Γράφει ο Μαυραγάνης Ξενοφών: Σοφή, πάνσοφη η ρήση των αρχαίων που ήθελαν την ημιμάθεια να είναι χειρότερη της αμαθείας. Και είναι χειρότερη γιατί «στην κουλτούρα μας η “ημιμάθεια” έχει αρνητική χροιά: παρά την περιορισμένη γνωστική της βάση, δημιουργεί μια ψευδαίσθηση βεβαιότητας. Μάλιστα οι ημιμαθείς θεωρούνται πιο επικίνδυνοι από τους αμαθείς. Συνέπεια τούτου είναι ότι οι σύγχρονες κοινωνίες οδεύουν ακυβέρνητες, χωρίς “σκοπό”, διότι οι πολίτες τους δεν ενημερώνονται ουσιαστικά για όσα συμβαίνουν γύρω τους», λέει ο καθηγητής Χαρίδημος Τσούκας, παρουσιάζοντας, πριν μερικούς μήνες το έργο του Γιώργου Παμπούκη «Ημιμαθείας εγκώμιο. Για μια καθολική ματιά στον σύγχρονο κόσμο».
Τα θυμήθηκα όλα αυτά διαβάζοντας στο «Ε» της περασμένης Πέμπτης ένα κειμενάκι του κ. Στρατή Δελόγκου με τίτλο «Τα επικουρικά των δημοσιογράφων», όπου μεταξύ του απολογισμού των βροχοπτώσεων και της απαρίθμησης των κομμάτων της Ελληνικής Βουλής και της δύναμής τους, βρίσκει τον καιρό να αναφερθεί απαξιωτικά σε ένα μεγάλο τμήμα εργαζόμενων πολιτών. Χωρίς να γνωρίζει το θέμα, υποστηρίζοντας ότι παραθέτει στοιχεία. Σημειώνοντας με εμβρίθεια πως όσα γράφει δεν αφορούν τους δημοσιογράφους του επαρχιακού Τύπου.
Κατ’ αρχάς να πούμε ότι στην χώρα, εκτός από την ΕΣΗΕΑ (τη μόνη που φαίνεται να γνωρίζει ο σχολιογράφος), λειτουργούν οι ΕΣΗΕ Μακεδονίας – Θράκης, ΕΣΗΕ Πελοπονήσου, Ηπείρου και Νήσων (εδώ είναι η Λέσβος) και ΕΣΗΕ Στερεάς Ελλάδος και Θεσσαλίας, που περιλαμβάνουν όλους τους επαγγελματίες δημοσιογράφους. Που όλοι τους εδώ και πολλά χρόνια ασφαλίζονται στο τέως Ταμείο Συντάξεων Εφημερίδων Αθηνών Θεσσαλονίκης, και ήδη ΕΤΑΜ-Μ.Μ.Ε.. Μαζί με τους υπαλλήλους Τύπου των Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Θεσσαλίας. Οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι, λοιπόν, είναι περίπου 10.000 (4.000 στην Αθήνα και οι υπόλοιποι στην περιφέρεια) και γύρω στους 5.000 οι υπάλληλοι εφημερίδων, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών. Οι εγγραφές μελών σ’ όλες τις Ενώσεις δεν είναι καθόλου φειδωλές, υπό τον όρο ότι δεν μπορεί όποιος δηλώνει δημοσιογράφος – και είναι πολλοί αυτοί που διακαώς το επιθυμούν – να γίνεται μέλος τους. Πρέπει σύμφωνα με τα καταστατικά των Ενώσεων να πληρούν ορισμένους όρους και κυρίως να αποδεικνύουν ότι ασκούν τη δημοσιογραφία επαγγελματικά (δυο χρόνια για τους κατόχους απολυτηρίου γυμνασίου και ένα χρόνο για τους πτυχιούχους πανεπιστημίου) και όχι στο περιθώριο των όποιων άλλων ασχολιών τους. Ασφαλίζονται όμως από την πρώτη μέρα της απασχόλησής τους στον κύριο ασφαλιστικό τους φορέα.
Από πού προκύπτει η πληροφορία-στοιχείο του σχολιογράφου ότι οι πόροι του αγγελιοσήμου δεν αφορούν και δεν ωφελούν τους δημοσιογράφους του επαρχιακού Τύπου δεν μπορώ να γνωρίζω, μπορώ όμως βάσιμα να υποστηρίξω ότι είναι πληροφορία αβάσιμη και αναληθής, που τιθέμενη σε κυκλοφορία πλήττει τους επαγγελματίες δημοσιογράφους, στηρίζοντας ουσιαστικά το αισχρό σύνθημα «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι».
Το αγγελιόσημο, λοιπόν, είναι ο κοινωνικός πόρος που πηγαίνει βασικά στο ταμείο κύριας σύνταξης των δημοσιογράφων, όλων των δημοσιογράφων, όλης της χώρας – εφημερίδων, τηλεοράσεων, ραδιοφώνων – χωρίς καμμιά εξαίρεση. Αυτήν τη στιγμή, μάλιστα, γίνεται συζήτηση για την υπαγωγή σ’ αυτή την ασφάλιση των δημοσιογράφων που απασχολούνται σε διαδικτυακές εκδόσεις. Όσον αφορά τους συμβασιούχους, ο μεγάλος αριθμός των οποίων καταργήθηκε με το Π.Δ. 410/2004, εφόσον δεν είναι μισθωτοί, υπάγονται στον ΟΑΕΕ και δεν ευθύνονται γι’ αυτό οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι, ούτε οι υπάλληλοι Τύπου. Φυσικά ένα μέρος του ποσού αυτού ενισχύει και το επικουρικό ταμείο τον ΕΔΟΕΑΠ, στον οποίο ασφαλίζονται τα μέλη των ΕΣΗΕΑ και ΕΣΗΕΜΘ, καθώς και των αντίστοιχων ενώσεων των υπαλλήλων Τύπου.
Όσον αφορά τη Χούντα, που δεν ξέρω πού την θυμήθηκε ο κ. Δελόγκος, πράγματι κατάργησε το λαχείο συντακτών, αλλά με τα περιουσιακά στοιχεία των παραπάνω Ενώσεων δημιούργησε τον ΕΔΟΕΑΠ, νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, όπως αυτό κρίθηκε με απόφαση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου, που αποτελεί τον επικουρικό κλάδο της ασφάλισης και επικούρησης των δημοσιογράφων.
Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τον λόγο για τον οποίο θέλησε να επεκτείνει την κριτική του ο κ. Δελόγκος στα ασφαλιστικά των δημοσιογράφων, συσσωρεύοντας σειρά ανακριβειών, από τις οποίες φαίνεται καθαρά ότι δεν κατέχει το θέμα. Εκτός κι αν τις «πληροφορίες» τις ψάρεψε από αθηναϊκό έντυπο, που ανακηρύχθηκε κάποτε «ο Παρθενώνας της δημοσιογραφίας», από εκλιπόντα ήδη πρωθυπουργό, που αλλάζει απόψεις και προσανατολισμούς εξαιρετικά συχνά, αρνείται να εφαρμόσει τις ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ξεχνά να καταβάλει τις εισφορές των εργαζομένων του στα αρμόδια ασφαλιστικά ταμεία. Και όμως είναι πάντα μέλι – γάλα.
rahidi@in.gr
