Γράφει ο Μαυραγάνης Ξενοφών. Διάβασα με ιδιαίτερη ικανοποίηση ότι ο νέος πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου Μυτιλήνης προτίθεται να περιορίσει την αυθαιρεσία των καταστηματαρχών, που εξαπολύουν τα τραπεζοκαθίσματά τους όπου λάχει κι όποιον πάρει ο χάρος, περιορίζοντας την ανάπτυξή τους μέσα στα νόμιμα πλαίσια. Δηλαδή, μέχρι το σημείο να μη θέτουν εμπόδια στην κίνηση των πεζών. Γιατί, ως γνωστόν, η ελευθερία του καθενός εκτείνεται μέχρι του σημείου που αρχίζει η ελευθερία των άλλων.
Ευχή όλων, των όσων σκέφτονται και βλέπουν λίγο παραπέρα από τη μύτη τους, είναι το μέτρο να λειτουργήσει και να μην αναγκάζονται οι πεζοί, των παραλιακών δρόμων κυρίως, να πηγαίνουν στον προορισμό τους περνώντας ανάμεσα από τα τραπεζοκαθίσματα εις φάλαγγα κατ’ άνδρα, ή κατά γυναίκα εν πάση περιπτώσει, ή να κατεβαίνουν στο δρόμο από τα πεζοδρόμια.
Όμως, προεκλογική περίοδος έρχεται, δεν μπορείς να ξέρεις τι θα συμβεί και πώς θα αντιδράσουν οι «θιγόμενοι». Και «θιγόμενοι» είναι πάντοτε όσοι δεν τους επιτρέπεται να κάνουν αυτό που θέλουν, όπως το θέλουν.
Προφανώς πολλοί από μας έχουν επισκεφθεί τουριστικούς προορισμούς, όπως την Αλόννησο, τη Σκύρο, τη Σκόπελο, τη Σύρο, τη Ρόδο, το Νυμφαίο, για να βάλουμε και την ορεινή Ελλάδα μέσα. Σ’ όλους αυτούς τους τόπους και πολλούς άλλους, που δεν είναι ανάγκη να αναφέρω, ακόμα και στο δικό μας το Μόλυβο, υπάρχουν κάποια σημεία στα οποία διασφαλίζεται η απρόσκοπτη κυκλοφορία των πεζών. Για αυτονόητους λόγους. Και δεν υπάρχουν ούτε φύλακες, ούτε δαγκάνες, ούτε δίφρακτα. Αρκεί μια πινακίδα, που λέει ότι από το σημείο αυτό και πέρα η πρόσβαση γίνεται μόνο με τα πόδια. Κι όλοι τη σέβονται, γιατί καταλαβαίνουν το συμφέρον τους. Γιατί θέλουν να δουν τους ξένους τους ευχαριστημένους, ξένοιαστους και κυρίως ασφαλείς. Και μην ξεχνάμε, ότι ο πεζός ευκολότερα ψωνίζει, διαλέγει το κατάστημα που θέλει να καθίσει για να φάει ή να ψυχαγωγηθεί.
Υπήρχε και στο Πλωμάρι ένα τέτοιο σημείο. Μικρό, πολύ μικρό. Ούτε εκατό μέτρα μήκος. Ο πεζόδρομος, που σχηματίζεται ανάμεσα στο πάρκο και τη σειρά των ζαχαροπλαστείων και καφετεριών.
Με το Μουντιάλ, κάποιοι που ήθελαν να αυξήσουν το δυναμικό των καθημένων θεατών, άρχισαν να κατεβάζουν καθίσματα, καναπέδες, πολυθρόνες στον πεζόδρομο. Στην αρχή, από τη μια πλευρά. Διαγιγνώσκοντας ότι η αντίδραση των αρμοδίων αρχών (Λιμενικό, Αστυνομία, Δήμος;) ήταν μηδενική, κατέλαβαν και την άλλη πλευρά του «πεζοδρόμου». Και ύστερα, με μια έφοδο αντάξια πολεμικής επιχείρησης, κατέκτησαν άλλη μια σειρά, αφήνοντας τους δυστυχείς πεζούς να περνούν από τις συμπληγάδες σε αράδες των δύο, το πολύ τριών ατόμων.
Όχι όλοι οι καταστηματάρχες βέβαια. Είναι και ορισμένοι που σέβονται, αν όχι τίποτα άλλο, τον εαυτό τους.
Στην έξοδο αυτής της στενωπού, όπου ευκολότατα μπορείς να συγκρουσθείς με βιαστικούς σερβιτόρους, που θεωρούν το χώρο απόλυτα δικό τους, βρίσκεσαι μπροστά σε άλλο ανυπέρβλητο εμπόδιο. Εκεί, ανάμεσα στην πιάτσα των ταξί και το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, δεκάδες μηχανάκια, μηχανές και αποκρουστικές γουρούνες φράζουν την έξοδο, περιφρονώντας κάθε έννοια, όχι νομιμότητας, αλλά σεβασμού στα απλά, απλούστατα δικαιώματα του πολίτη. Που δεν μπορεί πια να κάνει έναν περίπατο σε ένα μήκος 200 μέτρων, χωρίς να διακοπεί δυο και τρεις φορές.
Θυμήθηκα, μάλιστα, τον περυσινό Σεπτέμβριο που βρέθηκα στην Πάργα. Την ελληνική, όχι την Πράγα την ευρωπαϊκή. Όπου μια τεράστια παραλιακή έκταση ήταν αποκλεισμένη εντελώς από τροχοφόρα, στα οποία περιλαμβάνονται και τα ποδήλατα. Από την ακτή ως το πιο ακριανό τραπέζι εστιατορίου ή ταβέρνας μεσολαβούσαν τουλάχιστον 10 μέτρα, που από κανενός το μυαλό δεν περνούσε να τα καταλάβει. Και τα τραπέζια όλα γεμάτα, όλα ξεχειλισμένα από κόσμο. Σ’ όλα τα μαγαζιά, από τα ταβερνάκια ως τα εστιατόρια πολυτελείας. Κι ελεύθερος ο κόσμος να κινηθεί και να ψωνίσει και στα άλλα, τα μαγαζιά που δεν ασχολούνται με το στομάχι.
Ρώτησα εκεί και μου είπαν ότι αυτή η μεγάλη κίνηση αρχίζει από τον Μάιο και τελειώνει τον Οκτώβριο. Σε μια Πάργα, που τον χειμώνα δεν ξεπερνά τους 1.800 κατοίκους.
Και σκέφτομαι τώρα. Για κοίτα ρε κάτι άνθρωποι, που δεν θέλουν να τους πηγαίνει ο κόσμος, κι όμως αυτός επιμένει.
rahidi@in.gr
