*Γράφει ο Μανώλης Μελινός (Ένα κείμενο εις μνήμην του Κώστα Ζαχαρίου ο οποίος έφυγε από κοντά μας πρόσφατα, το οποίο διαβάστηκε στην κηδεία του που έγινε στην Αγία Παρασκευή). – Αγαπητές και αγαπητοί μου συμπατριώτες, Η ζωή μας είναι δακρύγελως, καθώς πορεύεται ακροβατώντας ανάμεσα στο γέλιο και τα δάκρυα• και αν αυτό συμβαίνει πάντα και παντού, όπου γης, πολύ περισσότερον ισχύει στις μικρές δεμένες κοινωνίες όπως η δική μας του Πλωμαρίου, στα πλαίσια της οποίας γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, χαιρόμαστε με την χαρά του και συμπονούμε στην λύπη του, όπως τώρα που ένα μέλος της κοινωνίας αυτής προπέμφθηκε στην Αιωνιότητα με τις ευχές της Εκκλησίας και τις προσευχές και την αγάπην όλων μας. Μακαρία η οδός του Κωνσταντίνου Ζαχαρίου, του καλού αυτού ανθρώπου, του απλού, του πονεμένου πατέρα και παρ’ όλα ταύτα εύθυμου και καρτερικού, του αφτιασίδωτου, του ευαισθήτου βιοπαλαιστού, του αμνησίκακου συζύγου, του στοργικού γονιού και συνάμα τραγικού. Πόσες φορές, θυμάμαι, όταν τον επείραζα για τα συνηθισμένα συζυγικά μικροκαυγαδάκια του, μου έλεγε χαριτωμένα και αφοπλιστικά: «Ημείς με του Μαρικέλ’ έφτου π’ μαλώνουμι έφτου αγαπίζουμι του άλλου λιπτό• Δεν βαστούμε μούτρα!».
Το ίδιο και η καλή σύζυγός του Μαρίκα, η πολυπονεμένη αυτή μάνα που τον ακολούθησε πριν μισόν αιώνα και πλέον από το Παλαιοχώρι στο Πλωμάρι, λέγοντάς της μάλιστα τότε χαρακτηριστικά και καμαρώνοντας γι’ αυτό: «Δεν θέλω προίκα, θέλω εσένα βρε Μαρίκα»! Χέρι-χέρι, με γνησίαν αγάπη, πορεύθηκαν τον γολγοθά της ζωής, η οποία τους επεφύλαξε πόνον αφόρητο, καθώς δύο φορές έσφιξαν δόντια και γροθιές για να κηδεύσουν αγόρια τους, τον Παράσχο προ σαράντα περίπου ετών και τον πολυαγαπημένο μας Νίκο προ είκοσι, το αβάρετο αυτό παλληκάρι του οποίου τον τραγικό θάνατον όλοι θρηνήσαμε, αποχαιρετώντας τον από το ίδιο αυτό σημείο του πανσέπτου Ναού της Αγίας Παρασκευής, απ’ όπου τώρα προπέμφθηκε ο τραγικός πατέρας του. Συγκλονισμένος τον θυμάμαι να προσπαθεί να πέσει μέσα στον ανοικτό τάφο του Νίκου, για να ακολουθήσει τον λεβέντη του κατά τον ενταφιασμό του στο κοιμητήριο των Αγίων Αποστόλων. Τώρα πια είναι μαζί με τον Νίκο, με τον πρώτο τους Παράσχο, με τους γονείς του Παράσχο και Ασπασία, με την πεθερά του Μυρσίνη Κουτλή μετά της οποίας συγκατοικούσε ως την εκδημία της και –πέραν της εξαιρετικής συζύγου του Μαρίκας– ο ίδιος την εφρόντιζε σε κάθε ανάγκη κατά το διάστημα που ήτο κατάκοιτη…». Όντως υποδειγματική συμπεριφορά γαμπρού που έχει χαθεί στις ημέρες μας, καθώς όχι τα πεθερικά αλλά τους γονείς που θεωρούν βάρος, οδηγούν πολλοί σε ιδρύματα… Ο αείμνηστος συμπεριφέρθηκε καλύτερα από γιός!.. Επίσης θα είναι μαζί με τους θείους της συζύγου του Ανδρέα και Μεταξία Παπαγεωργίου, με τον κουνιάδο του Παναγιώτη, με τον φίλο του Νικόλα Μαρούσο και άλλους προσφιλείς κεκοιμημένους…
Τα τελευταία χρόνια που είχε οξύτερο το πρόβλημα της οράσεως, τον βλέπαμε με το μπαστουνάκι του να ανεβοκατεβαίνει από το σπίτι του στην αγορά για να ψωνίσει, εκτελώντας με θρησκευτικήν ευλάβεια τις παραγγελίες της συζύγου του. Ήξερε τον δρόμο, τον ήξερε ο δρόμος, καθώς δεκαετίες ολόκληρες τον όργωνε όντας αυτοκινητιστής κι έχοντας δουλέψει όλων των ειδών τα τροχοφόρα. Βετεράνος τώρα του τιμονιού, θυμόταν εύθυμα και σοβαρά περιστατικά της μακράς επαγγελματικής πορείας του, τα οποία ευκαίρως-ακαίρως έλεγε, καθώς αντιλαμβανόταν –αφού πλέον δεν έβλεπε– σε ποιά στροφήν είμαστε, ποιόν ανήφορον ανεβαίνουμε. Ε, αυτός ο δρόμος που πιστά υπηρέτησε, αυτός ο δρόμος, η άσφαλτος τον αγκάλιασε στοργικά, καθώς έπεσε στο οδόστρωμα κατευθυνόμενος προς την αγορά.
