Γράφει ο Νικόλας Κουρτζής. Χρόνια τώρα, η πολιτική ζωή της Λέσβου στηρίζεται σε μια ευρεία κοινωνική ομερτά. Ο ξάδερφος, ο μπατζανάκης, η νύφη της κυρά-Στρατούλας, ο γκόμενος, η φίλη, αυτός που έδωσε δουλειά στη Μαρία, αυτή που έδωσε τη σύμβαση στον Στρατή, το «καλό παιδί», εναλλάσσονται στο τιμόνι του τόπου μας, χωρίς δεύτερη σκέψη για το κατά πόσο είναι κατάλληλοι για τα σημαντικά και απαιτητικά καθήκοντα που τους αναθέτουμε. Αν στην πορεία αποδειχτούν ακατάλληλοι, τότε είτε κλείνουμε πεισματικά τα μάτια για να μη νιώσουμε άσχημα που τους ψηφίσαμε, είτε το παραδεχόμαστε μεν μέσα μας, αλλά «ε, δεν μπορώ και να μην (ξανά)ψηφίσω τον δικό μου άνθρωπο (ή αυτόν που του έχω υποχρέωση)».
Τα αποτελέσματα τα ζούμε συνέχεια, διαμορφώνουν την καθημερινότητά μας εδώ και δεκαετίες. Το νησί μας είναι από τα λιγότερο ανεπτυγμένα στην Ελλάδα σε σχέση με το μέγεθος και τον φυσικό πλούτο του. Ενδεικτικό ότι εν έτει 2016, το μάζεμα των σκουπιδιών(!) θεωρείται μέγιστο επίτευγμα.
Θυμάμαι, κατά την προεκλογική περίοδο, σε κάποιο κεφαλοχώρι μιλούσα για αναπτυξιακή στρατηγική, για όραμα για τον τόπο. Οπότε ένας από το ακροατήριο έρχεται όταν τελείωσα και μου λέει: καλά τα λες, αλλά ο δήμος δεν είναι για οράματα και ανάπτυξη και τέτοια. Άντε να μαζέψει κανένα σκουπίδι, να στρώσει κανέναν αγροτικό δρόμο, μέχρι εκεί. Για μια στιγμή έμεινα άφωνος με την κυνικότητα του ανθρώπου αυτού, με την ευκολία που παραδεχόταν τις χαμηλές του προσδοκίες και απαιτήσεις από αυτούς που θα ψήφιζε.
Δεν βαρεθήκαμε να αρκούμαστε στα λίγα, ενώ μπορούμε πολλά; Είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε, ως πολίτες, τις ευθύνες που η συνεργατική δημιουργία επιφέρει και απαιτεί, ώστε κάποια στιγμή να απολαύσουμε τους καρπούς μιας μεταξύ μας υπεύθυνης συνεργασίας;
Νικόλας Κουρτζής
Επικεφαλής Δημοτικής Παράταξης “Πρωτοβουλία Ενεργών Πολιτών Λέσβου”.
