Συνέντευξη της Γιώτας Μιχαλέλλη στο Εμπρός. Το «Ε» συνομιλεί σήμερα με μια από τις πιο «δυνατές» και αναγνωρίσιμες φωνές της Λέσβου. Η Γιώτα Μιχαλέλλη, γέννημα – θρέμμα Πλωμαρίου, μιλά για τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι, για την ενασχόλησή της με τη μουσική και για τους βασικότερους ανθρώπους με τους οποίους έχει συνεργαστεί και συνεργάζεται, όλα αυτά τα χρόνια.
Κυρία Μιχαλέλλη, θυμάστε πότε κάνατε τα πρώτα σας βήματα στη μουσική και το τραγούδι;
«Όλο μου το σόι τραγουδούσε και τραγουδάει ακόμη. Είχα ένα θείο που έπαιζε μπουζούκι με όλους τους ρεμπέτες στην Αθήνα, με το Βαμβακάρη, το Μουφλουζέλλη κ.ά.. Πήρα πολλά ερεθίσματα από μικρή, αφού μεγάλωσα με παραδοσιακά, σμυρναίικα πολλά και λαϊκά τραγούδια. Σε κάθε γλέντι οικογενειακό, είχαμε απαραιτήτως και τραγούδι. Εγώ όμως δεν ήξερα να τραγουδώ, ανακάλυψα ότι έχω αυτί και ότι μπορούσα να παίζω όργανα, σε ηλικία 12 χρονών, που έπιασα στα χέρια μου ένα μαντολίνο και το πρώτο κομμάτι που έπαιξα ήταν το “Άσ’ τα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα”. Τότε ήταν και η πρώτη φορά που σιγοτραγούδησα, βρίσκοντας τις νότες με το αυτί. Στη συνέχεια μπήκα στη Φιλαρμονική στο Πλωμάρι κι έπαιζα κορνέτα. Εκεί έμαθα πλέον κανονικά μουσική, τις νότες, και μετά έβαλα τον πατέρα μου και μου αγόρασε μελόντικα κι έπαιζα πλέον κανονικά. Στη συνέχεια πήρα κιθάρα και έκανα μαθήματα, μέχρι που στα 22 μου διέκοψα για κάποιο διάστημα τη σχέση μου με τη μουσική, αφού παντρεύτηκα κι έκανα παιδί.»
Πότε επιστρέψατε στον κόσμο της μουσικής;
«Είχα λείψει για ένα διάστημα στην Κρήτη. Όταν γύρισα πίσω στη Μυτιλήνη κι έπιασα δουλειά, κάποια στιγμή πέρασε μια φίλη που είχα να τη δω περίπου 10 χρόνια και μου είπε ότι ο άντρας της ήταν μουσικός και θα άνοιγαν μαγαζί, αλλά δεν είχαν τραγουδίστρια και μου πρότεινε να πάω να δοκιμάσω. Πήγα, και αυτό ήταν, ξεκίνησα να τραγουδάω ελληνικό ροκ και τζαζ στο μαγαζί, που λεγόταν “Ιστός” και βρισκόταν στη Μυτιλήνη, εκεί όπου βρίσκεται τώρα το “Εν Τεχνών”. Έτσι ξεκίνησα σιγά – σιγά, δουλεύοντας με μικρά γκρουπάκια. Τότε ήταν που άρχισαν να βγαίνουν και πάλι στο προσκήνιο τα ρεμπέτικα κι έτσι ανακάλυψα ότι αυτή η μουσική μού αρέσει, ότι αυτή ήταν η κλίση μου. Από τότε, δηλώνω “εργάτης της μουσικής”, με την έννοια ότι επιβιώνω από αυτό, με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει.»
«Μου αρέσουν όλα τα είδη…»
Είστε η αγαπημένη γυναικεία φωνή του νησιού στον τομέα του ρεμπέτικου και του λαϊκού…
«Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό, δεν είναι δική μου γνώμη αυτή. Με ξέρει πλέον ο κόσμος, αυτό ισχύει. Με τιμάει ο καθένας που επιλέγει να έρθει να με ακούσει, όπου κι αν τραγουδώ.»
Ποιο ρεπερτόριο αγαπάτε;
«Αυτό που έχω να πω για μένα, είναι ότι μου αρέσουν όλα τα είδη της μουσικής. Απλώς φροντίζω να επιλέγω πάντα καλά τραγούδια, απ’ όλες τις εποχές. Το να αποκλείσεις κάποιο είδος μουσικής μού φαίνεται μικρόψυχο. Με αυτόν το γνώμονα κινούμαι, με βάση τα λόγια και τη μουσική. Πιστεύω ότι κάθε τραγούδι είναι μια ιστορία που πρέπει να τη διηγηθείς και κάποιον αγγίζει όλο αυτό.»