Ευαίσθητος κι ευσυγκίνητος σύζυγος• θυμούμαι χαρακτηριστικά που όταν τους τελευταίους μήνες είχε χειρουργηθεί στο γόνατο η καλή του Μαρίκα στην Αθήνα, μιλούσε όλη την ώρα μαζί της κλαίγοντας συνεχώς και μάλιστα όταν εκείνη επέστρεφε, είχε πάει στον μεγάλο λιμενοβραχίονα για να είναι πιο… κοντά –όπως μου είπε με αφοπλιστικήν απλότητα και ειλικρίνεια– στο αεροπλάνο που την έφερνε! Στοργικώτατος πατέρας, στάθηκε μέχρι τέλος στα παλληκάρια του Βασίλη και Παράσχο που τον διαδέχθηκαν στον ιδρώτα της ασφάλτου και των τροχών, αγωνιζόμενοι για τον επιούσιο. Στοργικώτατος παππούς και προπάππους, μεγάλωσε εγγόνια στο φιλόξενο σπίτι του, μαζί με την υπερευαίσθητη σύζυγό του να μαγειρεύει για όλους συνεχώς κι εκείνος να ψωνίζει υποστηρικτικά. Φιλακόλουθος, κάθε Κυριακή στο στασίδι του δεξιού κλίτους του Ναού. Φυσιολάτρης, τ’ απογεύματα με την Μαρίκα του στον μεγάλο λιμενοβραχίονα να χαιρετά πρόθυμα και να δημιουργεί με τ’ αστεία του ευχάριστη ατμόσφαιρα, καθώς και με την υπέροχη φωνή του• Πόσο όμορφα τραγουδούσε τον “πλαγιώτικο” και άλλους ντόπιους και λαϊκούς σκοπούς!..
– Αγαπητέ μου Κώστα, καλέ μου Σκουλέ όπως σε αποκαλούσα πειράζοντάς σε, καλό ταξείδι. Είμαι βέβαιος ότι ο Θεός μέτρησε ήδη την ζεστή καρδιά σου και σε τοποθέτησε στα δεξιά Του, αναπαύοντάς σε εν χώρα ζώντων και σκηναίς δικαίων. Σου ζητούσα πάντα –όταν σε χαιρετούσα φεύγοντας από το Πλωμάρι– να είσαι καλά για να έρχομαι να σε βλέπω. Τώρα δεν με άκουσες και μας εβύθισες σε μεγάλο πόνο. Καλό σου ταξείδι, στο δρομολόγιο δίχως επιστροφή… Σφίγγω τα χέρια της πολυαγαπητής εξαδέλφης μου Μαρίκας, χέρια που πάλιν και πολλάκις στοργικά με περιποιήθηκαν, τα χέρια των καλών παιδιών σου, των εγγονών και τους καλοτυχίζω που είχαν ζεστό και υπερευαίσθητο σύζυγο, πατέρα, παππού και προπάππου.
– Αγαπητές και αγαπητοί μου συμπατριώτες, η τοπική κοινωνία μας έγινε πιο φτωχή με την απουσία αυτού του τιμίου βιοπαλαιστού, για την ανάπαυση της όμορφης ψυχής του οποίου όλοι ας συμπροσευχηθούμε θερμώς, κλήρος και λαός. Εκφράζω εκ μέρους των συγγενών του τις εγκάρδιες ευχαριστίες, προς όλους, για τις πολύτιμες ευχές και προσευχές, προς τον Αρχηγό της ζωής και του θανάτου Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Ευχαριστώ επίσης τον κεντρικό λιμενάρχη Λέσβου πλοίαρχο Μανώλη Βόμβα για την τιμητική παρουσία του, καθώς κατ’ επανάληψιν μαζί μου είχε απολαύσει την υπέροχη συντροφιά του μακαριστού και την φιλοξενία της καλής συζύγου του.
Εύχομαι και προσεύχομαι ο Θεός να αναπαύει τον αείμνηστο, σταλάζοντας το βάλσαμο της παρηγορίας σε όλους μας. Αμήν.
Μανώλης Μελινός
*Ὁ Mανώλης Mελινός εἶναι Θεολόγος συγγραφέας(καταγόμενος από το Πλωμάρι). Γεννήθηκε στήν Μυτιλήνη. Διευθύνει τήν Βιβλιοθήκη τῆς Ἱ. Συνόδου.
Διαβάστε περισσότερα για τον Μανώλη Μελινό και το έργο του στην προσωπική του ιστοσελίδα www.manolismelinos.com
