Το έργο του Dan Gordon “Rain Μan” παρουσιάζεται από τις 12 Νοεμβρίου στο θέατρο Γκλόρια σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Η ταινία-σταθμός του 1988 σε κινηματογραφικό σενάριο των Barry Morrow και Ronald Bass που τιμήθηκε με τέσσερα Όσκαρ (ερμηνείας, σεναρίου, σκηνοθεσίας, καλύτερης ταινίας) και με την Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, διασκευάστηκε σε θεατρικό έργο και πρωτοπαρουσιάστηκε στο West End to 2008.
«Ο άνθρωπος της βροχής» είναι ένα κοινωνικό δράμα με ένταση και γρήγορες εναλλαγές τόπου και συναισθημάτων. Ο Τσάρλι Μπάμπιτ είναι ένας 25χρονος αντιπρόσωπος αυτοκινήτων στο Λος Άντζελες, ο οποίος μόλις μαθαίνει για τον απρόσμενο θάνατο του αποξενωμένου πατέρα του πηγαίνει στον δικηγόρο για να του ανακοινωθεί η κληρονομιά του. Ο ίδιος όντας εντελώς αδιάφορος και ανεπηρέαστος από το γεγονός του θανάτου του πατέρα του, με τον οποίο δεν κρατούσε επαφή για αρκετά χρόνια, αποζητά μονάχα την περιουσία και τα χρήματά του. Μόλις μαθαίνει πως κληρονομεί μονάχα το αμάξι του πατέρα του, έρχεται αντιμέτωπος με άλλη μία έκπληξη.
Η είδηση πως έχει έναν μεγαλύτερο αδερφό,ο οποίος έχει κληρονομήσει όλη την περιουσία του πληγώνει ακόμη περισσότερο τον εγωισμό του. Ο Ρέιμοντ, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε για τόσα χρόνια ο Τσάρλι, είναι αυτιστικός και έγκλειστος σε ίδρυμα. Έχει εξαιρετική μνήμη, απομνημονεύει τα πάντα, ενώ εκφράζει δυσαρέσκεια σε οποιαδήποτε αλλαγή. Ζει σε μία πραγματικότητα χωρίς εναλλαγές μέσα στην κλινική, αποφεύγει την οπτική επαφή με τους άλλους, ενώ δυσκολεύεται να εκφράσει τα συναισθήματά του, τα οποία συνήθως δηλώνονται μέσα από επαναλαμβανόμενες πράξεις ρουτίνας που εκτελεί. Ο Τσάρλι, τυφλωμένος από εγωισμό και θυμό για την πράξη του πατέρα του παίρνει από την κλινική τον Ρέιμοντ για να πάνε στο Λος Άντζελες ζητώντας από τους δικηγόρους την κηδεμονία του.
Η κοπέλα του Τσάρλι, Σούζαν, η οποία είναι παρούσα σε όλη την διαδικασία θα νιώσει απέχθεια μπροστά στην απανθρωπιά του και θα τον εγκαταλείψει. Στο ταξίδι αυτό τα δύο αδέρφια θα συγκρουστούν, θα ταλαιπωρηθούν, αλλά θα γνωρίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλο.
Ο Τσάρλι θα μάθει έκπληκτος γιατί αγνοούσε την ύπαρξη του επί τόσα χρόνια, ενώ ζώντας με τον χαρισματικό αυτιστικό Ρέιμοντ θα ανακαλύψει πως είναι ο… «άνθρωπος της βροχής». Ένας άνθρωπος με σπουδαία ταλέντα, όπως και ανεκτίμητα ψυχικά χαρίσματα. Καθένας τους θα βιώσει καταστάσεις και συναισθήματα που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα συμπεριφορά τους, ενώ ο επαναπροσδιορισμός των αξιών τους θα αποτελέσει καίριο επακόλουθο του ταξιδιού.
