Γράφει ο Μαυραγάνης Ξενοφών: Στην Ελλάδα, την ωραία χώρα που ζούμε και στην οποία ούτε το 10% των πολιτών της δεν έχει αντιληφθεί σε ποιο περιβάλλον ζει και αναπτύσσεται, αν αναπτύσσεται δηλαδή, κάθε ομάδα, κάθε συντεχνία, κάθε παρέα, μπορεί να αναστατώνει τη ζωή της χωρίς να υφίσταται τις συνέπειες του νόμου. Η ύπαρξη του οποίου αφήνει αδιάφορους τους πάντες. Ακόμα και του αστυνομικούς και τους εισαγγελείς.
Σήμερα ξαναζούμε για πολλοστή φορά τον στραγγαλισμό της χώρας από μια κάστα ανθρώπων, πολλαπλώς ευνοημένων, όπως τουλάχιστον λένε αυτοί που γνωρίζουν το θέμα εις βάθος.
Το έχουμε ζήσει με τους αγρότες, με τους αλιείς, με τους ναυτεργάτες, με τους εργάτες αποκομιδής απορριμμάτων.
Που υπερασπίζονται βίαια τα, όποια, δικαιώματά τους. Επειδή στην πατρίδα μας, στην συνείδηση των κατοίκων της, υπάρχουν μόνο δικαιώματα. Δεν υπάρχουν υποχρεώσεις.
Αυτή η τραγική εικόνα, ανεξαρτήτως Δ.Ν.Τ. και Τρόικας, κυριαρχεί παντού. Ακόμα και στο μικρό Πλωμάρι ζήσαμε προχτές μια μικρής έντασης, αλλά ουσιαστικής σημασίας, απόχρωσή της.
Διαπιστώσαμε όλοι ότι η συνήθης εξέδρα για τα μουσικά και χορευτικά συγκροτήματα που θα μετείχαν στη Γιορτή του Ούζου, στήθηκε μερικά μέτρα πιο κάτω από το πεζοδρόμιο του πάρκου. Στη μέση σχεδόν της πλατείας. Και πληροφορηθήκαμε ότι ένας ταξιτζής απαγόρευσε – ναι, απαγόρευσε – στον δήμο να στήσει την εξέδρα στο σημείο όπου πάντα στηνόταν, γιατί λέει ο χώρος ανήκει στα ταξί. Και το πέτυχε. Υποχώρησε δηλαδή ο δήμος, στην κυριότητα του οποίου, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ανήκει ο χώρος.
Χωρίς κανείς να ενοχληθεί, να δυσαρεστηθεί, να διερωτηθεί, να διαμαρτυρηθεί. Γιατί έτσι είναι. Όποιος μπορεί να κάνει τσαμπουκάδες, κερδίζει. Κάνοντας όλους τους άλλους να χάνουν.
Άκουγα αυτές τις μέρες κάποιον εκπρόσωπο των ιδιοκτητών φορτηγών αυτοκινήτων να μιλά για «νεοφιλελεύθερη πολιτική», που ασκεί η κυβέρνηση. Μια φράση που είχε γίνει καραμέλα στα χείλη εγγραμμάτων και αγραμμάτων σ’ όλη την περίοδο της διακυβέρνησης (;) Καραμανλή. Και η οποία ξορκιζόταν από τους πάντες. Και που εφαρμόζεται (χωρίς να ξέρω τι είδους πολιτική είναι) με την πίεση, τον εξαναγκασμό, τον εκβιασμό, όπως θέλετε πέστε τον, της Τρόικας. Γιατί αφού καταδιώκαμε χρόνια ολόκληρα μετά μανίας κάθε μεταρρυθμιστική απόπειρα, τα βρήκαμε τώρα «μεσ’ το μπάλωμα δεμένα».
Βλέπω τον κ. Μίχαλο, που το κυβερνών κόμμα χουντικό τον ανέβαζε, χουντικό τον κατέβαζε, να υπερασπίζεται σ’ όλα τα κανάλια, ανεξαρτήτως δήθεν πολιτικού χρώματος , την κυβερνητική (;) πολιτική.
