαία είσοδο και εισέβαλε στην πλατεία.
Κάποιος φώναξε:” ρε, η αστυνομία έχει μπει στην πλατεία!” Περίπου 200 άτομα ήταν τότε γύρω από το συντριβάνι τα οποία πανικόβλητα και άτακτα τράπηκαν σε φυγή. Κρίμα! Αυτό αποδεικνύει πόσο η μπατσοφοβία διευκολύνει τα κρατικά καθάρματα στο έργο τους. Αν όλη αυτή η πανικόβλητη ενέργεια είχε αντίθετο πρόσημο και κατευθυνόταν προς τα ΜΑΤ και όχι μακριά από αυτά τότε αυτή η διμοιρία θα είχε αποχωρήσει σε χρόνο ρεκόρ…Οι λίγοι που αντιστάθηκαν το πλήρωσαν με σπασμένα κεφάλια και κατάγματα.
Χαρακτηριστικό της αστυνομικής αλητείας ήταν οι χειρονομίες ΜΑΤατζήδων σε άτομα της πλατείας και οι κραυγές κάποιων από αυτούς :” Όταν θα μπούμε μέσα, εσύ την γάμησες” Άλλη μια απόδειξη ότι υπήρχε οργανωμενο σχέδιο εισβολής και εκκένωσης της πλατείας…
Οι ΜΑΤατζήδες στο σύνολο τους είχαν καλύψει κάθε διακριτικό και λειτουργούσαν σαν λυσσασμένη συμμορία υπεράσπισης του καθεστώτος και μαζικής τρομοκράτησης του πληθυσμού.
Ο χημικός πόλεμος και σε αυτή την έκταση και διάρκεια που εξαπόλυσαν στους πολίτες, δεν έχει ανάλογο της σε άλλη χώρα του κόσμου εκτός του Ισραήλ. Όχι τυχαία το καθεστώς δείχνει την αδερφοποποίηση του με το καθεστώς του Ισραήλ αποτρέποντας με στρατιωτικό τρόπο την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Γάζα…
Τα πράγματα είναι τρομερά σοβαρά. Η χούντα των τραπεζιτών και της Τρόικας βρίσκεται σε τριπλό αμόκ. Αμόκ χουντικών μέτρων εξαθλίωσης τα οποία έχουν την ρήτρα ότι απαγορεύεται να ακυρωθούν, αμόκ χουντικής προπαγάνδας που βαφτίζει το άσπρο μαύρο και αρνείται ακόμη και την ύπαρξη χημικού πολέμου και αμόκ χουντικής καταστολής που δεν κάνει καμία διάκριση χτυπώντας και δηλητηριάζοντας όποιον τολμά να διαμαρτυρηθεί.
Περιμένουμε να διασταυρωθεί η πληροφορία ότι ανάμεσα στους βαριά τραυματίες της 29 Ιούνη βρίσκεται και ένα πεντάχρονο παιδί με βαριές κακώσεις στο κεφάλι από πέτρα ΜΑΤατζή. Η πληροφορία προερχεται από γιατρό του Τζάνειου.
Σε αυτές τις συνθήκες όπως γράφει και ο συνταγματολόγος Κασιμάτης “
“το ακροτελεύτιο άρθρο 120 του Συντάγματος των Ελλήνων έχει ήδη ενεργοποιηθεί“ και το οποίο θεωρεί δικαίωμα και υποχρέωση την εξέγερση του λαού ενάντια στην συνταγματική εκτροπή.
Να αξιοποιήσουμε την τεράστια αριθμητική μας υπεροχή απέναντι στα κρατικά τέρατα των ΜΑΤ και να τα διαλύσουμε. Εδώ δεν χωράνε μπατσοφοβίες!Είναι αυτοί που πρέπει να μας τρέμουν και όχι το αντίθετο.
