Γράφει ο Ξενοφών Ε.Μαυραγάνης. Εκατόν πενήντα φιάλες αίματος προσφέρθηκαν την Λαμπροτετάρτη, από αιμοδότες, κυρίως νέους, μέλη αλλά και φίλους του Συλλόγου Αιμοδοτών Πλωμαρίου. Πέρα όμως απ’ αυτό ο σύλλογος και οι γιατροί του Κέντρου Υγείας που τον επικουρούν, κατέγραψαν τα στοιχεία όσων διαθέτουν αίμα ομάδας 0 ρέζους αρνητικό, ώστε να τους καλέσουν για αιμοδοσία, όταν και αν υπάρξει ανάγκη.
Είκοσι χρόνια τυπικής (γιατί ουσιαστικά η γέννησή του τοποθετείται στο 1975) ζωής αριθμεί ο σύλλογος , που με πρόεδρό του τον φυσικό Βαγγέλη Λαγουτάρη, οργανώνει δυο φορές το χρόνο ημέρα αιμοδοσίας, έχοντας δημιουργήσει ένα πολύ καλό απόθεμα στο νοσοκομείο Μυτιλήνης, που καλύπτει σε δύσκολες ώρες, τις ανάγκες των συμπολιτών μας, αλλά και Πλωμαριτών που διαμένουν σε άλλα μέρη της Ελλάδας.
Μια ελπίδα ζωής για τους εκτός κέντρου κατοίκους, που επιμένουν να ζουν στην μεθόριο, αδιαφορώντας για τις πρωτευουσιάνικες σειρήνες για συνθήκες ανετότερης και ευπεπτότερης διαβίωσης.
Το Σάββατο του Λαζάρου, με την παρουσία του διοικητή του νοσοκομείου Μυτιλήνης Παύλου Παπαδοπούλου και του αντιδημάρχου Πλωμαρίου Σταύρου Πολίτη και του προέδρου του τοπικού συμβουλίου Κώστα Μουτζούρη, γιορτάσθηκαν τα είκοσι χρόνια από την ίδρυση του συλλόγου με μια αναδρομή στο έργο που έχει επιτελέσει και την απόδοση τιμής στους πρώτους αιμοδότες ανάμεσα στους οποίους και ο πρώτος πρόεδρος του συλλόγου Γιώργος Καρτσέλας και στους γιατρούς Αριστείδη Φρυδά και Στρατή Γαβριήλ του Κέντρου Υγείας Πλωμαρίου, που αγκάλιασαν και βοήθησαν από την πρώτη στιγμή την απόλυτα ανθρώπινη αυτή πρωτοβουλία και δράση.
Δεν ξέρω ποιος είχε την πρωτοβουλία του γιορτασμού, γνωρίζω όμως εξαιρετικά καλά, ότι τέτοιες μικρές αλλά εξαιρετικά ζωογόνες μικρές οάσεις, αφήνονται στην τύχη τους αβοήθητες και αγνοούμενες από το περίφημο κράτος μας, που ουδέποτε σκέφθηκε να τιμήσει αυτούς τους αγωνιζόμενους ανθρώπους, έστω και με την χυδαιότερη σκέψη που θα μπορούσε να κάνει. Ότι οι αιμοδότες και ιδιαίτερα αυτοί που ζουν στην ξεχασμένη και συνεχώς υποβαθμιζόμενη επαρχία, εκτός από του να σώζουν ζωές, διασώζουν και μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ, περιορίζοντας τις ποσότητες εισαγόμενου αίματος.
Κι ενώ σκεφτόμουνα πως θα επισήμαινα και όσα καλά συμβαίνουν στο χωριό μας, είδα τις τελευταίες μέρες του Απριλίου συνεργεία του Δήμου να καθαρίζουν τα ρείθρα των εξοχικών περιοχών του Πλωμαριού από τα χόρτα, να τους σκουπίζουν και να τους καθαρίζουν εν όψει της Πρωτομαγιάς και της έναρξης της τουριστικής σαιζόν. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, αφού είχα συνηθίσει να βλέπω αυτά τα συνεργεία, αν τα έβλεπα, να πιάνουν δουλειά στα μέσα Αυγούστου, στην κορύφωση δηλαδή της τουριστικής κίνησης, που από τον επόμενο μήνα, τον Σεπτέμβριο αρχίζει να βαίνει προς το τέλος της. Και συνέβη αυτό το γεγονός, όταν φημολογείται, χωρίς να μπορώ να το διασταυρώσω, ότι οι εργάτες αυτοί έχουν να εισπράξουν το μισθό τους, εδώ και τρεις μήνες.
Ωραία λοιπόν σκεφτόμουνα, θα μπορούσε να συμβεί κάτι ανάλογο και με το ταλαιπωρημένο «Αθανασιάδειο» το Μεγάλο Καφενείο που λέμε, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του κέντρου της πόλης, και που φαντάζει σαν ρακένδυτος επαίτης, με τα ξεφτίδια των βαφών και των επιχρισμάτων να κρέμονται, έτοιμα να αποκολληθούν. Ένα κλασσικό καφενείο, που πολλοί τόποι επιθυμούν να έχουν κι εμείς το αφήνουμε στην εγκατάλειψη και στη φθορά του χρόνου. Χαίρεσαι και συγχαίρεις μ’ όλη σου την ψυχή τους Αγιασώτες, που ζωντάνεψαν και λειτούργησαν το παραδοσιακό καφενείο στην πλατεία της αγοράς και τρέχουν οι επισκέπτες να πιουν τον καφέ τους και να δοκιμάσουν το ντόπιο γλυκό του κουταλιού, που εμείς το εξορίσαμε στο πυρ το εξώτερο.
Δεν υπάρχουν λεφτά, μου λέει, αρμόδιος τοπικός παράγοντας. Και πόσο θα κόστιζε μια βαφή των εξωτερικών τοίχων, αυτού του πανέμορφου κτιρίου, για να δίνει ένα τόνο αρχοντιάς και, έστω, περασμένης ανεπιστρεπτί δόξας, αντί της μιζέριας και της αδιαφορίας στα μάτια των ξένων που μας επισκέπτονται φανατικά κάθε χρόνο.
Υποθέτω ότι και για το συμμάζεμα των σοβάδων και το βάψιμο του κάτω μέρους της βεράντας της Λέσχης «Βενιαμίν ο Λέσβιος», δεν υπήρχαν, αλλά έγιναν και είναι φανερή η διαφορά της εικόνας, από εκείνη που υπήρχε πριν τρεις μήνες. Μικρά πράγματα, που να βελτιώνουν την εικόνα της πόλης, μπορούν να γίνουν, εις πείσμα μερικών, που για μερικά ευρώ, επιμένουν να την μετατρέπουν σε τριτοκοσμική.
