Γράφει ο Αντώνης Ανδριώτης: Το συνέδριο «Πλωμάρι – Αρμενίζοντας στο χρόνο» (Πλωμάρι, 9 – 10 Απριλίου 2010) ήταν πράγματι μια επιτυχημένη προσπάθεια του πολιτιστικού συλλόγου «Πόλιον» να καταγράψει τη δυναμική της τοπικής κοινωνίας και να προβάλει εκείνες τις δραστηριότητες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την κινητήριο δύναμη για μια πολιτιστική και οικονομική ανάταση της περιφέρειας του Πλωμαριού και όχι μόνο.
Ακούστηκαν πολλές και ενδιαφέρουσες προτάσεις. Καλά δουλεμένες και επιστημονικά τεκμηριωμένες, που κάλυψαν κάθε πτυχή δραστηριότητας. Ομαδοποιώντας τις ανακοινώσεις, θα μπορούσα να τις κατατάξω σε τέσσερις κύκλους: Ο πρώτος αφορά στην ιστορία της περιφέρειας Πλωμαρίου από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι σήμερα. Ο δεύτερος, στην πολιτισμική κληρονομιά με αναφορές στην αρχιτεκτονική φυσιογνωμία, καθώς και στη βιομηχανική και ναυπηγική παράδοση του τόπου. Ο τρίτος, στη χλωρίδα και τους υδατικούς πόρους. Και ο τέταρτος αφορά στους βασικούς τομείς της οικονομίας της περιοχής: Βιομηχανία ούζου και ελαιολάδου, διάφορα επίπεδα του τουρισμού (πολιτισμικός, περιπατητικός, κοινωνικός, αγροτικός), απόδημοι Πλωμαρίτες και ναυτικό μουσείο, αναδείχθηκαν ως οι σπουδαιότεροι άξονες ανάπτυξης, στενά δεμένοι με την πολιτισμική κληρονομιά και την ιστορική συνέχεια του τόπου.
Πολλά τα θέματα και όλα εξίσου σημαντικά. Πολλές οι προτάσεις για την ανάληψη βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων δράσεων που δείχνουν μια ενυπάρχουσα δυναμική που μένει σε λήθαργο και είναι ανεκμετάλλευτη χρόνια τώρα. Που φαίνεται, όμως, να βιώνεται από κάθε Πλωμαρίτη, που προσδοκά να δει αυτήν τη δυναμική να ξεφεύγει από την ουζο-κουβεντούλα και να μετασχηματίζεται σε έργο μικρό ή μεγάλο.
Το συνέδριο του «Πόλιον» δίδει αυτή την ευκαιρία. Να μπουν όλες οι προτάσεις κάτω στο τραπέζι και να μελετηθούν σε βάθος. Γιατί, για να μείνει κάτι από αυτή την επιστημονικά θεμελιωμένη καταγραφή που προσέφερε το συνέδριο, θα πρέπει οι προτάσεις να ιεραρχηθούν σωστά και να μπουν οι σωστές προτεραιότητες. Είναι φυσικό να μην μπορούν να γίνουν όλα όσα προτάθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Μπορεί όμως με τη σωστή ιεράρχηση όλα να γίνουν με τη σειρά και να πιάσουν όλα τόπο.
Το πιο βασικό, όμως, και κρίσιμο σημείο είναι να αποφασίσουμε πώς θα γίνει η υλοποίηση κάθε πρότασης ή, πιο σωστά, ποιος θα είναι ο φορέας που θα αναλάβει την υλοποίηση μιας οποιασδήποτε δράσης. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι και το λεπτότερο μα το σημαντικότερο σημείο της υλοποίησης.
