Ο Φορέας Ανάπτυξης Πλωμαρίου (Plomari Forum), οργάνωσε τον καθαρισμό της ακτής από το γήπεδο ποδοσφαίρου μέχρι το παλαιό πυρινεργοστάσιο (εργοστάσιο ούζου Βαρβαγιάννη) με συμμετοχή καθηγητών και μαθητών του γυμνασίου Πλωμαρίου, στην διάρκεια της εκδρομής τους στην περιοχή.
Έγινε καταγραφή των απορριμμάτων για να αποσταλούν, μαζί με φωτογραφίες, στην Ελληνινή Ένωση Προστασίας Θαλάσσιου Περιβάλλοντος (HELMEPA), που συντονίζει στην Ελλάδα την παγκόσμια καμπάνια για τον καθαρισμό των ακτών από 20/9 μέχρι 20/10/14. Η μεταφορά των απορριμμάτων έγινε από αυτοκίνητο της Δ.Ε. Πλωμαρίου.
Ο φορέας ευχαριστεί τους καθηγητές και μαθητές για την εθελοντική τους προσφορά και προσβλέπει στην συνεργασία τους και σε άλλες δράσεις για το κοινό συμφέρον, για ένα καλλίτερο περιβάλλον, μια καλλίτερη περιοχή Πλωμαρίου.
Πιτσιρίκο, δεν ξέρω αν τα έμαθες. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, έκλεισε τα μάτια του ο Λουκάνικος, ο μόνος ίσως συνεπής ήρωας που γέννησαν οι πλατείες.
Μια που λοιπόν τελευταία έχουν πληθύνει καθημερινά οι αναρτήσεις στα social media για ζωάκια, σε μια έκρηξη εκείνης της ζεστής ευαισθησίας που ασφυκτιά και ψάχνει να βρει διεξόδους απ” τη μαυρίλα έστω σε ένα γατάκι (ή δέκα) [παρότι συχνά η ίδια -σωστή και γλυκιά- ευαισθησία δεν εκδηλώνεται εκτός από τα σκυλάκια και για τους ανθρώπους-αλλά αυτό είναι από άλλο παραμύθι], ας προσθέσω κι εγώ ένα μικρό τελευταίο «χαίρε» σε έναν σκυλάκο.
Που υπήρξε πολύ περισσότερο μάγκας από πολλούς ανθρώπους.
Πολύ λιγότερο ζώον από εκείνους που, μαγεμένοι από τον Μπάμπη, τον Πρετεντέρη και τον ορθολογισμό των φοβισμένων, υμνώντας Τζήμερους και σωτήρες τεχνοκράτες, κουνούσαν αποδοκιμαστικά το κεφάλι και ύψωναν το δάκτυλο κατά των «αναρχικών που κλείνουν τους δρόμους και δεν μας αφήνουν να πάμε για καφέ στη Γλυφάδα, θα κάψουν την Αθήνα και θα αποτρέψουν την Ανάπτυξη».
Εκείνους που με πάθος υποστήριζαν μια διεστραμμένη κανονικότητα, τη μόνη εκείνη στιγμή που η Αθήνα πήγε να υψώσει ανάστημα σε μια δημοκρατική και κοινοβουλευτική εκτροπή που στα δακρυγόνα και το αίμα εμβαπτίστηκε και καθαγιάστηκε, και εντέλει επιβλήθηκε ως η «υπεύθυνη μόνη λύση», μετρώντας πια σχεδόν τέσσερα γεμάτα χρόνια.
Ένα τελευταίο «χαίρε» σε έναν σκυλάκο που δεν υπήρξε καθόλου κτήνος σε σχέση με εκείνα τα άλλα κτήνη, ανεγκέφαλα, κάτι ούγκανους με τη στολή και το εθνόσημο ως θεσμικό καμουφλάζ, που με μανία τον ψέκαζαν, τον κλωτσούσαν και του κατέβαζαν το γκλομπ στο μικρό του σώμα, θεωρώντας τον, προφανώς κατά την μπερδεμένη παράλογη λογική του χουλιγκάνου που διακρίνει πάρα πολλούς από δαύτους, επικίνδυνο εχθρό της Πατρίδος (τους οποίους καμία Lifo και Athens Voice και σχετικό ρομαντικό ατενίστας free press δεν καταδίκαζε, έστω χάριν φιλοζωίας, όπως σωστά καταδικάζουν πλείστες όσες περιπτώσεις κακοποίησης.
