Ένα κείμενο που λάβαμε από τον Γιάννη Κουκέλλη, διαχειριστή της ιστοσελίδας “Μυτιληνιά Διάλεκτος”. Ακούσατε! Ακούσατε! Μία ανάρτηση στο Facebook κάποιου φίλου με το Κούριο, αρχαίο θέατρο κοντά στη Λεμεσό με το σχόλιο «Το μοναδικό Αρχαίο Θέατρο της Μυτιλήνης, …καρτερικά μας περιμένει. Πια… να βρούμε τα κότσια! Ακούς πατριώτη;».
Θαύμασα το Κούριο της Κύπρος κι αναστατώθηκα μόλις ονειρεύτηκα τι μπορεί να γίνει με το δικό μας!!!
Από μικρός είχα την τρέλα να εξερευνώ με το ποδήλατο κάθε μέρος της πόλης που μεγάλωσα, της Μυτιλήνης. Οι εικόνες και τα χρώματά της ήταν ταξίδι. Με περηφάνια με γέμιζε η ομορφιά της. Η πόλη μου! Η αγαπημένη μου πόλη
Το ίδιο έκανα κι αργότερα, έφηβος πια με το μηχανάκι.
Μα, θλίψη και πόνο με γέμιζε η εικόνα του παρατημένου Αρχαίου θεάτρου, εκεί, πάνω απ το Συνοικισμό. Αβάσταχτο το παράπονο.
Πρέπει να ήταν μαγικό ότι συνέβαινε εκεί τότε που ήταν ζωντανό.
Το ίδιο και χτες, που με αμάξι πια, αφέθηκα να χαθώ στα σοκάκια, μα μονόδρομος θαρρείς ο δρόμος, εκεί με παράτησε…
…τα φώτα του θεάτρου ανάβουν. Οι θεατές παίρνουν τις θέσεις τους, σιγοκουβεντιάζουν και περιμένουν. Το κοίλον, ως και οι σκάλες ακόμα, γεμάτο. Ο χορός, έτοιμος για δράση στην ορχήστρα. Τα πεύκα γύρω γύρω δίνουν μια άλλη διάσταση στο χώρο.
Η Μυτιλήνη μου όπως δεν την είχα ξαναδεί.
Η σκηνή…
Πρώτο, δεύτερο, τρίτο κουδούνι, σβήνουν τα φώτα.
«Από θνητό γεννήθηκες πατέρα, σκέψου το, Ηλέκτρα, και θνητός κι ο Ορέστης, δεν ωφελούν οι άμετροι θρήνοι, αυτό θα το πληρώσουμε όλοι μας το χρέος.»
…ταράχτηκα, πως είναι δυνατόν αυτό το διαμάντι να είναι ερείπιο; Που πετάξαμε την ομορφιά; Το αυτονόητο που το θυσιάσαμε; Σε ποιο Θεό; Πως είναι δυνατόν;
Είμαστε μια παρέα, που μέσω της Μυτιληνιάς Διαλέκτου θα προσπαθήσουμε να ευαισθητοποιήσουμε το… σύμπαν, για να το δούμε ζωντανό, να προλάβουμε να το ζήσουμε, να το χαρούμε.
Μόλις προχτές με «ώριμες» μελέτες εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ κάποια άλλη αναστήλωση. Είναι μια καλή ιδέα και για το λαβωμένο μας θέατρο.
Κάπως πρέπει να ξεκολλήσουμε από αυτές τις ακατανόητα χρονοβόρες «ωριμάνσεις» και να δούμε τη συνέχεια …της ΗΛΕΚΤΡΑΣ του Σοφοκλή, ζωντανή και όχι στο όνειρο γιατί… «δεν ωφελούν οι άμετροι θρήνοι, κι αυτό θα το πληρώσουμε όλοι μας το χρέος.»
Θα τα ξαναπούμε.