Ο Δημήτρης Λιγνάδης στήνει μία παράσταση άρτια σκηνοθετικά και αρκετά ενδιαφέρουσα ως προς την παρουσίαση της πλοκής. Έχοντας διατηρήσει τα βασικά στοιχεία της κινηματογραφικής ταινίας, παρόλα αυτά κατορθώνει να δώσει στην παράσταση ένα αυτόνομο και μοναδικό ύφος. Το κείμενο σε μετάφραση του Θοδωρή Πετρόπουλου είναι μεστό και χωρίς πλατειασμούς, αν και σε ορισμένα σημεία ο λόγος γίνεται πολύ σκληρός και υπερβολικός, ιδίως όσον αφορά τον Τσάρλι. Ο Γιάννης Στάνκογλου ερμηνεύει με πάθος και αμεσότητα τον εγωιστή, φιλόδοξο και φιλοχρήματο Τσάρλι προσδίδοντας μία καθολική ταυτότητα στον χαρακτήρα, ο οποίος θα μπορούσε να είναι κάθε Αμερικάνος, κάθε άπληστος και εγωιστής άνθρωπος που δε διστάζει να χρησιμοποιήσει τον συνάνθρωπό του για προσωπικό του όφελος. Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης καθηλώνει το κοινό με την μοναδική κωμικοτραγική φιγούρα του Ρέιμοντ, αυτού του αδύναμου, απροστάτευτου, βαθιά ενοχικού και μοναχικού ατόμου.
Το υποκριτικό ταλέντο του Χατζηπαναγιώτη οργιάζει, με σημαντικές στιγμές κορύφωσης, όπου μεταδίδει άριστα στο κοινό τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του ήρωα. Με απλότητα ύφους και αμεσότητα στην έκφραση σκιαγραφεί τον Ρέιμοντ, αλλά και την ίδια την ουσία του έργου που δεν είναι άλλη από την αγάπη που είναι ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι πάνω από κάθε υλικό συμφέρον. Ο άκρατος υλισμός και εγωισμός που επικρατεί στο σύγχρονο κόσμο και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του Τσάρλι μεταβάλλεται σε αγάπη για τον συνάνθρωπο και αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης όχι στο συνεχές κυνήγι του χρήματος, αλλά της ευτυχίας…
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί της παράστασης ερμήνευσαν αξιοπρεπώς τους εκάστοτε ρόλους τους, χωρίς να ξεχωρίζει ιδιαιτέρως κάποιος για την υποκριτική του δεινότητα. Η Κλέλια Ρένεση υποδύεται την Σούζαν μέτρια και κάπως επιφανειακά, ενώ ο Γιάννης Καρατζογιάννης είναι μετρημένος, αλλά όχι απόλυτα πειστικός ως γιατρός του Ρέιμοντ. Σε δευτερεύοντες ρόλους οι Θοδωρής Ρωμανίδης, Σπύρος Κυριαζόπουλος και Μαρία Μπεληγιάννη, συντελούν ποικιλοτρόπως στην εξέλιξη της πλοκής χαρίζοντας ένα συνολικά ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Εύας Νάθενα είναι ενδιαφέροντα, λειτουργικά και αρκετά καλαίσθητα, αν και σε ορισμένες σκηνές τα σκηνικά θα μπορούσαν να διαφοροποιηθούν για περισσότερη αισθητική ποικιλία και εναρμόνιση με την πλοκή. Οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου είναι άρτια συνυφασμένοι με το κλίμα και την γενικότερη ατμόσφαιρα του έργου, πολλές φορές ακόμη και με τα συναισθήματα των ηρώων.
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης
Μετάφραση: Θοδωρής Πετρόπουλος
Σκηνικά: Εύα Νάθενα
Παίζουν: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Γιάννης Στάνκογλου, Κλέλια Ρένεση, Θοδωρής Ρωμανίδης, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Μαρία Μπεληγιάννη και ο Γιάννης Καρατζογιάννης
Πηγή: www.tralala.gr