Βλέπω την κ. Παπαρήγα να μας καλεί να μην αναγνωρίσουμε το μνημόνιο και τις συνέπειές του, λες και μπορούμε να απαγορεύσουμε την περικοπή των μισθών και των συντάξεών μας, όταν το κόμμα του οποίου προΐσταται, λαμβάνοντας υπ’ όψη τις κρατούσες οικονομικές συνθήκες, αύξησε την τιμή του «Ριζοσπάστη» κατά 50%.
Βλέπω τον κ. Λαφαζάνη να μας προτρέπει σε κάτι αντίστοιχο, χωρίς να μας λέει τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε τις συνέπειες του μνημονίου, που η κυβέρνηση διψώντας για τα γνωστά δισεκατομμύρια του δανείου υπέγραψε χωρίς να προλάβει καν να το διαβάσει.
Βλέπω τον κ. Κουβέλη αμήχανο, να προσπαθεί να βηματίσει ανάμεσα στο «αριστερό» ΠΑΣΟΚ και στον αριστερίστικο ΣΥΡΙΖΑ.
Βλέπω και τον επαναστάτη συνταγματολόγο κ. Λοβέρδο να υποστηρίζει ανερυθρίαστα ότι η διά νόμου κατάργηση ιδιωτικών συμφωνιών δεν αντιβαίνει στο Σύνταγμα.
Και τέλος βλέπω τον επί χρόνια φίλο και συναγωνιστή μου κ. Κωνσταντόπουλο να αναλαμβάνει αρχηγός ποδοσφαιρικής ομάδας. Δηλαδή την πλήρη σύγχυση.
Το λένε πολλοί, το υπονοούν ακόμα περισσότεροι, το καταλαβαίνουμε περίπου όλοι..
Από τη μεταπολίτευση και μετά οι Έλληνες αποκτούσαμε μόνο δικαιώματα. Ποτέ υποχρεώσεις.
Χτίζαμε παράνομα, ερχόταν κάποια κυβέρνηση και μας νομιμοποιούσε, με ελάχιστο ή καθόλου κόστος.
Χρωστούσαμε στην Εφορία, στα Ασφαλιστικά Ταμεία, στους Δήμους, βρισκόταν μια φόρμουλα ρύθμισης, που δεν τηρούνταν όσο να έρθει μια άλλη ρύθμιση που επίσης δεν την τηρούσε κανείς, μετά την πρώτη δόση.
Παίρναμε δάνεια και επιδοτήσεις για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, δεν τον τηρούσαμε, βρισκόταν τρόπος να απαλλαγούμε από τις συνέπειες.
Καίγαμε τα δάση μας και κυνηγούσαμε άγνωστους εμπρηστές, ξένους επιδρομείς και άλλα φαντάσματα, αντί να κάνουμε το απλό: Να φυλάξουμε τα δάση μας.
Αυτή η άτολμη και παραπαίουσα, μεταξύ αυτών που υποσχόταν χρόνια και χρόνια και αυτών που είναι αναγκασμένη να κάνει, κυβέρνηση, έχει μια και μόνη υποχρέωση. Να πείσει εχθρούς και φίλους της πως οι πολίτες έχουν και υποχρεώσεις που πρέπει να τηρούν. Αν το καταφέρει, έχει πολλές ελπίδες να δικαιωθεί.
Υ.Γ. Αναγνώστρια μου επισήμανε, ορθά, ότι η λέξη που χρησιμοποίησα στο προηγούμενο κείμενο είναι δρύφρακτα και όχι δίφρακτα. Το λάθος είναι δικό μου κι όχι του Η/Υ και το αναγνωρίζω.
rahidi@in.gr
…μεσα σε λιγες παραγραφους περιγραφεται ακριβως ο παραλογισμος που επικρατει σε αυτον τον τοπο. Σε κανει να αναρωτιεσαι αυτη η κατασταση, τι πρεπει να κανουμε …να γελασουμε γιατι προκειται περι τραγελαφου η να κλαψουμε γιατι προκειται περι δραματος;