Οι μαχητές της ελευθερίας ας δώσουν σήμερα μια απάντηση και ας μην επιτρέψουν να ξαναδράσει η χουντική καταστολή που έλαβε χώρα στις 29 Ιούνη. Αυτό είναι ευθύνη και υποχρέωση κάθε ελεύθερου ανθρώπου.
Κάθε μέρα που αυτό το καθεστώς μένει στην θέση είναι μια προσβολή για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία μας.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ. ΣΠΑΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ
ΜΑΤ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΡΕΜΑΛΕΣ
Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΘΑ ΠΕΣΕΙ
sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/
Πάρε και το κατατοπιστικό βιντεάκι.
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1316064
Αληθεια που ειναι οι ενεργοι και προοδευτικοι πολιτες του Πλωμαριου?Ζουνε σε αλλο κρατος?Που ειναι η Λαικη Συνελευση των κατοικων?Σε ποιο παραλληλο συμπαν ζει και δεν παιρνει θεση για ολα αυτα?Το ΔΗΘΕΝ τελικα καποια στιγμη αποκαλυπτεται και αυτο που απομενει ειναι μια ενοχη σιωπη.
Μέχρι να πέσει καμιά κεραία ή να ξεβραστεί κανα σκατό, να μια πρόχειρη λίστα απο blogs λα’ι’κών συνελεύσεων της Αθήνας.(Απορία,αυτο το πανώ που κρέμεται στο δημοτικό κτίριο τί ρόλο παίζει?)
http://sineleusiperisteri.blogspot.com/
http://askilioupolis.espivblogs.net/
http://syneleysikallitheas.blogspot.com/
http://sinelefsinionia.wordpress.com/
http://syneleysiplateiasagias.blogspot.com/
http://plateians.blogspot.com/
http://laikisyneleysihalandri.wordpress.com./
και ένα ωραίο άλμπουμ φωτογραφιών
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1315816
Για τους Παοκτζήδες
http://www.paokgate4.gr/
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω Friday, 01 July 2011 10:29 administrator E-mail Print PDF
Οι εντολοδόχοι προδότες του κοινοβουλίου πρέπει να κρεμαστούν στην πλατεία συντάγματος ύστερα από παραδειγματικό βασανισμό, αφού είναι ένοχοι για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας. Ειλικρινά περιμένουμε την ώρα που κάποιος απεγνωσμένος, αντί να οδηγηθεί στην αυτοχειρία, θα αποφασίσει να αυτοδικήσει στέλνοντας στο διάολο κάποιον πολιτικό.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Ούτε από τους γερμανοτσολιάδες πολιτικούς που μαζί με όλο το σκυλολόι τους, μπάτσους και παρακρατικούς, θα προσπαθήσουν να φέρουν εις πέρας το σχέδιο της υποδούλωσης του ελληνικού λαού, αλλά ούτε και από τον απλό κόσμο που βλέπει ότι ο μόνος δρόμος για να αποφευχεί η επέλαση της “δημοκρατίας” είναι να βγει στους δρόμους και να αντισταθεί, με κάθε μέσο.
Άρα είναι βέβαιο ότι θα επέλθει η σύγκρουση. “Σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση” όπως ξεκινάει η προφητική ταινία “Το μίσος”. Γιαυτό ο κόσμος ας το πάρει χαμπάρι και ας προετοιμαστεί κατάλληλα, γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει όπως έδειξαν τα προχθεσινά γεγονότα.
Στις 29-06 η Αθήνα χόρεψε σε μνημονιακούς ρυθμούς το χορό των ληγμένων χημικών, των ασφυξιογόνων και των αυτοσχέδιων εκρηκτικών της ελληνικής αστυνομίας. Είδαμε άτομα ανήμπορα να αντιδράσουν να χτυπιούνται αναίτια με το γκλομπ ανάποδα (τι παράξενο…), ηλικιωμένους να μην μπορούν να πάρουν ανάσα, διαδηλωτές να βγάζουν αφρούς από το στόμα λιπόθυμοι, μην αντέχοντας τον καρκίνο που εξαπέλυαν οι «προστάτες της δημοκρατίας».
