Home Άρθρα Πυροτεχνήματα, Γράφει ο Μαυραγάνης Ξενοφών

Πυροτεχνήματα, Γράφει ο Μαυραγάνης Ξενοφών

450
0

Προσωπικά δεν είμαι εναντίον των πυροτεχνημάτων, που εθιμικώ δικαίω υπερκαταναλώνονται κάθε πασχαλινή περίοδο στην χώρα. Έχοντας βιώσει το έθιμο από τα παιδικά μου χρόνια, όταν η εφευρετικότητα και η ευρηματικότητα έκαναν θαύματα, προτείνοντας κάθε φορά ή κάθε χρονιά καινούργιες μεθόδους και τρόπους, ώστε οι εκπυρσοκροτήσεις να είναι περισσότερο θορυβώδεις και ως εκ τούτου περισσότερο εντυπωσιακές.

Καθιστώντας δακτυλοδεικτούμενους τους αυτοδίδακτους πυροτεχνουργούς.

Γιατί η επίδειξη, η δημοσιότητα και η διασημότητα είναι οι κινητήριες δυνάμεις όλων των εκδηλώσεων αυτού του είδους. Όταν όμως μετράς τέσσερις νεκρούς, νέους κυρίως και καμμιά τριανταριά τραυματίες, μερικοί απ’ τους οποίους αγωνίζονται να ζήσουν στις εντατικές των νοσοκομείων, τότε ως κράτος, ως υπόσταση εξουσίας έχεις πρόβλημα. Που δεν αντιμετωπίζεται με γνωστοποιήσεις μέσω της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου και των εφημερίδων ότι απαγορεύεται η χρήση εκρηκτικών και πυροτεχνημάτων. Αλλά μόνο με σοβαρά, αποφασιστικά μέτρα. Που δεν θα περιορίζονται στην πομπώδη ανακοίνωση ότι συνελήφθη ένας αστυνομικός στη Μυτιλήνη επειδή από το μαγαζί της γυναίκας του διέθεσε μερικά κουτιά απαγορευμένων πασχαλινών αθυρμάτων, όπως επισήμως αποκαλούνται.
Διότι τότε απλώς γελοιοποιείσαι αφού δεν μπόρεσες ή δεν θέλησες να ελέγξεις όλη την σειρά παραγωγής και εμπορίας των υλικών αυτών. Επειδή στο κατάστημα της Μυτιλήνης δεν βρέθηκαν τυχαία. Κάποιος τα παρήγαγε, τα πούλησε, τα μετέφερε. Κι εσύ ως κράτος κοιμόσουνα ή έκανες πως κοιμόσουνα. Γιατί όλα αυτά τα «απαγορεύεται» αποτελούν γράμμα κενό όταν δεν συνοδεύονται από μέτρα παρακολούθησης, φύλαξης, αστυνόμευσης. Που δεν υπάρχουν.
Πλέον δε του γεγονότος ότι είσαι όλο, πάλι ως κράτος εννοείται, μια αντίφαση. Αφού από τη μια κοκορεύεσαι ότι μπορείς να επιβάλεις τους νόμους σου κι από την άλλη με όλα τα μέσα διαφημίζεις αυτό το παράνομο προϊόν σου. Προβάλλοντας και από την δημόσια τηλεόραση, όπως αυτάρεσκα αποκαλείται, όλες αυτές τις δραστηριότητες, βγάζοντας στο γυαλί δημάρχους, νομάρχες και πάσης φύσεως τοπικούς παράγοντες να εξηγούν το έθιμο, την προέλευσή του, την γενναιότητα και την αντρειοσύνη των ανθρώπων που μετείχαν σ’ αυτό και στο τέλος ως κερασάκι στην τούρτα σού σερβίρουν και το ωφέλιμον του πράγματος. Πληρότητα ξενοδοχείων, σου λένε, 80%. Άρα, άξιος ο μισθός των ρουκετοβόλων και δεν ξέρω ποιων άλλων συνεχιστών της παράδοσης.

Και μετά έρχεται ο θρήνος. Τόσοι οι νεκροί τόσοι οι τραυματίες και δώσ’ του πάλι από την αρχή το παραμύθι. Και να σου φάτσα κάρτα στην οθόνη μια κυρία, απ’ αυτές που άμα δουν παιδικό βεγγαλικό να καίγεται τρέχουν να κρυφτούν ουρλιάζοντας από τον φόβο τους, να δηλώνει με στόμφο: «Τα έθιμα πρέπει να τα τηρούμε». Αυτό εξ άλλου λένε και οι Κρητικοί, που κάθε χρόνο μετράνε μερικούς νεκρούς από τις μπαλωθιές τους, στις οποίες όμως επιδίδονται έστω και μόνο για τις ανάγκες της φωτογράφησης, όλοι οι πολιτικοί που δεν έχουν μιας ίντσας θάρρος, όχι να απαγορεύσουν, αλλά να αποδοκιμάσουν δημόσια την συνήθεια. Λόγια, λόγια, λόγια. Να ‘χαμε να λέγαμε, που λεν και στο χωριό μου.

Από δράση δεν βλέπουμε κάτι. Για παράδειγμα, ενώ στις εκκλησιές λίγο πριν και πολύ μετά την Ανάσταση είχες την εντύπωση πως βρισκόσουνα σε πεδίο μάχης ή ας πούμε βολής, δεν υπήρχε ούτε ένας ένστολος αστυνομικός. Ούτε μια υποψία κρατικής εξουσίας. Γιατί αν υπήρχε δεν θα έπεφταν οι κροτίδες και τα βαρελότα μέσα στα πόδια των προσελθόντων στην τελετή. Που στριμωγμένοι στον νάρθηκα περίμεναν να κοπάσει το μπαράζ των εκρήξεων για να αποχωρήσουν. Εκτός κι αν η απουσία αστυνομικών ήταν μέρος ευρύτερου σχεδίου, ώστε να αποτραπεί η εσπευσμένη αναχώρηση των πανηγυριστών από τους ναούς, για να μη μείνουν μόνο οι παπάδες και οι ψάλτες να ολοκληρώσουν την πασχαλινή λειτουργία. Μέσα σε εκκλησίες που δέκα λεφτά πριν ήταν κατάμεστες και στις 00:10 είχαν ερημώσει. Διότι ο Έλλην είναι βασικά πανηγυριστής. Όλα τα άλλα έπονται.
Αφού λοιπόν ως κράτος κάθε χρόνο επαναλαμβάνεις τα ίδια και την επομένη θρηνείς, αν θρηνείς, επί των ερειπίων, κάτσε να σκεφθείς τι μπορείς να κάνεις. Πώς μπορείς να περιορίσεις το κακό, πώς μπορείς να πείσεις για την πρόθεσή σου να διαφυλάξεις τουλάχιστον τις ζωές των πολιτών σου. Αν δεν μπορείς ούτε αυτό να κάνεις, τουλάχιστον μη μιλάς. Μην κοκορεύεσαι ότι υπάρχεις κι άσε τα πράγματα να πηγαίνουν μόνα τους.
Στο κάτω-κάτω, γιατί μπήκαμε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης; Για να φροντίζουν αυτοί για μας, ανταποδίδοντας τις ευεργεσίες που επί αιώνες τους παρέχουμε. Ξέρεις, «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες»…

7.4.2010
rahidi@in.gr

Facebook comments:

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here