Ζούμε το θέατρο του παραλόγου; Θα μου πεις ότι γίνεται χαμός γύρω μας και εσύ ασχολείσαι με δέντρα και στύλους; Ο κόσμος έχει χίλια δυο προβλήματα και κοντεύει να σαλτάρει. Π.χ. δεν ξέρουμε αν πρέπει να μαζέψουμε τις ελιές επειδή η τιμή του άσου είναι γύρω στην εξευτελιστική τιμή του 1.5€ ή μήπως γιατί η λοιμωξιολόγος είπε ότι φταίει το μάζεμα της ελιάς που διασπείρεται ο ιός, κάτι που εξόργισε τους αγρότες, επαγγελματίες ή μη, λες και πριν να αρχίσει το μάζεμα δεν ήμασταν στα πορτοκαλοκίτρινα… και ξαφνικά απασχολήσαμε τους ειδικούς οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν για μας και την υγεία μας.
Το Πλωμάρι πάντως εδώ και χρόνια δεν στερείται οράματος, αισθητικών και εξωραϊστικών παρεμβάσεων. Αρκετά έγιναν στο μακρινό 1970+ (θα ξέρουν σίγουρα οι παλιοί τη σωστή χρονιά) όταν γκρεμίστηκε το παλιό κτίριο με την Παπαγεώργιο Αγορά και χτίστηκε στη θέση του το τσιμεντένιο έκτρωμα που για χρόνια ήταν το Δημαρχείο μέχρι που καταργήθηκε ο Δήμος Πλωμαρίου και στη πράξη υποβιβάστηκε σε κοινότητα. Περά από τα λίγα καλά που έχουν γίνει στον τόπο μας, ακολούθησαν πολλά και διάφορα μέχρι σήμερα. Μερικά από αυτά: Ο δρόμος από το λιμάνι προς Αμμουδέλι που άλλαξε το φυσικό περιβάλλον και τη μικρή παραλία, η μαρίνα που για πολλούς δεν έπρεπε να γίνει εκεί που έγινε μετατρέποντας μια γραφική αμμουδιά σε πάρκινγκ, οι γλάστρες στον παραλιακό, η αποτυχημένη προσπάθεια να μετατραπεί στα πλακάκια η φτιαγμένη από μπάζα αλάνα σε φοινικόδασος με φοίνικες που ξεριζώθηκαν από το πάρκο της πλατείας, είχαμε επίσης και κάποιες αναπλάσεις με τσιμέντο.
Τους τελευταίους μήνες φυτεύονται ξύλινοι και τσιμεντένιοι στύλοι φωτισμού και ηλεκτρισμού. Πριν από ενάμιση χρόνο περίπου είχε προηγηθεί το ότι ξεράθηκε μια ωραία μεγάλη αροκάρια, που κοσμούσε το πεζοδρόμιο μπροστά από το παλιό υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, πρώτα κλαδεύτηκε, μετά άρχισε να ξεραίνεται και τελικά το δέντρο κόπηκε σύριζα και δεν φυτεύτηκε κάτι άλλο στη θέση του, ούτε αναζητήθηκαν πιθανές(αν υπήρχαν) αιτίες και ευθύνες. Εκεί κοντά του, ξεφύτρωσε ένας μεγάλος τσιμεντένιος στύλος φωτισμού και λίγο πιο πέρα μέσα στον πεζόδρομο ένας ακόμα…
Στο Πλωμάρι επίσης, πρωτοτυπούμε με τη συνέχιση του μοιράσματος της αλληλογραφίας στα κλειστά καφενεία σε κατάσταση Lock down, πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ για σπίτια κλειστά και καταπλακωμένα από βράχους, έχουμε επικίνδυνα σεισμόπληκτα κτίρια και σχολεία, με μαθητές σε κοντέινερ και αδυνατούμε να σώσουμε από το ρήμαγμα τα παλιά βιομηχανικά κτίρια που είναι ότι μας έχει απομείνει. Επιπλέον κρατάμε ξενοίκιαστα τα δημοτικά ακίνητα και ερημώνουμε την αγορά του Πλωμαρίου και τέλος, έχουμε και το περιφερόμενο κοντέινερ για μπάζα και σκουπίδια παντός τύπου που πότε βρίσκεται στη κύτη του ποταμού Σεδούντα, ενίοτε στα γκαζάδικα και τώρα στο δρόμο για τα κόκκαλα. Δεν πλήττουμε με τίποτα.