Η πείρα μου λέγει ότι, εκτός από μερικές φωτεινές εξαιρέσεις, ένας δημοτικός φορέας δεν εγγυάται την επιτυχία υλοποίησης μιας από τις προταθείσες δράσεις ούτε κατά το μικρότερο δυνατό ποσοστό. Είμαι όμως βαθύτατα πεπεισμένος ότι μπορούμε ως τοπική κοινωνία να επιτύχουμε μια ανάταση της περιοχής μας μόνο αν δημιουργήσουμε ομάδες εργασίας (ΟΕ), κάθε μια από τις οποίες θα αναλάβει και την υλοποίηση ενός συγκεκριμένου έργου-στόχου. Και αυτή ακριβώς την οργάνωση των ΟΕ μπορούν να την αναλάβουν το «Πόλιον» και οι διάφοροι πολιτιστικοί σύλλογοι του Πλωμαριού, όπως για παράδειγμα ο Σύλλογος Πλωμαριτών Αττικής, η Λέσχη Πλωμαρίου, η Περιφερειακή Εφορεία Προσκόπων, δημιουργώντας εθελοντικές ΟΕ από τα μέλη τους. Ήδη το «Πόλιον» μας έδωσε μια εικόνα μιας ΟΕ με τις επιτυχημένες παρεμβάσεις του για τη δημιουργία του ναυτικού μουσείου. Απ’ την άλλη πλευρά, η δημοτική αρχή θα μπορούσε να θέσει υπό την αιγίδα της αυτές τις ΟΕ και να συνδράμει το έργο τους στην αναζήτηση στοιχείων, μέσων υλοποίησης και πόρων.
Για παράδειγμα, μια ΟΕ θα μπορούσε να αναλάβει τα περί τον περιπατητικό τουρισμό (π.χ. συντήρηση και αξιοποίηση των περιπατητικών διαδρομών-μονοπατιών). Μια άλλη θα μπορούσε να αναλάβει τη μελέτη ενός τουριστικού προϊόντος που θα συνδύαζε τη φτηνή διαμονή, συνδυασμένη με μια βιολογική κουζίνα βασισμένη στο λάδι της περιοχής, τα τοπικά φρούτα εποχής (π.χ. τους «αχτσέδες» και τα άλλα ξηρικά αχλάδια) και το φημισμένο πλωμαρίτικο ούζο. Μια άλλη ΟΕ θα ανελάμβανε τη μελέτη της εκμετάλλευσης των πόρων που θα προέρχονταν από τα προϊόντα της παραδοσιακής ναυπηγικής κ.λπ κ.λπ..
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση με αφορμή κάποια από τις εισηγήσεις του συνεδρίου, για να τονίσω ότι και φυσικά δε φιλοδοξούμε ως Πλωμαρίτες να ταξιδεύουμε με τα «περάματα» και τα «τρεχαντήρια» για τον Πειραιά ή να χτίσουμε τις εμπορικές μας δραστηριότητές μας πάνω στην αξιοπιστία αυτών των σκαριών. Κάτι τέτοιο ούτε και οι Βενετσιάνοι το τόλμησαν με τις γόνδολές τους. Κι όμως, οι νέοι Βενετσιάνοι φάνηκαν πολύ πιο έξυπνοι από μας. Συνέδεσαν τις γόνδολές τους με τη Βενετία και τις κατέστησαν συνώνυμες λέξεις. Και στο άκουσμα της Βενετίας σήμερα ποιος δεν ονειρεύεται μια μαγευτική και ρομαντική βαρκάδα στα κανάλια της με μια γόνδολα; Δε θα μπορούσε, άραγε, και τα πλωμαρίτικα σκαριά να διαφημιστούν κατάλληλα και να γίνουν συνώνυμα της λέξης Πλωμάρι; Να μπουν στη συνείδηση του κάθε επισκέπτη ότι μια βαρκάδα στο λιμάνι, ένα νωχελικό πλάνεμα του τρεχαντηριού με φεγγάρι κατά μήκος των κοντινών αμμουδιών είναι μερικές από τις μοναδικές στιγμές που μπορεί να απολαύσει κανείς ερχόμενος στο Πλωμάρι.
Και ας αφήσουμε στη μέριμνα της δημοτικής αρχής την καθαριότητα, τη συντήρηση αγροτικών δρόμων, την καταγραφή των γεωτρήσεων, τη μερική αποτσιμεντοποίηση, τη διάσωση του βιομηχανικού προφίλ του Πλωμαριού.
* Ο Αντώνης Ανδριώτης ο οποίος κατάγεται από το Πλωμάρι, είναι διευθυντής Ερευνών Ινστιτούτου Ηλεκτρονικής Δομής και Λέιζερ, Ίδρυμα Έρευνας και Τεχνολογίας.
Πηγή: www.emprosnet.gr
Στείλτε Το Θέμα Στο Profil Σας Στο Facebook