Οι πολιτικοί και οι αστυνομικοί ενός κράτους άλλωστε που τόσα χρόνια βασίζεται στην κλεψιά, τη λαμογιά και τη βαρβαρότητα, δεν θα μπορούσαν να διέπονται από διαφορετικές αξίες. Οι μεν, σε μία μέρα υποθήκευσαν το μέλλον εκατομμυρίων Ελλήνων βυθίζοντας τη χώρα ακόμη πιο βαθιά στο βούρκο και καταργώντας κατακτήσεις των εργαζομένων που έχουν επιτευχθεί με φόρο αίματος. Οι δε, ξεπέρασαν ακόμη και τους ίδιους τους αξεπέραστους εαυτούς αφού μετέτρεψαν την Πλατεία Συντάγματος σε θάλαμο αερίων, κάνοντας ακόμη και τον χημικό Αλί να μοιάζει μπροστά τους με παιδάκι. Κοπανούσαν αδιακρίτως, επέστρεφαν σωρηδόν πέτρες και βεγγαλικά σε διαδηλωτές χωρίς εξάρτηση, πετούσαν με μίσος πέτρες σε άνδρες του ιατρείου πρώτων βοηθειών οι οποίοι κουνούσαν επιδεικτικά μπροστά τους τη σημαία του ερυθρού σταυρού και προκαλούσαν συνεχώς. Μόνος στόχος αυτών και των σοσια-ληστών προϊσταμένων τους η εκκένωση της Πλατείας από τους ανθρώπους που σθεναρά εδώ και τόσες μέρες αντιστέκονται στην προσπάθεια καταστροφής της ζωής τους.
Οι «προστάτες της δημοκρατίας» αν και έφτασαν έπειτα από πολύωρη προσπάθεια στα σκαλιά του μετρό, πετώντας χημικά σε κλειστό χώρο στον οποίο και ήξεραν ότι λειτουργεί κέντρο πρώτων βοηθειών (αφού το πρώτο που βρισκόταν στην Πλατεία κατάφεραν να το διαλύσουν) δεν ολοκλήρωσαν τελικά το σκοπό τους καθώς απωθήθηκαν από τη μάζα των διαδηλωτών. Είμαστε σίγουροι πως αυτή η μέρα θα μείνει στην ιστορία, δυστυχώς όχι επειδή επετεύχθη η καταψήφιση του «μεσοπρόθεσμου», αλλά επειδή μας έδειξε εκτός των άλλων πως υπάρχει ελπίδα. Την είδαμε στα μάτια των διαδηλωτών ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλλου, που υπέμειναν καρτερικά την συνεχή επίθεση επειδή «η Πλατεία είναι δικιά μας, δεν θα μας την πάρουν, είμαστε περισσότεροι από αυτούς». Την ακούσαμε στα τύμπανα που δεν σταμάτησαν να παίζουν συντροφεύοντας τις ιαχές του κοινωνικού πολέμου. Τη μυρίσαμε στον καθαρό αέρα που φίλτραραν οι αντιασφυξιογόνες. Τη γευτήκαμε με το ψέκασμα των Maalox στο στόμα.
Ως οπαδοί του ΠΑΟΚ, του μεγαλύτερου κοινωνικού κινήματος σε όλη τη Βόρειο Ελλάδα έχουμε νοιώσει στο πετσί μας άπειρες φορές την αδικία του κράτους, την ανισονομία αλλά και την αστυνομική βαρβαρότητα. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν παρά να είμαστε αντίθετοι στην καταλήστευση των ζωών μας! Να είμαστε αλληλέγγυοι στις Πλατείες και παρόντες στους χώρους που υπάρχουν και δρουν καθημερινά αγωνιζόμενοι άνθρωποι.
