Νέα στήλη συνταγών μαγειρικής. Ξεκινάμε με Κυδώνι Ψητό

Μια νέα στήλη εγκαινιάζει σήμερα το blog μας. Συνταγές μαγειρικής από τοπικές γεύσεις αλλά και όχι μόνο. Την επιμέλεια της στήλης αναλαμβάνει ο *Γιάννης Μαλλιαρός(του Δούκα, καταγόμενος από Πλαγιά), ο οποίος ασχολείται με τη μαγειρική στο σπίτι.

Το νόημα την ύπαρξης του παρόντος ιστοχώρου, βασίζεται και στην συμμετοχή των αναγνωστών, οπότε η πόρτα είναι ανοιχτή για όλους όσους επιθυμούν να γράψουν ή να αναλάβουν κάποια στήλη.

Η πρώτη συνταγή λοιπόν: Κυδώνι Ψητό

Φθινόπωρο. Όπως λέει και τ’ όνομά του, τα φρούτα λιγοστεύουν. Τέρμα η ποικιλία του καλοκαιριού. Κι ακόμα δεν άρχισαν τα χειμωνιάτικα. Η εποχή έχει λίγα και καινούρια φρούτα. Όχι τόσο εντυπωσιακά, αλλά ενδιαφέροντα κι αυτά. Έν’ απ’ αυτά το κυδώνι. Που αν πεις να το φας σκέτο, ωμό, δεν έχει και πολύ γούστο. Είναι κομματάκι στυφό. Μπορεί όμως να γίνει διάφορα γλυκά. Γλυκό του κουταλιού, κομπόστα, κυδωνόπαστο, πελτές, μαρμελάδα αλλά το πιο απλό και εύκολο είναι το ψητό στο φούρνο.

Υλικά
1 κυδώνι για δυο άτομα συνήθως
2 κουταλάκια ζάχαρη

Εκτέλεση
Πλένω πολύ καλά το κυδώνι απέξω και το τρίβω να φύγει όλο το χνούδι. Το κόβω στη μέση και καθαρίζω το κέντρο του που είναι τα σπόρια (αρκετά βαθιά, να μην μείνει σκληρό). Βάζω τα κομμάτια σ’ ένα ταψάκι, πασπαλίζω με ζάχαρη την κομμένη επιφάνεια και την υπόλοιπη τη ρίχνω στη γούβα που έχει γίνει στη μέση.
Ψήνω τα κυδώνια στο φούρνο για κάνα μισάωρο, μέχρις ότου η επιφάνειά του χρυσίσει κι η ζάχαρ αρχίζει ν’ αφρίζει.
Τα σερβίρω ζεστά, πασπαλισμένα με κανέλα αν θέλω.

==================================================================

*Βιογραφικό

Λέγομαι Γιάννης Μαλλιαρός. Γεννήθηκα το 1959 και μεγάλωσα στην Πλαγιά.
Πατέρας μου ο Πλωμαρίτης Δούκας Μαλλιαρός απ’ τον Ταρσανά (το πατρικό του ήταν πιο κάτ’ απ’ τον Άγι-Αντύπα). Ψαράς όταν ήταν μικρός, έγινε χτίστης αργότερα και τελικά δούλευε την οικοδομή απ’ τα θεμέλια μέχρι τα τούβλα (και σπάνια και κεραμίδια). Παράλληλα βέβαια αγρότης. Πέθανε το 1992.
Η μάνα μου Μαρία Καραμπάση όλα της σχεδόν τα χρόνια στην Πλαγιά. Αγροτικές δουλειές αλλά ασχολήθηκε επίσης και με τα πανιά (διάσιμο, τύλιγμα, παραμάτισμα αλλά και φασιές διάφορες, συνήθως να δείχνει κι όχι να φαίνει η ίδια). Όταν η υφαντική πήρε τέλος στα χωριά μας, τα πανιά που παλεύει είναι της ραπτικής 🙂 .