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο σας κομμάτι;
«Μου αρέσουν τα πονεμένα τραγούδια, τραγούδια ζωής που διηγούνται καταστάσεις, αλλά είμαι αισιόδοξο άτομο, μου αρέσουν τα αισιόδοξα τραγούδια, όπως το “Δημητρούλα μου, γεια σου” και άλλα παρόμοια. Και αυτό που πιστεύω ακράδαντα, είναι το “δέσιμο” μουσικής και χορού. Αν δεν υπήρχε το ένα, δε θα υπήρχε και το άλλο. Και με “φτιάχνει” πολύ όταν καταφέρνω κάποιον να σηκωθεί και να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο μέσα από το τραγούδι μου, όταν τον κάνω να εκφράζεται έτσι. Έχω ζήσει τα καλύτερα πανηγύρια στο παρελθόν στη Λέσβο, με σαντούρια, με βιολιά, με κοντραμπάσα, με κλαρίνα, και είμαι πολύ ικανοποιημένη γι’ αυτό, έχω απολαύσει χορευτές αξέχαστους, μέχρι και σήμερα τους απολαμβάνω, αφού πιστεύω ότι οι Μυτιληνιοί χορεύουν τα ζεϊμπέκικα κάπως αλλιώτικα και χαίρομαι όταν βλέπω κόσμο να ρίχνει μια ωραία στροφή. Αυτό που δε μου αρέσει καθόλου, είναι το ότι έχουν εξελιχθεί τα μαγαζιά σε “πιατάδικα”, σε μπουζουξίδικα τελευταίας στάθμης, και πολλοί οργανοπαίχτες είναι πλέον υποβαθμισμένοι, λίγοι είναι οι καλοί… Χαίρομαι πάντως που τα τελευταία χρόνια υπάρχουν νέα παιδιά που επάξια ασχολούνται και με την παραδοσιακή και με τη ρεμπέτικη μουσική. Πρέπει να αντισταθούμε στο θεσμό των “σκυλάδικων”.»
«Παραγγελιές» δέχεστε;
«Ναι, δεν είμαι αντίθετη στην “παραγγελιά”, είναι κάποιο τραγούδι που επιλέγει ο χορευτής να χορέψει, που αν δε μου το ζητήσει, κι εγώ μπορεί να μη σκεφτώ να το βάλω. Με όριο βέβαια, μέσα στα πλαίσια τα δικά μου, αν το ξέρω και αν μου αρέσει. Αν είναι κάτι που δε μου αρέσει, δεν το παίζω, απλά…»
Η σχέση με την Τουρκία
Έχετε στενή σχέση και με την Τουρκία. Τουρκικά τραγουδάτε;
«Ναι, έχω ζήσει τρία χρόνια στην Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη και τα Μοσχονήσια και εμφανιζόμουν σε μαγαζιά. Εκεί γνώρισα το Μουαμέρ τον Κετέντζογλου, που είναι τυφλός ακκορντεονίστας και είναι ο πρώτος άνθρωπος που ασχολήθηκε πραγματικά με το ρεμπέτικο στην Τουρκία, όχι με τα κοινά τραγούδια μόνο. Αυτήν τη στιγμή συμμετέχω σε μια πολύ ωραία παραγωγή τής “Kalan”, που βγάζει μια σειρά με σμυρναίικα τραγούδια, οπότε συμμετείχα μαζί με τον Κετέντζογλου σ’ αυτόν το δίσκο, τον παρουσιάσαμε μαζί στην τουρκική τηλεόραση και είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους αυτήν τη στιγμή στην Τουρκία, μέσα στους πρώτους 10. Μαζί του είμαι μέλος και των “Zeybek Ensemble», όπου κι αν έχουμε παίξει στο εξωτερικό, εκπροσωπώ την Ελλάδα στο ρεμπέτικο ως μέλος του συγκροτήματος.»
Παίζετε ακόμη όργανα;
Όχι, έχω επικεντρωθεί στο τραγούδι. Στις προσωπικές μου στιγμές… “γρατζουνάω” και κάτι!»
Τώρα, πού εμφανίζεστε;
«Εδώ και τρία χρόνια εμφανίζομαι με το Φάνη τον Κατηφόρη που παίζει μπουζούκι και με το Δημήτρη το Γιαννόπουλο που παίζει κιθάρα, σε διάφορα σημεία του νησιού. Κάθε Δευτέρα πάμε στο Μόλυβο στο “Χαμάμ” και τραγουδάμε ρεμπέτικα, λαϊκά, παραδοσιακά, έντεχνα κ.λπ.. Κάθε Σάββατο πάμε στο ξενοδοχείο “Ειρήνη” στα Βατερά. Αύριο Κυριακή θα είμαστε στη Χαραμίδα μαζί και με το Γιάννη το Ζαδέλλη, με τον οποίο ξεκίνησα να τραγουδάω πέρυσι και έχει καταπληκτική φωνή. Θα είμαστε και στη Γιορτή του Ούζου στο Πλωμάρι και σε άλλες γιορτές στο νησί…»
Πηγή: Βαγγελιώ Χρηστίδου www.emprosnet.gr