(Προφανώς ο ταβερνιάρης από την Εύβοια δεν φοράει εθνόσημο και δεν προστατεύει τον Κοινοβουλευτισμό, στοιχεία τα οποία επιφέρουν άμεση ασυλία και άφεση αμαρτιών).
Κι όμως, παρ” όλα τα χτυπήματα, παρ” όλα τα αέρια, παρ” όλο το μίσος, ο Λουκάνικος δεν πτοήθηκε και δεν υποχώρησε ποτέ.
Έμενε εκεί, να τους γαβγίζει στα μούτρα, μπας και ξυπνήσουν, να υπερασπίζει πεσμένα κορίτσια που κινδύνευαν να γίνουν βορά στη μανία του γκλόμπ.
Εν τέλει, δηλαδή, να υπερασπίζει τους ανθρώπους, συμβολικά δε, την ίδια αυτή που ονομάζουν «δημοκρατία» για την οποία τους έβλεπε κουνώντας την ουρά να συνηθίζουν να φωνάζουν, με πολύ μεγαλύτερη συνέπεια και γενναιότητα από πολλούς ανθρώπους.
Δεν είναι τυχαίο πως όταν δημοσιογράφοι έψαξαν να βάλουν ένα αγνό πρόσωπο στην μόνη στιγμή συλλογικής προσπάθειας υπεράσπισης δημοκρατίας και ανθρώπων, το μόνο που κατάφεραν να βρουν ήταν αυτό ενός σκυλάκου με κόκκινο μαντήλι του Λουκάνικου.
Κι αν, κατά Άδωνι, του Σαμαρά του πρέπει να κοσμήσει το όνομά του έναν δρόμο ως υπερασπιστή του Ευρώ, του Φώτη του Μπόμπολα και της Ανάπτυξης, του Λουκάνικου του πρέπει τουλάχιστον μια πλατεία, ως υπερασπιστή Ανθρώπων και Αξιοπρέπειας.
Αντί πλατείας όμως, ας αποδώσουμε με τρεις γραμμές τιμή και σεβασμό και ας ευχηθούμε γαλήνη στον Λουκάνικο, σε έναν σκυλάκο που υπήρξε πιο ζωντανός, πιο συνεπής και πιο γενναίος από πολλούς από εμάς τους δίποδους.
Και ταυτόχρονα, πολύ πιο χαρούμενος και ευαίσθητος – δεν έχω δει πιο χαρούμενο πλάσμα σε διαδήλωση.
Και άρα, ίσως πολύ πιο ανθρώπινος. Γιατί, αυτά δεν είναι εξάλλου τα χαρακτηριστικά που κάνουν τα δίποδα ανθρώπους;
Μακάρι να του μοιάσουμε, έστω και λίγο, για να κερδίσουμε κι εμείς, όταν έρθει η ώρα, τη γαλήνη των τελευταίων χρόνων μας.
Όπως πρέπει σε όλους τους συνεπείς που κάποιοι εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς καλούνε «ήρωες» και άλλοι απλά «φίλους».
Γεια σου, ρε Λουκάνικε. Ήσουν παλικάρι.
Φώτης
Άραγε τί τόν έκανε νά είναι πάντα κατά τών ΜΑΤ????Τί???
http://www.trelokouneli.gr/meta-ton-loukaniko-efige-ke-o-mitsaras-echase-i-ellada-tin-omorfi-alitia-tis/
Τα σκύλια όπως και ολα τα ζώα ‘απλα ακολουθούν- προστατεύουν οποίον τους δίνει σημασία.. τον να το χάιδευαν η να τον τάιζαν οι ματατζήδες είναι λίγο απίθανο.. οπότε σχηματίζουν την εντύπωση οτι αυτοί με τις στολές ειναι οι κακοί, όπως συμβαίνει και στα στρατόπεδα που τα σκυλιά δεν χωνεύουν όποιον φοράει πολιτικά, γιαυτό και μόνο το λόγο δεν χώνευε τα ματ ο Λουκάνικος και πολλά άλλα σκυλιά,. όλα τα υπόλοιπα είναι να χα με να λέγαμε..
“Πέθανε ο Μητσάρας, η θρυλική μορφή των γηπέδων και των κοινωνικών αγώνων.
Μια θρυλική μορφή των ελληνικών γηπέδων, ο γνωστός σε όλους Μητσάρας, «έφυγε» από την ζωή.