Δημοτικό σχολείο στην Πλαγιά, Γυμνάσιο στο Πλωμάρι. Απ’ την Ε’ Γυμνασίου πάω Γ’ Λυκείου. Έπεσα πάνω στην αλλαγή. Έτσι παίρνω απολυτήριο απ’ το Λύκειο Πλωμαρίου το 1977. Εισαγωγικές στον Πειραιά (τότε ταξιδεύαμε για να δώσουμε εξετάσεις). Περνάω στο Μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Από κει τελειώνω το 1983 (με μικρή καθυστέρηση). Πάω φαντάρος στη Θήβα κι από κει στην Παγανή απ’ όπου απολύομαι το 1985.

Εν τω μεταξύ, το καλοκαίρι του 1984 παντρεύομαι με τη Μαρία Καρρά απ’ τη Δραπετσώνα (το επίθετο πολύ συνηθισμένο). Μένουμε αρχικά στη Μυτιλήνη μέχρι τις Ευρωεκλογές του 1985. Η Μαρία φεύγει και ψηφίζει ενώ εγώ ψηφίζω και φεύγω. Εγκατάσταση στην Αθήνα.

Ψάχνω για δουλειά. Στον ΟΑΕΔ μια αγγελία «Ζητείται νέος με μηχανάκι». Νέος ήμουνα, μηχανάκι είχα, πήγα. Με πήρανε. Ήμουν καλός στη δουλειά και πήρα προαγωγή. Έγινα νέος μ’ αυτοκίνητο κι επειδή η εταιρία μεγάλωνε έγινα προϊστάμενος στ’ αυτοκίνητα και τα μηχανάκια. Μέχρι που το 1989 απολύθηκα. Τη χρονιά που είχε γεννηθεί ο γιος μου.

Ανεργία κι αποφασίζω ν’ ακολουθήσω τη συμβουλή φίλου, να γίνω μαθηματικός. Όχι όπως ακριβώς το εννοούσε να κάνω ιδιαίτερα. Να γίνω αναπληρωτής. Γιατί όταν πήγα να σπουδάσω στο Μαθηματικό, πήγα για να γίνω καθηγητής. Κι αποφάσισα πως ήρθ’ ο καιρός να κάνω τ’ όνειρο πραγματικότητα. Και να δω αν τελικά μου ταιριάζει. Έψαξα λοιπόν πού θα μπορούσαμε να δουλέψουμε αναπληρωτές μαζί με τη γυναίκα μου. Άπειρος από τον τρόπο που δούλευε το σύστημα, τελικά δουλεύω μόνο εγώ στη Δάφνη Καλαβρύτων. Από κει φεύγουμε για να γεννηθεί η κόρη μου.

Τον επόμενο χρόνο δουλεύουμε στο Άργος. Δηλ. η Μαρία δουλεύει στο Άργος κι εγώ στον Άγιο Δημήτρη Αργολίδας, καμιά 35αριά χιλιόμετρα μακριά, αλλά για τους εκπαιδευτικούς αυτά δεν μετράνε!
1992 μετακομίζουμε πάλι. Αυτή τη φορά στον Πύργο. Που είναι περιοχή με α) πολλά σχολεία και β) πολλούς αναπληρωτές. Έτσι μένουμε 4 χρόνια και δουλεύουμε σε σχολεία της περιοχής. Όχι ιδιαίτερα μακρινά.
1996 διοριζόμαστε κι οι δυο. Εγώ για 3 χρόνια στο Διδυμότειχο Έβρου κι η Μαρία στον Άγιο Στέφανο Αττικής. Τον πρώτο χρόνο μένουμε ο καθένας στον τόπο του, τα άλλα δύο μαζευόμαστε όλοι στο Διδυμότειχο. Μέχρι το 1999 που επιστρέφουμε στον Άγιο Στέφανο. Τα χρόνια αυτά φτιάχνω ένα σάιτ με δεδομένα για τα σχολεία της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το σάιτ γνώρισε μεγάλες πιένες την εποχή εκείνη, σήμερα όχι και τόσο πια, αν και έχει εμπλουτιστεί με στοιχεία και για την πρωτοβάθμια και για τα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού και έχει αναμορφωθεί απ’ τον Δημήτρη (http://malliaros.bplaced.net/home.php). Ίσως φταίνε κάμποσες μετακομίσεις σε σέρβερ.
Αλλά είμαστ’ ανήσυχοι άνθρωποι. Έτσι το 2009 παίρνουμε απόσπαση για τη Γερμανία, για τα εκεί Ελληνικά σχολεία. Μένουμε στο Μόναχο αλλά εγώ δουλεύω στο Μάνχαϊμ και τη Στουτγάρδη την πρώτη χρονιά, στη Στουτγάρδη τη δεύτερη, στο Μόναχο και το Άουγκσμουργκ την τρίτη. 2,5 – 3 ώρες το πρωί στο τρένο κι άλλες τόσες στην επιστροφή. Τι να κάνω; Διαβάζω, κοιμάμαι, γράφω στον υπολογιστή. Στην αρχή γράμματα (κοινά) σε φίλους με τις εντυπώσεις μου απ’ την καινούρια χώρα. Μύθους που βλέπω να διαλύονται. Όμως μπλέκω τι έστειλα σε ποιον. Σ’ άλλους επαναλαμβάνομαι και άλλοι δεν έχουν διαβάσει κομμάτια. Συν το ότι θέλω να βάζω και φωτογραφίες για τεκμηρίωση.
Έτσι φτιάχνω το πρώτο μου μπλογκ. Γράμματα απ’ τη Γερμανία. 885 αναρτήσεις σε 3 χρόνια. Που μετά τις εντυπώσεις απ’ τη Γερμανία μπαίνουν και ταξιδιωτικές εντυπώσεις απ’ τις βόλτες που κάνω στα πέριξ. Και κάνουμε αρκετές.