Ο αγώνας συνεχίζεται…
Πορτιερης said: ωραια αφου ο Μαυραγανης είναι το προβλημα του Πλωμαριου_αφου αυτος ειναι ο πονηρος_ αφου αυτος βλαπτει το τοπο_αφου αυτος ειναι ο αμορφωτος και μας κανει ριζιλλ’_αφου βρηκαμε τελοςπαντων ποιος φταιει_νατον διωξουμε_να οτν καψουμε στη φωτια_για να παει ο τοπος μπροστα…
ρε πατε καλα; Τι δουλεια εκανε_τη μορφωση του_και ποιος ηταν ο πατερας του γνωριζετε;
τι εχει σπουδασει και που εχει δουλεψει ο ιδιος ο Ξ.Μ. ξερετε;
αυτος ο Πλωμαριτης σας πειραξε;
γρουσουζια γρουσουζια γρουσουζια παντου…
Απ΄αλλού σκ’βάζουν τσι απ΄αλλού κλάνς.
Με τετοιο επιπεδο και λεξιλογιο πεζοδρομιου_και ανθρωπους που κρυβονται πισω απο ονοματα τυπου_αραγκιον_θα παει το Πλωμαρι μπροστά;
καλα μας κανουν οι Μυτιληνιοι και μας θεωρουν αμορφωτους και αξεστους
οριστε ενας βλαξ απο αυτους στο σχολιο 11 που κανει ρεζιλι το τοπο
κυριε Μαλλιαρε δεν αφαιρειτε και κανενα σχολιο δια παραδειγματισμον_η_να αρχισω να χρησιμοποιω και εγω το ιδιο λεξιλογιο;
περιμενω να δω την αντιδραση σας εις το σχολιο 11 και αναλογα θα πραξω
Μετά απο αυτό το “δια παραδειγματισμόν” μην ρήξεις το επίπεδο σου με άλλο λεξιλόγιο θα είναι κρίμα,οχι μόνο για σένα,αλλά για τον τόπο ρε γαμώτο!
Αλήθεια,το όνομα,τί σε πείραξε?
Δεν με πειραξε το ονομα_αλλα αυτος η αυτη που κρυβεται πισω απο το _αραγκιον_
Αληθεια ως πολιτης αυτου του τοπου τον κυριο Μαυραγανη τον χαιρετατε με χαμογελο στο δρομο η του λετε ευθεως ποσο κακος ειναι σε αυτο που κανει;
Ειναι ντροπη να γραφουν για τους Πλωμαριτες καλα λογια οι Μυτηλινιοι δημοσιογραφοι και μεις μεσα απο εδω να προσπαθουμε να τους υποβιβασουμε_θα γελανε τωρα αν διαβαζουν
για εσας κυριε η κυρια _αραγκιον_έγραψε ποτε μια εφημεριδα του νησιου;
δεν θα παμε ποτε μα ποτε_μπροστα και σε κρινω απο το σχολιο 11 και συνεχιζω να περιμενω αντιδραση απο τον κυριο Μαλλιαρο…
Τηλεπαθεια με καλειψες πληρος στο 11 ΑΠΑΓΙΟΝ
Απαλου τουν κ” βαζουν και απ”αλου κλανουν.
Αλλο η πουτσ– και αλλο η βουρτσα_παλιο κομπλεξαρες_βρηκατε ενα θεμα ασχετο και ο καθενας γραφει τη μαλακια του_
ο αραγκιον δεν εχει δουλεια να κανει_και κανει copy_paste οτι μαλακια βρει στο ιντερνετ_και νομιζει οτι ειναι μαγκας μετα απο αυτο_και_χαιρεται μονος του_εκτος απο τα αλλα πραγματα που κανει_μόνο_μονος του_στο σπιτι του
σε αλλο σαιτ θα σε κοβανε απ την αρχη_αραγκιον_
η δημοσιογραφος_που εγραψε το θεμα_πανω_θα γελαει με τα χαλια σας_ αλλα το κακο ειναι οτι παιρνει και μας_τους αλλους πλωμαριτες_η μπαλα_
Δεν σας περνη εισαστε μπαλες τους συστιματος ανοητα κορο”ιδα.