Γνωστός φίλος του Πανιωνίου αλλά και του ποδοσφαίρου γενικότερα, κάποιος μπορούσε να τον συναντήσει είτε στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, είτε σε οποιοδήποτε άλλο γήπεδο της Ελλάδας. Αλλά όχι μόνο, διότι έδινε το «παρών» συνεχώς και σε κοινωνικούς αγώνες.
Πάντα χαμογελαστός και ευχάριστος, πάντα φιλικός με όλους. Και πάντα φυσικά με εκείνα τα αξέχαστα πλακάτ του, που έγραψαν ιστορία με τα έξυπνα μηνύματα που «κουβαλούσαν» εδώ και τόσες δεκαετίες.
Προς το παρόν δεν έχουν γίνει γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες για τα αίτια του θανάτου.”
http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=43438:pethane-o-mitsaras-i-thryliki-morfi-ton-gipedon-kai-ton-koinonikon-agonon&catid=68:people&Itemid=48
http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=43442:to-skitso-me-ton-lmitsarar-kai-ton-lloykanikor-poy-saronei-ta-social-media&catid=105:internet&Itemid=160
“….Χώρεσες σε Μεταπολιτεύσεις, σε Χούντες, σε Αλλαγές, σε Ανένδοτους, σε Ανατροπές αλλά δεν χώρεσες ποτέ στην μοναδική λέξη που θα έπρεπε να έχεις κολλήσει στο πέτο σου ως παράσημο ζωής: Ελεύθερος. Στοιβάζεσαι, μεταλλάσσεσαι, αλλάζεις, ανατρέπεσαι άνευ αντίστασης και άνευ φωνής. Τα κατάφερες, δεν έγινες «Μητσάρας». Έγινες το ανώτερο είδος που ξυπνάς το πρωί, προσεύχεσαι μην πτωχεύσει καμία Τράπεζα και χάσεις τα σίγουρα, κολλάς τη μούρη στον υπολογιστή να κάνεις την επανάστασή σου στα κρυφά, παρακολουθείς με αγωνία τις σφυγμομετρήσεις αν το κόμμα σου ανέβασε ποσοστά και πέφτεις στο κρεββάτι σου ζωντανός. Ζωντανός όχι ελεύθερος.
Δεν έγινες όμως «Μητσάρας» και αυτό είναι το ατού σου. Είναι το μεγάλο ένσημο της ζωής σου που αντικαθιστά όλα τα ένσημα εργασίας και ανεργίας που έχεις μαζέψει μέχρι σήμερα. Με αυτό το μεγάλο αποδεικτικό στην τσέπη σου θα μπορείς να μπεις στα ταμεία ανεργίας, στα προγράμματα επιδότησης κοινωφελούς εργασίας για 5 μήνες, στο επίδομα φτώχειας για 200 ευρώ το μήνα, στο κοινωνικό παντοπωλείο για φθηνό μακαρόνι και στο κοινωνικό τιμολόγιο του ρεύματος και του πετρελαίου μπας και φέτος γλυτώσεις την πνευμονία.
Θα νιώθεις ότι ο αρχηγός, όταν θα μιλάει από το μπαλκόνι προεκλογικά, θα κοιτάει αποκλειστικά εσένα στα μάτια και εσύ θα νιώθεις περήφανος που τα κατάφερες – και με αυτό το σύστημα- να μείνεις ζωντανός και αλώβητος από μπάτσους, από δικαστές, από κλητήρες. Και όλα αυτά χωρίς να έχεις φάει ούτε μία κλωτσιά. Σηκώθηκες στα δύο πόδια και κατάφερες να μην γίνεις «Μητσάρας».
Νομίζεις ότι η αθανασία της στιγμής θα σε ακολουθήσει και όταν θα βάζουν τα κόκαλά σου στο χωνευτήρι λόγω ληξιπρόθεσμων οφειλών της οικογένειάς σου για τα ταφία σου. Η αθανασία σου καθαρέ, νομοταγή, λογικέ, ασφαλισμένε, εξευρωπαϊσμένε, φυσιολογικέ πολίτη αυτής της χώρας κρατάει όσο ένα γαβ του Λουκάνικου. Ένα γαβ του Λουκάνικου και ένα μήνυμα σε πλακάτ του Μητσάρα.
Έτσι μετριέται η αθανασία. Με τις λίγες λέξεις σε ένα άσπρο χαρτόνι και με τα πόσα γαβγίσματα έκανες υπερασπιζόμενος την Αξιοπρέπεια. ”
http://lazarouyiannis.blogspot.gr/2014/10/blog-post_10.html