Όμως διάλεξα να φύγω στο εξωτερικό σε κακή εποχή. Στα χρόνια της κρίσης. Ο μισθός στην Ελλάδα μειώνεται, το επιμίσθιο στη Γερμανία το ίδιο. Κι ενώ η αρχική «συμφωνία» ήταν για 3 + 2 χρόνια, τα + 2 καταργούνται ουσιαστικά αφού είναι πια χωρίς επιμίσθιο. Και βέβαια χωρίς αυτό είν’ αδύνατον να παραμείνουμε εκεί. Κάθε μήνα, 1000€ θέλουμε για εκεί με το καλημέρα σας. Για το σπίτι και τα τοπικά εισιτήρια. Εξαιρετικές συγκοινωνίες, αφήνουμε το αυτοκίνητο στην άκρη, αλλά θέλουμε κάνα 50άρι ο καθένας για τις μετακινήσεις μας. Στην Ελλάδα υπάρχει άλλο ένα σπίτι που θέλει τη δόση του στην τράπεζα, συν δυο παιδιά που σπουδάζουν, άρα μένουν σ’ αυτό κι έχουν τα πάγιά τους. Μόνο με το μισθό της Ελλάδας όλ’ αυτά δεν καλύπτονται με τίποτα.

Έτσι, το 2012 επιστρέφουμε από Γερμανία. Το μπλογκ έχει κίνηση, 120 επισκέψεις τη μέρα, αλλά δεν έχει υλικό (ακόμα και τώρα, σχεδόν 3 χρόνια μετά, έχει πάνω από 80). Δεν μπορείς να γράφεις γράμματα απ’ τη Γερμανία και να βρίσκεσαι μακριά απ’ αυτήν. Αλλά έχει γίνει συνήθεια. Κι αποφάσισα να φτιάξω ένα μπλογκ μαγειρικής. Από πάντα μαγείρευα. Τις πρώτες συνταγές τις είχα απ’ τη μάνα μου όταν πήγα στο πανεπιστήμιο. Κι όλ’ αυτά τα χρόνια μάζευα. Κι άρχισα να βάζω. Κι έχω μπόλικες ακόμα. Αλλά η συνήθεια για τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις δεν μ’ άφησε. Εξάλλου φωτογραφίες τραβάω πολλές. Απ’ τα φαγητά, για να βάλω φωτογραφία πρέπει να τα φτιάξω. Κι έχω σχετικά περιορισμένο ρεπερτόριο. Πάντως, όποτε θέλω να θυμηθώ μια συνταγή, στο μπλογκ μου θα καταφύγω πρώτα. Αν δεν την έχω εκεί και δεν υπάρχει και στις συγκεντρωμένες από χρόνια, ε, τότε τις ψάχνω στο ίντερνετ, τις προσαρμόζω στα γούστα μου και τις ανεβάζω.